🔻🔻شعوانه که بود و که شد؟🔻🔻 در كتاب « معراج السعاده » آمده است : « در بصره زنى بود به نام شعوانه. مجلسى در بصره از فسق و فجور منعقد نمی شد مگر اين كه شعوانه در آن حضور می یافت. روزى با جمعى از كنيزان خود در كوچه هاى بصره می گذشت، به در خانه‏اى رسيد كه از آن خروش بلند بود. كنيزى را به اندرون خانه فرستاد تا از امر جويا شود. آن كنيز رفت و برنگشت. كنيز ديگرى را فرستاد. او هم رفت و برنگشت. كنيز سومى را فرستاد و به او سفارش كرد كه زود برگردد. كنيز رفت و برگشت. گفت: اى خاتون، اين غوغاى مردگان نيست، ماتم زندگان است. ماتم بدكاران و نامه سياهان است! شعوانه چون اين را شنيد خود به اندرون رفت. ديد واعظى در آنجا نشسته و جمعى دور او فراهم آمده‏اند و ايشان موعظه مى‏كند و از عذاب خدا مى‏ترساند و اطرافيان همگى به گريه و زارى مشغولند. هنگامى كه شعوانه به داخل رسيد، واعظ اين آيه را ترجمه و تفسير مي كرد؛ « هنگامى كه اين آتش، آنان را از مكانى دور بيند، صداى وحشتناك و خشم آلودش را كه با نفس زدن شديد، همراه است، می شنود و هنگامى كه در جاى تنگ و محدودى از آن افكنده شود، در حالى كه در غل و زنجيرند، فرياد واويلاى آنان بلند مى‏شود. » [ سوره فرقان، آيات۱۲و۱۳ ] شعوانه چون این آیه را شنید و با قلب و جان به مفهوم آن توجه کرد، عربده ای کشید و گفت: ای واعظ، من یکی از گنهکارانم، من نامه سیاهم، من شرمنده و خجالت زده ام. آیا اگر توبه کنم، توبه ام در پیشگاه حق مورد پذیرش است؟ واعظ گفت:آری، گناهت قابل بخشش است، گر چه به اندازه گناه شعوانه باشد. شعوانه گفت: وای بر من، که خود من شعوانه هستم. مرا چه اندازه آلودگی است که گنهکاران به من مثل زنند. ای واعظ،از این پس گناه نکنم و دامن آلوده نسازم و به مجلس اهل گناه قدم نگذارم. واعظ گفت: خداوند هم نسبت به تو ارحم الراحمین است. و این چنین شد که شعوانۀ گنهکار به حقیقت توبه کرد و اهل عبادت و بندگی شد...» @rooshanfekr