💠 آشنایی عقل فطری با حقیقت هستی عقل فطری، حقیقت هستی را می‌شناسد و کمال مطلق را می‌جوید و جز بدان آرام نمی‌شود. امام علی (ع) خدای را بر این اساس، ستایش و سپاس کرده و گفته است: «اللّهُمَّ ... فَطَرَتِ الْعُقُولَ عَلَی مَعْرِفَتِکَ»؛ (بارالها! خِرَدها را بر شناخت خود سرشته‌ای). مهج الدعوات ، سیّد بن طاووس ، ص ۱۶۴ هر انسانی جدا از پیرایه‌های بسته شده بر او، اگر به عمق وجود خود رجوع کند و دل و قلب خود را بکاود، عشق به کمال مطلق را در خود می‌یابد، زیرا سرشت آدمی اقتضای چنین دریافتی را دارد. امیرمؤمنان علی (ع) خداشناسی و یکتا‌پرستی را ملازم رویکرد فطری دانسته و فرموده است: «وَ كَلِمَةُ الْإِخْلَاصِ فَإِنَّهَا الْفِطْرَةُ»؛ (یکتا دانستن پروردگار، مقتضای فطرت انسانی است). نهج البلاغه ، خطبۀ ۱۱۰