از تمام هزار اسم خدا، از بین آن حجم رنگین‌کمان و ابر و باران و آسمان، از میان آنهمه اسماء‌الحسنی، بیشتر از همه اسمِ َش به من مزه می‌دهد! خدا با هر اسمی، یکی از صفات خودش را هویدا می‌کند... یک صفت و یک خوبی که خودش ختمِ آن صفت است، تَهِ آن خوبی... مثلا با رئوف، مهربانی‌َش با تواب، عذرپذیریَ‌ش با ستار، عیب‌پوشی‌َش با غفور، بخشندگی‌َش با سخی، سخاوتمندی‌َش با شفیق، دلسوزی‌ و خیرخواهی‌َش و با کریم، بزرگواری‌َش... فکر میکنم ‌‌ولی جامع همه اسم‌های خداست! آخر کسی تا همه‌ی این خصلت‌های نیکو را یک‌جا نداشته باشد، که نمی‌شود اسمش را گذاشت خاصه با آن شفیقی که کنار اسم رفیقش می‌گذارد، حُسن را به کمال می‌رساند و می‌شود خدا ختمِ رفیق‌های عالم است... به اسمِ خودت، یا رفیق... ✍ملیحه سادات مهدوی سُبحانَکَ یا رفیق، تَعالَیتَ یا شَفیق/دعای مجیر یا رفیقَ من لا رفیقَ لَه/ جوشن کبیر مهمان شراب و ابریشم باشید👇 🌱 https://eitaa.com/joinchat/3329950063C640e43cb5a