از بین تمام عکسای کوله‌پشتیای اربعینی اینو انتخاب کردم، اونم دقیقا واسه خاطرِ عکسِ امامش! منم هر وقت بیفتم توی این جاده، حتما قبلش می‌دم یه عکس سه رخ از آقا و امام برام بزرگ بزنن، اونقد بزرگ که خودم و کوله‌ام پشتش گم بشیم. کوله‌ام رو هم پر می‌کنم از عکسای سه‌درچار آقا و امام که با شکلاتای کوچیک و روبان بسته شدن. می‌گیرمشون توی مشتم و به هر زائری که برسم می‌پرسم می‌دونی اینجا اومدنت رو مدیون کی هستی؟ بعد مشتم رو می‌برم جلو تا مشت به مشتم بزنه و من دستم رو کف دستش خالی کنم و وقتی چشمش به لبخند توی عکسا بیفته بگم مدیونِ ایشونا👍 امام با انقلابش این راهو برامون باز کرد و آقا با اقتدارش واسمون حفظش کرد. البته که برای این حجم از همواریِ راه بهای سنگینی به اندازه‌ی یک مبارزه‌‌ی سخت و نفس‌گیر با قدمت هزار و چهارصد سال پرداخته شده، از زحمت‌های حضرت زینب در این راه گرفته تا خون یک‌یکِ شهدا و نفس دونه‌دونه مُحِبّا و رنج تک‌تکِ شیعه‌ها. لیکن اون فیتیله پیچِ آخر، اون فنِ نهایی برای خاک کردنِ حریف به دست این دو نفر بوده و هست.👍 قبلا 👈 اینجا درباره‌ی بخشی از رنجهای این هزار و چهارصد سال نوشته بودم. رنجی که شیعیان نفر به نفر روی دوش حمل کردند و امانتی به بزرگیِ مودت و زیارت رو به ما رسوندن. ما برای موکب به موکبِ این راه مدیونیم به خیلِ عظیمی از آدما که چند تا از دونه‌درشتهاش معاصر خودمون بودن و هستن! مثل سردار سلیمانی و ابومهدی المهندس مثل تهرانی‌مقدم و ارمغان موشکیش واسه کشور که امنیت این جاده و این مسیر بدون بالستیک‌هایی که داریم غیرممکن بود هر قدم به یادشونیم ✍ملیحه سادات مهدوی @sharaboabrisham