‌مثل دائم الوضو بودن قرآن خوندن و فکر ‌کردن، توجه به نگاه امام، توی اذن ورود به حرم توجه به معانی داشته باشی.. وقت زیارت فقط نشستن رو به روی ضریح ندونی، اون رو همیشه بدونی، حتی موقعی که داری قدم میزنی تو حرم،یه لحظه چشمِ سر رو متوقف به قسمتی از حرم می‌کنی .. که دلت رو ببره و هر لحظه منتظر این باش که یک‌آن زیارت ناخواسته برای قلبِ‌تو رقم بخوره .. حتی با دیدن کتیبه‌ها و نوشته‌جات.. ذکر گفتن[اونی که دوست داری] ، چشم‌و گوش و زبانت رو به حال و هوای شیرین حرم و فرشته‌هاش عادت بده تا خوب تماشا کنه و برات خاطره‌ سازی های زمان نبودن‌ت رو بسازه و حسابی حال حرم رو برای قلب‌ت نقاشی کنه .. از چشم‌هات مراقبت کن حتی توی حرم .. بدون پای تمام قدم‌هات یک نفر باتو قدم میزنه .. و فرشته‌ای میزبان تو هست و با تو همراه و حواسش به تو هست و از یک ضیافت بزرگ معنوی و مادی پرده بر میداره و مینویسه و به بقیه حال‌ت رو خبر میده _ چه قدر فرشته‌ها از سادگی و صاف بودن و نیتِ حال برخی قلوب لذت میبرند و خوش به حال قلبی که بی واسطه تمام خودش رو گزارش میده .. تمرین با امام بودن توی حرم و بیرون حرم[دیدی یه طور خاصی احترام خادم‌ها رو داری .. ! چرا ؟ چون به امام رضا نسبت گرفتن ، مضاف به امام شدن ، توهم قلب‌ت رو اینجور به حضور هر لحظه‌ی امام، تمرین بده تا مقدمه‌ی مودب شدنش رو بسازی ..] #زیارت