#صحیفه_سجادیه ⚜دعای ۳۷ صحیفه سجادیه⚜ فراز اول: وَ کَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَیْهِ السّلَامُ إِذَا اعْتَرَفَ بِالتّقْصِیرِ عَنْ تَأْدِیَةِ الشّکْرِ اللّهُمّ إِنّ أَحَداً لَا یَبْلُغُ مِنْ شُکْرِکَ غَایَةً إِلّا حَصَلَ عَلَیْهِ مِنْ إِحْسَانِکَ مَا یُلْزِمُهُ شُکْراً. وَ لَا یَبْلُغُ مَبْلَغاً مِنْ طَاعَتِکَ وَ إِنِ اجْتَهَدَ إِلّا کَانَ مُقَصّراً دُونَ اسْتِحْقَاقِکَ بِفَضْلِکَ‌ دعادر اعتراف به تقصیر از اداى شکر: خداوندا کسى در مسئله شکر به حدّى نمى رسد مگر آنکه احسان دیگر تو او را  به شکرى دیگر ملزم مى کند، و از طاعتت به اندازه اى دست نمى یابد - گرچه  بکوشد- جز اینکه در برابر آنچه شایسته فضل توست مقصّر است، شرح فراز اول دعای ۳۷ صحیفه سجادیه: «اللهم ان احدا لا یبلغ ...» پروردگارا به راستی که هیچ کس «لایبلغ من شکرک» نمی رسد به مرتبه ای از شکر تو از مرتبه ای از شکر قابل قبول و غایتی الا اینکه حاصل شود برای او به سبب احسان تو آنچه که لازم می آید او را شکر دیگری را. در ادامه دعا حضرت به یک نکته عمیق توحیدی اشاره می کنند که هنگامی که نسبت ذات حق و وجود انسان نگاه می کنیم ، می دانیم به قطع و یقین که ما معدوم بودیم و آنگاه خداوند متعال این وجود را خلق کرد. پس نکته اول این است که خداوند متعال ما را از عدم به وجود آورد و یک داده ها و داشته هایی به ما داد و آنگاه به این موجود ، موجودیتی می دهد، یعنی صفاتی، ویژگی هایی، خصوصیاتی، توانمندی هایی که تمام خصوصیات انسانی را رقم می زند.و هیچ کدام از این صفات ذات خودش نیست بلکه از خداوند است.پس بنابراین با این مقدمه متوجه می شویم که ما فقیریم و خداوند غنی و وجود ما از ذات غنی می آید. پس وقتی انسان این حقیقت را درک می کند و میپذیرد، پس در راه توحید و عبودیت و درستی قدم بر می دارد. دیگر راه را گم نمی کند و اشتباه نمی رود. جان و روح توحید در مقام عمل همین حقیقت و درک معناست. و حضرت با این دو مقوله حقیقت را بیان می کنند. یکی در مقوله شکر و دیگری در مقوله طاعت . ادامه دارد... شرح #استاد_انصاری 📱instagram.com/taranomzendegi110 ╭━━⊰💠❄️☃❄️💠⊱━━╮ 🆔@taranomzendegi110 ╰━━⊰💠❄️☃❄️💠⊱━━╯