💢مجلسی و روایات طبی مرحوم مجلسی در مقدمه‌ی بحارالانوار، آنجا که هر کدام از منابع کتاب خود را یک به یک مختصرا توضیح می‌دهد، در مورد کتاب طب الائمه می‌گوید: «و كتاب طب الأئمة من الكتب المشهورة لكنه ليس في درجة سائر الكتب لجهالة مؤلفه و لا يضر ذلك إذ قليل منه يتعلق بالأحكام الفرعية و في الأدوية و الأدعية لا نحتاج‏ إلى‏ الأسانيد القوية» (بحارالانوار، ج‏1، ص30). 1. این کتاب، از کتب مشهور است. 2. در عین شهرت، به دلیل نامشخص بودن نویسنده‌اش، از امتیاز بالایی در اعتبار برخوردار نیست. 3. ضعفِ یادشده، مشکلی ایجاد نمی‌کند؛ زیرا تعداد احادیث فقهی آن کم است. در مورد احادیث طبی و ادعیه نیز نیازی به اسناد قوی نداریم. چالشی که نکته‌ی سوم ایجاد می‌کند این است که منظور مجلسی از «و في الأدوية و الأدعية لا نحتاج‏ إلى‏ الأسانيد القوية» دقیقا چیست؟ در برداشت از این گزاره، چند احتمال قابل تصویر است: ▪️ روایات طبی و ادعیه، مانند روایات فقهی نیست که در صورت ضعف سند، کم اعتبار شود؛ بلکه پیوسته معتبر است. ▪️قوت و ضعف سند روایات طبی و ادعیه، بالسویه است. به دیگر سخن، اساسا این روایات با سنجه ی سند سنجیده نمی‌شود. در نتیجه سند قوی یا ضعیف آن، تاثیری در نگاه ما به آن ندارد و معیاری دیگر می طلبد. ▪️خصوص روایات طبی و ادعیه‌ای که در کتاب طب الائمه است، نیازی به اسناد قوی ندارد؛ زیرا از طریق معیارهای دیگر، به اعتبار آن رسیده‌ایم. ▪️روایات طبی و ادعیه برای ما فقیهان، به اهمیت روایات فقهی نیست. در نتیجه به اعتبارسنجی آن ورود نمی کنیم. روشن است آنجا که سخنی از اعتبارسنجی نیست، سخن از قوت سند نیز موضوعا منتفی است. ظاهر عبارت، احتمال اول را بیشتر برمی‌تابد؛ اما مشکل این است که این گونه نظریه‌ای، نه از مجلسی و نه از سایر عالمان شیعی معهود نیست و نمونه‌ای ندارد. باید دید از میان سه احتمال دیگر، کدام اوفق به مبانی مجلسی است. شاید احتمالات دیگری نیز در کار باشد. https://eitaa.com/tavanerejal https://t.me/tavanerejal