زینبی ها
نگاه از نگاهش برداشتم و بی توجه به وضعیتی که داره سمت خیابون حرکت کردم. سوار اولین تاکسی شدم . توی مسیر آروم آروم انقدر اشک حسرت ریختم که راننده تاکسی از توی آینه مدام نگاهم میکرد. دلم طاقت نداره. میدونم نمیتونم بدون احمدرضا زندگی کنم. این عشق تا حالا کجا بود که الان خودش رو نشون داد. واقعا چرا شش ماه تونستم بهش فکر نکنم و یهو با فهمیدن این که داره میاد شیراز هوایی شدم ودیدن انگشتر هم مزید بر علت شد. کاش اموال رو بعدا بر میگردوندم. کاش اصلا مالی وجود نداشت. خیلی سخت و طاقت فرساست وقتی کسی رو دوست داشته باشی و نتونی بهش باشی. مطمئنم نمیتونم با احمدرضا زندگی کنم. چون شکوه نمیزاره. زندگی من با احمدرضا به بن بست می رسه و دوباره به این روزی میرسم. پس بهتره از خودم دوزش کنم .با اینکه نمیتونم فراموشش کنم . من تا آخر عمر نمیتونم ازدواج کنم چون فکر احمدرضا همیشه توی فکر و ذهنم میمونه. سر خیابون پیاده شدم. ناراحت و درمونده و وارفته سمت خونه قدم بر داشتم. خدا خدا میکردم عمو اقا و علی‌رضا رو تو محوطه نبینم. چون نمی دونم چی باید جوابشون رو بدم.ای کاش هیچکس نباشه و من مستقیم تو اتاقم برم. وارد ساختمان شدم. خوشبختانه آقای خائف سرایدار جدید هم نبود. سمت آسانسور رفتم. احمدرضا هم فکر میکنه من توی آسانسورم برای همون از پله ها پایین می اومد. دکمه ی اسانسور رو فشار دادم و با بازشدن درش داخل رفتم. کلید رو توی در انداختم. وارد خونه شدم و در رو بستم بهش تکیه دادم با تمام اجزای صورت گریه کردم. صدای تلفن همراهم بلند شد. به شمارش نگاه کردم و با دیدن اسم علیرضا شدت گریم بالا رفت. نمیتونم باهاش حرف بزنم گریه امونم نمیده و اصلا دوست ندارم علی رضا متوجه بشه که من هوایی شدم. یا اصلاً احمدرضا رو دیدم و باهاش حرف زدم. تلفن رو از پهلو ساکت کردم روی اپن گذاشتم. روی زمین زیر اپن نشستم زانوهام رو بغل گرفتم چرا باید هر چند وقت یکبار به عشق پوچ دچارش بشم چرا زندگی من پر از غمه. من هیچ وقت نمیتونم مسببش رو ببخشم. صدای تلفن خونه بلند شد. اما از جام بلند نشدم مطمعنم علیرضاست. چند لحظه ای نگذشته بود که صدلی در خونه بلند شد. علیرضا متوجه شده که من نیستم و نگران از اینکه چرا جواب تلفنش رو نمیدم به بالا خبر داده. صدای آروم میترا اومد _ نگار جان خونه ای? باز کن. صدای گریم رو آروم کردم. آهسته بلند شدم و رفتم سمت سرویس. _تا کی می خوای جواب تلفن رو ندم. تا کی می خوام در رو باز نکنم. تا کی میتونم خودم رو توی اتاقم زندانی کنم. بالاخره این چشم های اشکی و صورت پف کرده از راز دلم پرده برمی داره. سمت دستشویی رفتم تا آبی به صورتم بزنم وارد شدم در رو بستم تو آینه به خودم نگاه کردم. دیدن چهره خودم باعث شد تا بغضم بترمه و با صدای بلند گریه کنم شدت گریه به قدری زیاده که نمیتوتم صاف بایستم. دستم رو روی روشویی گذاشتم و خم شدم.تا از درد پهلو هام کم کنم. نمیتونم خدایا خواهش می کنم کمکم کن. صاف ایستادم و تلاش کردم تا گریه نکنم. هر چند که تلاشم برای گریه هم باز به هق هق تبدیل می‌شد. صورتم رو شستم و بیرون رفتم پشت در خونه ایستادم از چشمی نگاه کردم کسی پشت در نبود. همزمان صدای تلفن همراهم بلند شده سمت گوشی رفتم گوشی رو برداشتم و انگشتم رو روی صفحه کشیدم کنار گوشم گذاشتم _ سلام عصبی و کلافه و تقریباً با صدای بلند گفت _ نگار تو معلومه کجایی? با صدای گرفته لب زدم _ببخشید خواب بودم. _تو کی رفتی پارک.کی برگشتی کی خوابی. میفهمی داری چیکار می کنی? نمیگی نگرانت میشم?خواب بودی، صدای در رو هم نشنیدی? همه نگرانت شدت. حتی اردشیر خان هم داره میاد خونه. _ ای وای علیرضا چیکار کردی? شاید خوابم. شاید کار دارم. شاید نمیتونم جواب بدم چرا به همه گفتی. _ دلخور گفت _ طلبکار هم شدی? گوشی رو قطع کرد. فاطمه علی‌کرم 🚫 و پیگرد دارد🚫 https://eitaa.com/zeinabiha2/32702 💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕💕
2هزار مشاهده