1785) ای رهیده جانِ تو از ما و من / ای لطیفۀ روح اندر مرد و زن
1786) مرد و زن چون یک شود آن ، یک توی / چون که یک ها محو شد ، آنَک تُوی
1787) این من و ما ، بهرِ آن برساختی / تا تو با خود نردِ خدمت باختی
1788) تا من و توها همه یک جان شوند / عاقبت مستغرقِ جانان شوند
1789) این همه هست و بیا ای امرِ کُن / ای منزه از بیان و از سُخُن
1790) جسم ، جسمانه تواند دیدنت ؟ / در خیال آرد غم و خندیدنت ؟
1791) دل که او بستۀ غم و خندیدن است / تو مگو کو لایقِ آن دیدن است
1792) آنکه او بستۀ غم و خنده بُوَد / او بدین دو عاریت زنده بُوَد
1793) باغِ سبزِ عشق ، کو بی مُنتَهاست / جز غم و شادی در او بس میوه هاست
1794) عاشقی زین هر دو حالت برتر است / بی بهار و بی خزان ، سبز و ترست
https://didarejan.com/%D8%B4%D8%B1%D8%AD-%D9%88-%D8%AA%D9%81%D8%B3%DB%8C%D8%B1-%D8%A8%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AA%D9%81%D8%B3%DB%8C%D8%B1-%D9%82%D9%88%D9%84-%D8%AD%DA%A9%DB%8C%D9%85-%D8%B3%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C/