🌷🍀رمان امنیتی #عقیق_فیروزه‌ای 🌷🍀
قسمت #بیست_وهفت
فیروزه
پدر بود و همین دو دخترش:
بشری و مینا.
بشری و پدر برای هم بیشتر از پدر و دختر بودند.
بشری گاه می‌شد مادر،
گاه خواهر،
گاه حتی همسر.
همیشه وقت داشت برای شنیدن حرف‌های پدر و پا به پایش فکر کردن. وقت داشت برای با پدر غذا خوردن یا تلوزیون دیدن.
بخاطر سفارش مادربزرگ بود که مبادا پسرم تنها بماند.
بشری می‌خواست کم کاری‌های مادر شاغل را برای پدر بازنشسته جبران کند. آن قدر که گاه پدر نمی‌گذاشت بشری تنها جایی برود، یا چند روز خانه نباشد.
پدر برای بشری، گاه استاد می‌شد،
گاه راوی،
گاه دوست
و گاه حتی مادر.
همیشه برای سوالات بشری وقت داشت و بشری مطمئن بود پدر از پس پیچیده‌ترین بحث‌ها و سوالات علمی و فلسفی هم بر می‌آید.
بشری از همان چهار- پنج سالگی، ایمان داشت به اینکه پدر دانشمند است و بود.
پدر آن قدر به بشری نزدیک بود که ماجرای فرهاد را می‌دانست.
وقت بهم ریختگی بشری که مادر از خستگی روزانه حوصله صحبت با دخترش را نداشت، پدر با حوصله به گریه‌هایش گوش می‌داد. به هر راهی برای سرحال کردنش متوسل می‌شد؛ از شوخی تا کیک و شیرینی و آغوش و نوازش.
بشری دست پخت پدر بود.
به جز برخی خصوصیات که از مادر داشت، ریزبینی و نکته سنجی، جدیت و تصمیم را از پدر گرفته بود.
اینکه بی مدرک و دلیل حرف نزند،
خودش را درگیر حاشیه نکند، به خودش و فرهنگ و کشورش ایمان داشته باشد و خیلی خصوصیات دیگر.
حتی پدر کمک کرد بشری مبانی فکری‌اش را بسازد؛ بدون اجبار که با اختیار. هیچوقت دستور نداد، فقط راه را جلوی پای بشری گذاشت.
از بچگی فقط می‌دانست نباید درباره شغل پدر با کسی حرف بزند و فقط به گفتن کلمه «کارمند» بسنده کند.
گاه پدر ماموریت‌های طولانی می‌رفت؛
آن قدر طولانی که بشری شب‌ها خیالاتی‌می‌شد و فکر می‌کرد پدر آمده؛ و به همین خیال تا دم در می‌دوید.
جاهای مختلف می‌رفت:
سودان،
بحرین،
مرزهای شرق و غرب
و خیلی جاهای دیگر.
یک لپتاپ هم داشت که کسی حق نداشت نزدیکش شود.
بشری یاد گرفته بود ،
اسم و فامیلش را هرجایی فاش نکند و حواسش باشد کسی عکس از پدر نگیرد.
بعد بازنشستگی پدر،
وقتی بشری پانزده ساله شد، روزی نبود که بدون خاطرات پدر بگذراند. پدر هربار گوشه‌ای از خاطرات کارش را برای بشری می‌گفت و بشری از شوق محرم اسرار بودن می‌لرزید و شوقش وقتی بیشتر می‌شد که می‌فهمید هیچکس پدری مانند او ندارد؛
و خیلی‌ها امنیت‌شان را مدیون پدر هستند.
از همان وقت‌ها بود،
که فکر سرباز شدن به سرش افتاد. دختر بزرگ پدر بود؛ شاگرد بود.
غیرت دخترانه‌اش باعث شد دنبال جزوه های رنگ و رو رفته پدر بگردد و سعی کند هرچه می تواند یاد بگیرد. این میان، یک مانع وجود داشت، پدر!
بشری نگفته بود چه برنامه‌ای برای آینده دارد تا هجده سالش تمام شود؛
می‌ترسید برنامه‌اش را پای احساسات خام نوجوانی بگذارند. اما پدر دخترش را می‌شناخت و می‌دانست بشری علوم نظامی دوست دارد.
برای همین بارها غیرمستقیم گفته بود دوست ندارد دخترش وارد نظام شود. می‌ترسید از دستش بدهد. پدر بود و دختر بزرگش.
هدف بشری نظام نبود؛
چیزی مشابه نظام. تا اعلام نتایج کنکور صبر کرد. رتبه دو رقمی دستش را باز گذاشت. رشته‌هایی که به نظرش رسید را انتخاب کرد: روانشناسی،
جرم شناسی امنیتی
و حفاظت اطلاعات؛
فلسفه اسلامی
و علوم قرآن و حدیث
را هم انتخاب کرد که اگر پدر راضی نشد، گزینه‌های دیگر داشته باشد!
قبل از گفتن تصمیمش به پدر،
گوشه اتاق سجاده پهن کرد. نیت کرد: دورکعت نماز استغاثه به مادر خوبی‌ها. بعد نماز، صورتش را روی تربت شلمچه، یادگاری‌دوستش گذاشت.
- یا مولاتی فاطمه اغیثینی...
وقتی خاک گِل شد،
سر از سجده برداشت و صورتش را پاک کرد. آیات سوره نباء را خواند و از اتاق بیرون رفت.
حرفش را که زد،
پدر برای چند لحظه فقط نگاه کرد. بشری دیگر بزرگ شده بود؛ آن هم با خاطرات پدر. با رویای «مثل پدر شدن». با غیرت دخترانه.
••با عقلِ عاشق و عشقِ عاقل.••
- مطمئنی؟ اگه واردش بشی راه برگشتی نیست!
تعجب کرد.
منتظر بود پدر با یک «نه» محکم و قاطع همه چیز را تمام کند. جرات پیدا کرد:
-پای خاطرات شما مطمئن شدم بابا.
-کار مردونه با زن نمی‌سازه. حاضری مرد بشی؟
-همه کارا مردونه نیست، به زن هم نیازه.
-فقط کاری کن که بعداً نخوای برگردی.
مثل بچگی، دست دور گردن پدر حلقه کرد:
-اگه دعای شما باشه هیچوقت پشیمون نمیشم.
🍀 ادامه دارد...
✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا