‍ #شهدای‌تفحص 🌹شهید محمد زمانی🌹 درسال ۱۳۵۷ در تهران متولد شد درحالیکه دو ساله بود مادرش از دنيا رفت. به همين دليل دوران کودکي را بيشتر با پدرش که در آن زمان دبير رياضي بود سپري مے کرد و همراه او به مدرسه مے رفت. ازهمان كودكي به همه مهر مي ورزيد وعلاقه اي به ماديات نداشت. در۷سالگي دانش آموز كلاس اول دبستان شهيد فضل الله شد ودر همان دوران مكبر مسجد حضرت ابوالفضل(ع) شهرري گرديد.دوره راهنمايےرا در مدرسه مكتب صدوق گذراند ودر سال اول راهنمايي به عضويت بسيج مسجد دوران كودكي اش درآمد ودر كنار فعاليت در بسيج همواره مي كوشيد تا در كسب علم نيز نفر برتر باشد. با ورود به دوره دبيرستان فعاليتش بيشتر شد وبا راه اندازي هيئت در ايام مختلف،در برگزاري مراسم ها مےكوشيد. حال وهواي دوران انقلاب وجنگ محمد را نيز بے نصيب از پرس وجو نكرده بود از اين دوران بود كه به همراه دوستانش براي بازديد به مناطق جنگي سفر مي كرد وگلزار شهداي تهران ماوای لحظه هاےحضور بےقرارش بود.با ورود به سپاه منبع درآمدي پيدا كرد واو ياد گرفته بود كه دست ديگران را بگيرد. به چند خانواده كه فرزند يتيم داشتند كمك خرجي مي رساند. اگر كسي مريض بود يا به وام نياز داشت تا كسي ضامن شودحتما پيش قدم مي شد ولي هيچ وقت از موقعيتش در محيط كار ودر جاهاي ديگر سوء استفاده نمي كرد. هميشه راضي به حق خودش بود. درسال ۱۳۷۸ به عضويت رسمي سپاه شهيد بروجردي درآمد ولي از كارها ومسئوليتش براي كسي حرفي نمے زد. در همان سال هيئت" يازينب(س)" را تاسيس كرد وخود مداحي ومياندارے مي كرد. عشق به شهدا چون آتشي از درونش شعله مي كشيد وحرارت جستجو را در او بيشتر مي كرد تا اينكه توانست با پيگيري زياد به گروه تفحص ۲۷ محمد رسول الله بپيوندد. محمد، هنگامی که درتهران بود سعي مے كرد حتمابه خانواده شهداےمفقودالاثر سركشي كند. اوهميشه طوري رفتار ميكرد كه انگار تمام دوران جنگ را در منطقه بوده وهمتي رزمنده گونه داشت. وي دربرگزارے مراسم يادواره شهدا و مناسبت هاي بسيج فعاليت مي كرد واز آنجايي كه روابط عمومي خوبي داشت در تهيه امكانات براي اين قبيل كارها تلاش زيادي مي كرد. آخرين باركه مے خواست براي تفحص برود يك شب بعد ازشب هاي قدر بود. باتك تك افراد خانواده خداحافظي كرد حتي از فردي كه او را در مسير تا جايي رسانده بود نيز حلاليت طلبيده بود. محمد قبل از شهادت، ازدوستی خواسته بود تا از او عكس بگيرد كه بعدا به دردش مي خورد. حتي انگشترش را هم بخشيد واينها آخرين ورق هاي دفتر خاطرات زندگي اش بود. بالاخره در ۲۶ آذرماه سال ۱۳۸۰ در منطقه فكه بعد از عيد فطر حرفي كه هميشه مي زد به حقيقت پيوست: " من مال اين دنيا نيستم" وشعرش كه دائم زمزمه مي كرد بر سنگ مزارش نقش گرفت: عشق است در آسمان پريدن                   عشق است در خاك وخون غلطيدن و عاشقان شهادت، برسنگ يادبودش دربهشت زهرا(س) قطعه ۲۷ و مزارش در امامزاده عباس چهاردانگه، آواي يس و الرحمن مي سرايند تا عهد دوستي وپويندگي راهش را همواره به ياد داشته باشند. #روحش_شاد_یادش_گرامے_باد 🌹 ╔═.🥀🍃.📿════╗ 🆔️@sabokbalan_e_ashegh ╚════🥀.🍃.📿═╝ •┈••✾•🌿🌺🌸🌺🌿•✾••┈•