افتاده در آغوش دماوند چه کوهی
داده ست به آن کوه خداوند، شکوهی
کوهی که از این دشت بلاخیز سفر کرد
از محنت پاییز غم‌انگیز سفر کرد
کوهی که پرآوازه در آن سوی زمین بود
هر چند در این بادیه گمنام ترین بود
افتاد و زمین لرزه در آن روز به پا شد
افتاد و در آغوش خداوند رها شد
خونی که از آن سینه سنگین به زمین ریخت
داغی ست که از یک غم دیرین به زمین ریخت
آن خون که درآمیخته با خون خدا بود
آن سینه که محزونِ غم کربُبلا بود
باور مکنید از نفس افتاده نگاهش
نوری به شب تار جهان داده نگاهش...
نور قلمش ماه شده در دل شبها
روشن شده از همت او صفحه فردا
...از خنده او باز بگو کوه دماوند!
از لحظه پرواز بگو کوه دماوند!
#عاطفه_خرمی
#شهید_فخری_زاده
#دماوند
#هفتم_آذر
