این گونه حیوانات را آزار می دهند و آن گاه خود را مدافع حقوق حیوانات، جا می زنند. گاوبازی در اسپانیا چندین زخمی و مجروح بر جا گذاشت! 🔸 #فرنگ_بی_فرهنگ ┄┅┅┅┅♦️┅┅┅┅┄ #آواز_دُهُل /غرب و شرق شناسی مصداقی 🏁 ╭─┅═💠🌏💠═┅─ ‌ ‌ @sad_dar_sad_ziba ╰─┅═💠🌎💠═┅─

عمارت بادگیر کاخ گلستان تهران بازمانده از دوران قاجار ❇️ این عمارت به وسیله ی جریان باد در چهار بادگیر و عبور آن از حوضخانه ای که آب قنات در آن در جریان بود، خنک شده و ساکنینش را از گرمای هوا نجات می‌داد. #ایرانَما / نَمایی از ایران زیبای ما 🇮🇷 @sad_dar_sad_ziba ┄┅═══✼🍃🌹🍃✼═══┅┄

🍀🌺🍀 دشمنان، دین ما را متهم می کنند به بی عدالتی در حق زنان. همان دینی که پیامبرش فرمود: «المرأةُ رَیحانَة» یعنی «زن، گُل است.» همان دینی که امام اولش امیر مؤمنانش فرمود: «زنان امانت الهی در دست شما هستند. به آنان زیان نرسانید و بر ایشان سخت نگیرید.» ─┅═ঊঈ🍃🌳🍃ঊঈ═┅─ #باغچه / خانوادگی مشاور 💐 [همه چیز برای زندگی زیبا] @sad_dar_sad_ziba ─┅═ঊঈ🦋🌹🦋ঊঈ═┅─

✨ گاه آنچه مصیبتی بزرگ به نظر می رسد، به بزرگ ترین خیر و صلاح زندگیمان تبدیل می شود. 💫 @sad_dar_sad_ziba

🌿🍁🌿 ‍ درون قهوه ی چشم تو چرخاندم شکرها را به خوردم داده ای شیرینی زیر و زِبَرها را هوای تیر و طعم تند تابستان چشمانت بیا از نحسی فالم بگیر اما اگرها را کنار این همه آرامشی که قسمتم کردی نصیبم می‌کنی از خوب ها هم خوبترها را ‌همین که خوب هستی حال و روز هر دومان خوب است چه بهتر که نمی‌بینیم بعضی دردسرها را پرستوهای چشمان تو را می‌بینم و عمری به سمت آسمانت بال خواهم داد پرها را خبر داری که دنیای مرا سرسبزتر کردی؟ تو آن رؤیای شیرینی، بنازم این خبرها را! «صفیه قومنجانی» 🌺🌺🌺🌺🌺 #شور_شیرین_شعر فارسی   ┏━🦋━━•••━━━━┓ 🦋 @sad_dar_sad_ziba 🦋 ┗━━━━•••━━🦋━┛

🌹 حال من خوب است، باور کن! نه این که مشکل نداشته باشم نه این که درگیر نباشم نه این که پیگیر نباشم اما حالم خوب است! چرا که کوشیدن و جنگیدن حال ما را خوب می کند! 🌹 حال من خوب است، باور کن! 🌺 «زندگی زیباست» 🌿 @sad_dar_sad_ziba

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «مثـل بیـروت بود» ⏪ بخش ۷۳: سنگینی آن کابوس برای چند ثانیه زبانم را لال و قدرت تشخیص زمان و مکان را در وجودم فلج کرد. دختر افغان مقابلم ظاهر شد. _ حالتون خوبه؟ خیره به کشیدگی چشمانش ماندم. لبخندی مصنوعی زد. _ خوابتون برد. فکر کنم خواب بد دیدی. از فرط ضعف، توان حرف زدن نداشتم. دختر، بسته ای بیسکوئیت و یک آب معدنی کوچک از کیفش بیرون آورد. _ من وقتی خواب بد می بینم کلاً قفل می کنم. این ها رو بخور، حالت رو جا می آره. شدیداً احساس گرسنگی می کردم. بی تعارف بیسکوئیت و آب را گرفتم و هر دو را کامل خوردم. زیر لب تشکر کردم. لبخند زد. چادر قجری اش را روی سر مرتب کرد. کنارم نشست و تکیه به دیوار داد. کاش می رفت. _ اسمم مهلاست. لهجه ی افغانی اش بامزه بود. هیچ نگفتم. ذهنم مدام سؤالی را تکرار می کرد: «چرا گفت فرار کنم؟» شقیقه هایم تیر کشید. حس بدی داشتم. هیچ وقت این همه بی پناه نبودم. _ چه بلایی سرت اومده؟ جواب ندادم. حوصله ی کنجکاوی های خاله زنکی نداشتم. هزار فکر جور و ناجور در سرم می چرخید. صدای مهلا دوباره از کنار گوشم بلند شد. _ این رو دیدی؟ گوشی را مقابل صورتم گرفت. دست بردار نبود. آماده ی پرخاش شدم که نگاهم به نماهنگ در حال پخش افتاد. خشکم زد. فیلمی از چند ساعت قبل بود؛‌ از آن جهنم و منی که در حال گریز بودم. دردهایم پرید. گوشی را چنگ زدم. مهلا جمله ردیف کرد. _ فیلمش تو مجازی داره دست به دست می شه. واسه چند ساعت پیشه. می گن امروز درگیری شده، چند نفر بدبخت رو هم این وسط کشتن. مثل این که این دختره هم یکی از کله گنده های سپاهه که وسط اون بلبشو بوده. نوشتن تا صدای آژیر پلیس را شنیده پا گذاشته به فرار؛حالا چرا، الله اعلم! نگاه تیز و معنادارش روی چهره ام ثابت ماند. قلبم چون طبل کوبید. وای آبروی پدرم... منصفانه نبود. آن ملعون، کثیف بازی می کرد. به سرعت از جا جهیدم و به سمت کفشداری رفتم. مهلا به دنبالم قدم برمی داشت و نجوا کرد: «خودشی... درسته؟» بی هدف از حرم بیرون زدم. مهلا پشت سرم آمد. _ صبر کن! کجا می ری؟ درمانده و پریشان دور خودم می چرخیدم. نمی دانستم باید چه کنم. دختر افغان در چند وجبی ام به تماشا ایستاد. گوشی را از جیبم بیرون کشیدم. فقط یک شماره ی عجیب در لیست تماس ها بود. می دانستم این ارقام مبهم من را به آن ابلیس وصل نمی کند اما باز امتحان کردم. شماره گیری کامل نشده، بوق نامعتبری خورد. قفسه ی سینه ام به شدت بالا و پایین می شد. به تلگرام رفتم. دستانم می لرزید و انگشتانم پر غلط می نوشت: _ این فیلم چیه که داره دست به دست می شه؟ می خوای با ما چه کار کنی، عوضی؟ پیام آمد: «تبریک می گم، داری معروف می شی! فقط مراقب باش که گیر نیفتی، چون می دونی بعدش چی می شه.» دوست داشتم سرم را آن قدر بر زمین بکوبم تا جان به عزرائیل تسلیم کنم. پیامی جدید روی صفحه نقش بست: «شاهکار اصلی هنوز مونده، دختر حاج اسماعیل.» ⏪ ادامه دارد... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 «زندگی زیباست» http://eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «مثـل بیـروت بود» ⏪ بخش ۷۴: حالا از تمام آدم های گوشی به دست می ترسیدم. روسری را تا حد امکان پایین آوردم و لبه ی چادر را چنگ زدم تا مبادا چهره ام به چشم مجازی بازان، آشنا آید. خواستم سرخط خبرهای جدید درباره ی اتفاق امروز را در فضای مجازی بخوانم که نگاهم به مهلا افتاد. خطر بود. پس باید اول از شرش خلاص می شدم. پا به سمت در خروجی تند کردم. به دنبالم آمد. چرا دست بردار نبود؟ وارد خودروگاه شدم. باید می ترساندمش. در مسیر حرکتم شیشه ی سبز رنگ دلستری که کنج دیوار گذاشته شده بود را بر داشتم. به گام هایم شتاب بیشتری دادم. از تعقیبم عقب نشینی نکرد. به خلوت ترین نقطه که رسیدم، قسمت زیرین شیشه را به دیوار کوبیدم. به آنی چرخیدم. یقه ی مانتویش را چنگ زدم و به دیوار بتنی کوبیدم. ترسید. از شدت حرص، فشار انگشتانم به دور گلویش بیشتر و بیشتر می شد؛ انگار می خواستم تمام خشمم را از آن جغد شوم، سر این دختر زیبای افغانی خالی کنم. چشمان کشیده اش داشت از حدقه بیرون می زد. فشار دستم را کم کردم و شیشه ی را روی پهلویش فشردم. _ دنبال من نیا فهمیدی؟! ساکت ماند. با خشم به مردمک هایش زل زدم. فریادی خفه از میان دندان های گره خورده ام برخاست: «فهمیدی؟!» سری به نشانه ی تأیید تکان داد. وحشت در جزء به جزء صورتش هویدا بود. من و این همه خشونت؟! دلم به حالش سوخت. با ضرب هلش دادم. چند قدم که دور شدم، صدایش در گوشم پیچید. _ باورم نمی شه دختر حاج اسماعیل بد باشه. ناخواسته ایستادم. حالا همه می دانستند که دختر حاج اسماعیل به دلایلی مبهم گریخته. بیچاره حاج اسماعیل! این دختر انگار نمی دانست که دنیا پر است از پدرانی شبیه به نوح که فرزندانشان در ناخلفی به پسر نوح طعنه می زنند. انگار نمی دانست زیر پرچم همین آشوب ها، آقا زاده هایی بر سینه می کوبند که شکم از سفره ی انقلاب پر کنند اما دستی بر توبره دارند و دستی بر آخور. گامی نزدیک آمد. _ شوهرم تو تیپ فاطمیونه. همیشه از حاج اسماعیل تعریف می کنه. می گه پهلوونه، همه ی بچه ها عاشقشن. ایرانی و افغانی و عرب نداره. اولش که فیلم رو دیدم، گفتم بالأخره تق حاج اسماعیل هم در اومد. نه که خودش بد باشه ها، نه؛ اما گفتم دنیا این جوریه، بالأخره یه جا خفتت رو می گیره. حق و ناحقش هم مهم نیست، مهم اینه که خفتت رو می گیره و می کنَدِت گاو پیشونی سفید. به محض این که تو سرویس بهداشتی چشمم بهت افتاد، پشت اون همه کبودی، شناختمت؛ از بس که عکس پدرت رو توی پس زمینه ی گوشی شوهرم دیده بودم، تو هم خیلی شبیه پدرتی. اول خواستم پلیس خبر کنم اما دیدم وضو گرفتی و رفتی حرم. دنبالت اومدم. دیدم نماز خوندی؛ گفتم کسی که مال حروم خورده، تو این شرایط نماز نمی خونه، تو این شرایط کز نمی کنه کنج حرم. گفتم نه، اونی که مال حروم خورده افعیه، بلده نیش بزنه، بلده بخزه، بلده مسیر باز کنه. گفتم این دختر شبیه آقازاده های قد کشیده با لقمه ی شبهه ناک نیست. حالا هم نمی دونم چه خبط و خطایی کردی که قُطاب شدی، شیرین شدی، رفتی زیر دندون بدخواه های پدرت؛ اما از من می شنوی، بیش تر از این ندونسته تو زمین دشمن توپ نزن. جلوی ضرر رو از هر جا بگیری منفعته. خبط و خطای زهرا، دختر حاج اسماعیل، مهر سکوتی بود که از ترس جان عزیزان بر دهان زد؛ سکوتی که چون زخم جذام لحظه به لحظه پیشروی می کرد و انگار تا تمام صورت را نمی گرفت از پا نمی نشست. ⏪ ادامه دارد... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 «زندگی زیباست» http://eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

┄┅═🍃🌷🍃═┅┄ 📚 «مثـل بیـروت بود» ⏪ بخش ۷۵: اشک از روی گونه ام لیز خورد. زخم هایم سوخت. مهلا نزدیک تر آمد. مقابلم ایستاد. نگاهش تبسم داشت. _ پات رو مدام روی زمین می کشی؛ زخمی شدی؟ جواب ندادم. سری تکان داد و روی زمین زانو زد. انگشتانش که به دور زخم باند پیچی شده ام پیچید حسگرهایم فعال شد. پایم را عقب کشیدم. _ برو پی کارت! صبوری کرد. _ چیزهایی از امداد بلدم. فقط می خوام یه نگاهی بندازم، همین! پایم را جلو کشید. باند را که تکان داد انگار چنگالی بر قلبم کشیده شد. از فرط درد، دست به دیوار گرفتم و تکیه دادم. سرش را بلند کرد. _ چی کارش کردی؟! با این پا کجا می خوای بری؟ پیامی روی صفحه ی گوشی آمد: «ظاهراً تو زیاد حرف هام رو جدی نگرفتی.» عکسی از مادر فرستاد؛ بی قرار و گریان، در راهروی اورژانس بیمارستان. «خیلی واسه پسرش بی تابی می کنه. حق هم داره؛ آخه دکتر می گه به خاطر ضربه ای که به سرش خورده، احتمال داره که چشم هاش دیگه هیچ وقت نبینه.» دنیا روی سرم خراب شد. «البته هنوز در حد احتماله، اما انگار تو دوست داری قطعی بشه.» این لعنتی شمارش پلک زدن هایم را هم داشت. چشمان طاها در تاریکخانه ی ذهنم ظهور یافت. چشمان برادرم زیبا بود، حداقل برای منی که خواهرش بودم یک دنیا ملاحت داشت؛ چه آن وقت هایی که از خنده پراشک می شد، چه وقتی که از خستگی پرخون. نگاهم به مهلا افتاد. داشت پیچ و تاب باند خونی را باز می کرد. پایم را عقب کشیدم و درمانده، باند نیم باز شده را دوباره به دور زخم پیچیدم. _ فکر کن اصلاً من رو ندیدی. لحنش تعجب و دلسوزی داشت. _ اوضاع پات خوب نیست. عفونت می کنه ها! عفونتی بدتر از این ناشناس که زندگی ام را هدف گرفته بود؟! _ دنبالم نیا! لنگ لنگان، قدم هایم را تند کردم. صدایش در گوشم نشست. _ گاهی وقت ها، دشمن شاد شدن خیلی درد داره. مراقب خنده ی دشمن های بابات باش! راست می گفت؛ درد داشت و تا مغز استخوان را می سوزاند اما راهی نمی دیدم. دیگر در حرم نمی توانستم بمانم. امکان لو رفتنم زیاد بود. خود را به مترو رساندم و در نمازخانه پناه گرفتم. پریشان خیالی چون موریانه روحم را می جوید. این که نمی دانستم چه خیالاتی در سر می پروراند و برای یک دقیقه ی بعد، چه تله ای زیر پایم کاشته، بیشتر شکنجه ام می داد. سر به دیوار تکیه دادم. سلول به سلولم خدا را صدا می زد. چند ساعت بعد، هشدار تلگرام صدایم زد. دستانم یخ بست. این ناقوس مرگ بود یا یک صدای ساده؟ «شاهکار! تو مرورگرت جستجو کن: خیانت فرزند سردار سپاه!» ⏪ ادامه دارد... ................................. 🌳 #بوستان_داستان 💠 «زندگی زیباست» http://eitaa.com/sad_dar_sad_ziba ┄┅══✼☘🌺☘✼══┅┄

وصله ی تن وصله ی روح و روان 💎 #دُرّ_گران ……………………………………… 💐 «همه چیز برای زندگی زیبا» 💐 @sad_dar_sad_ziba 🍃

🖍 روی دیوار نوشته بود: در پایان کسی که دوستت دارد با تو خواهد ماند، نه کسی که تو دوستش داری! 🍀 @sad_dar_sad_ziba

دیگران از صدمه ی اعدا همی‌نالند و من از جفای دوستان گریَم چو ابر بهمنی سست‌عهد و سردمهرند این رفیقان، همچو گل ضایع آن عمری که با این سست‌عهدان سر کنی کاش بودندی به گیتی استوار و دیرپای دوستان در دوستی، چون دشمنان در دشمنی «رهی معیّری» @sad_dar_sad_ziba 🍃🍂 🍂🍃