eitaa logo
قول سدید
379 دنبال‌کننده
336 عکس
94 ویدیو
30 فایل
🇮🇷ًاتّقوا الله وَ قُولُوا قَولاً سَدیدا🇮🇷 مهدی عامری شهرابی کلام||سیاست||رسانه 🔻 قول سدید در بله ble.ir/join/MDhmNWRkYz 🔻ویراستی https://virasty.com/Sadid59
مشاهده در ایتا
دانلود
💠 استقلال؛ نفس برای فرار از قفس! 🔸در روزهای پرشور انقلاب اسلامی، مردم شعارهایی را فریاد زدند که نه فقط خواسته‌های مقطعی، بلکه ریشه‌های عمیق تاریخی و الهی در خود داشت. «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» یکی از همان شعارها بود. از دل این شعار، آن‌چه برای ملت بیش از هر چیز حیاتی بود، استقلال بود: رهایی از تحقیر، از سلطه، از اینکه برای یک ملت بزرگ نسخه‌نویسی شود. 🔸رهبر معظم انقلاب در تمام این سال‌ها، بر همین اصل پافشاری کرده‌اند. نگاه ایشان به استقلال ملی، نگاهی فراتر از قراردادها و تصمیمات روزمره سیاسی است؛ ایشان استقلال را همان آزادی، اما در قامت یک ملت می‌دانند؛ این همان روح توحیدی است که در عمق اندیشه ایشان جاری است: انسان و جامعه، فقط باید بنده خدا باشند و بس. 🔸از همین منظر، وقتی در برابر قراردادهایی چون سند ۲۰۳۰ ایستادند، نه صرفاً از منظر آموزه‌های غلط یا محتوای مشکوک آن، بلکه از منظر عزت ملت بود؛ این سؤال بنیادین را مطرح کردند که: «چرا دیگران باید برای ما نسخه بنویسند؟» نگاه ایشان ریشه در باور به استعداد، هویت و توانایی این مردم دارد؛ و البته هشدار داده‌اند که اگر روزی حتی به اندازه یک نعلبکی نفت محتاج آن‌ها شویم، حرمت این ملت را زیر پا خواهند گذاشت. 🔸در مسئله هسته‌ای نیز همین نگاه جاری است: غنی‌سازی برای ایران، صرفاً یک پیشرفت علمی نبود، بلکه تمرینی برای ایستادن روی پای خود، و نمادی از خوداتکایی واقعی است. وقتی را حق ملت دانستند، در واقع از بلوغ فکری، علمی و سیاسی یک جامعه دفاع کردند؛ جامعه‌ای که خودش تصمیم بگیرد و بسازد. 🔸همین رویکرد، در مفهوم قرآنی «جهاد کبیر» نیز نمایان است؛ تعبیری که رهبر انقلاب آن را به معنای تبعیت‌نکردن از نظام سلطه در همه‌ عرصه‌ها می‌دانند: از سیاست و اقتصاد تا فرهنگ و رسانه. این نوع جهاد، نه به‌معنای درگیری نظامی، بلکه نوعی مقاومت تمدنی است؛ ایستادگی در برابر پذیرش الگوهای تحمیلی و دفاع از حق تصمیم‌سازی مستقل. «امروز جهاد کبیر، یعنی اطاعت نکردن از دشمن در سیاست، اقتصاد، فرهنگ، رسانه؛ یعنی تبعیت نکردن». 🔸متأسفانه، عده‌ای که هنوز فلسفه این ایستادگی را درنیافته‌اند، هر بار که سخن از خوداتکایی به میان می‌آید، آن را به انزوا، قفس یا عقب‌ماندگی تعبیر می‌کنند. اما حقیقت، درست عکس این است: خودکفایی یعنی گریز از بند تحقیر و دنباله‌روی. یعنی خود بودن، خود شدن، خود ساختن. همان‌گونه که رهبر انقلاب بارها تأکید کرده‌اند، این ملت باید بتواند بدون اجازه‌گرفتن از دیگران، مسیر خود را با اراده و عزت بپیماید. 🔸در جهان پرآشوب امروز، که قدرت‌های جهانی همچنان در پی سیطره بر ملت‌ها هستند، حضور رهبری که استقلال را هم‌زمان از چشم‌انداز ملی و از عمق توحید می‌بیند و برای پاسداشت آن، همه توان خود را به میدان می‌آورد، نعمتی بی‌بدیل است. این نگاه راهبردی، بیش از همیشه باید برای نسل جدید تبیین شود: اینکه ایستادگی ما، صرفاً انتخابی سیاسی نیست، بلکه ریشه در باورهای دینی و کرامت انسانی ما دارد. 🔸اکنون که بار دیگر زمزمه‌هایی از دل‌سپردگی، سهل‌انگاری در صیانت از منافع ملی، و باز کردن گره‌ها با نگاه به بیرون به گوش می‌رسد، بازخوانی این منطق توحیدی در استقلال، ضرورتی تاریخی است. این نگاه است که می‌تواند ایران را از یک ملت دنباله‌رو، به یک امت تصمیم‌ساز و خلاق تبدیل کند.
💠جمع و پخش مهمانی ۱۰ کیلومتری غدیر 🔸سومین سال برگزاری «مهمانی ۱۰ کیلومتری» به مناسبت ، امسال با شور و وسعتی بیش از گذشته در حال شکل‌گیری است. این جشن بزرگ مردمی که حالا دیگر به آیینی ثابت در تقویم فرهنگی کشور بدل شده، با استقبال چشمگیر موکب‌داران، خادمان، خانواده‌ها و عموم مردم همراه بوده است. 🔸نکته‌ برجسته امسال، فقط گستردگی برنامه نیست، بلکه آغاز زودهنگام مباحثات درباره طراحی، محتوا و کیفیت اجرای آن است؛ بحث‌هایی از هفته‌ها پیش درباره اینکه شکل و شمایل برنامه چگونه باشد، چه چیزهایی حذف یا اضافه شود، و چه آسیب‌هایی باید رفع شود. این گفت‌وگوها، اگرچه گاه با نقدهای تند یا جهت‌گیری‌های سیاسی همراه است، اما در مجموع یک سرمایه اجتماعی مهم محسوب می‌شود؛ چرا که موجب پختگی و رشد این حرکت خواهد شد. 🔸رهبری معظم از این حرکت مردمی با لحن محبت‌آمیز و نگاه تشویق‌آمیز یاد کردند و از برگزارکنندگان و‌ شرکت‌کنندگان آن تقدیر به عمل آوردند. این تأیید معنوی، پشتوانه‌ای استوار برای مردمی است که با اخلاص و همدلی چنین برنامه‌ای را به میدان آورده‌اند. 🔸واقعیت این است که جشن غدیر در سال‌های اخیر، به‌ویژه از منظر مردمی‌سازی، جایگاه متفاوتی یافته است. اگر تا چند سال پیش، چنین شور و مشارکتی تصور نمی‌شد، امروز به لطف تجربه‌ها و تلاش‌های مستمر، غدیر در حال بازگشت به متن زندگی مردم است. اینکه مردم خودشان پای کار آمده‌اند، نشان‌دهنده‌ی این است که اصل ماجرا جا افتاده است: هم برای مردم، هم برای مسئولان. 🔸شاید این جشن بزرگ، مانند هر حرکت نوپا، کاستی‌هایی داشته باشد. اما نفس اینکه یک «شادی دسته‌جمعیِ» دینی، این‌چنین در مقیاسی عظیم و منظم برگزار می‌شود، خود یک اتفاق مبارک و الگوساز است. 🔸این تجربه‌ جمعی، زمینه‌ای فراهم می‌کند برای همفکری، دقت بیشتر، اشتراک‌گذاری تجربه‌ها، و ساخت یک مدل فرهنگی-دینی که در سایر عرصه‌ها نیز قابل استفاده است. مثلاً همین فضای نقد و گفتگو می‌تواند الگویی باشد برای ارتقای خطبه‌های نماز جمعه، ساماندهی منبرهای دینی، و بهبود دیگر فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی.
🔴نخبه کشی؛ هجوم به آینده یک ملت! در شهرک شهید چمران، ساختمان‌هایی هدف حمله موشکی رژیم صهیونیستی قرار گرفتند. حادثه‌ای که تنها یک جنایت امنیتی نبود، بلکه آشکارا نخبه‌کشی هدفمند بود. 🔸بسیاری از شهدای این حمله، جوانان نخبه‌ای بودند که می‌توانستند مانند بسیاری دیگر، مسیر مهاجرت و رفاه شخصی را برگزینند؛ اما ماندند تا برای ملت خود، برای ایران عزیزشان، تلاش کنند. جرمشان فقط این بود: نخبه بودند، دانش داشتند، و اهل خدمت. 🔸آنچه این جنایت را جان‌سوزتر می‌کند، این است که این دانشمندان در کنار خانواده‌های خود به شهادت رسیدند. زن و مرد، مادر و کودک... گویی دشمن نه فقط نخبگان، بلکه نسل آینده ما را هدف گرفته بود. درست روبه‌روی همان ساختمان، یک مهدکودک نیز وجود داشت که از موج انفجار به‌شدت آسیب دیده است. 🔸در تاریخ این سرزمین، دانشمندانی همچون پروفسور حسابی، بدون توجه به شرایط سیاسی روزگار، تمام توان علمی‌شان را وقف ملت کردند. روش و منش دانشمندان اصیل، همواره خدمت به مردم و کشور بوده است؛ و در نظامی دینی و مردمی همچون جمهوری اسلامی، این انگیزه و خدمت‌گزاری عمق و شدت بیشتری می‌گیرد. 🔸جوانان شهید امروز نیز در ادامه همان مسیر گام برداشتند. اما دشمن، که از پیشرفت علمی این ملت در هراس است، این‌بار با ترور علمی و موشکی، کوشید شعله‌ این امید را خاموش کند. حمله به این مجموعه مسکونی، در حقیقت حمله به آینده علمی یک ملت است. نه از سازمان‌های مدعی حقوق بشر صدایی بلند شد، نه از مجامع علمی دنیا واکنشی. گرامی باد یاد و خاطره ۲۳خرداد۱۴۰۴
💠ترس و تسلیم؛ تنها نسخه اصلاح‌طلبان 🔻عباس عبدی در یادداشت اخیر خود با اشاره به برخی اظهارات، مدعی شده است که این سخنان، هزینه‌تراشی و بحران‌آفرینی برای کشور است و پرسیده چه کسی باید اینها را مهار کند. اما پرسش جدی این است: چه کسی امثال عبدی را مهار کند که با «پالس ضعف» دادن، انسجام ملی و همبستگی شکل‌گرفته در شرایط جنگی را از بین نبرند؟ البته جالب اینجاست این جماعت سالها شعار آزادی بیان می‌دادند و امروز در برابر تهدیدات دشمن شعارشان مهار بیان دغدغه مندان داخلی است!! 🔻عبدی و همفکرانش می‌گویند نباید تهدید متقابل کنیم تا در موضع اتهام قرار نگیریم. اما مگر دشمن برای ترور و تهدید، منتظر بهانه است؟ مگر وسط مذاکرات، دانشمندان ما را ترور نکردند و تأسیسات ما را بمباران نکردند؟ مگر همان کنوانسیون‌هایی که به آن دل‌خوش کرده‌اید، امنیت دانشمندان و حقوق ملت ایران را تضمین کرد؟ آیا در حد یک محکومیت ساده و حمایت لفظی وارد شدند؟ 🔻جز ترس و تسلیم، راهکار دیگر شما چیست؟ همان مذاکراتی که به جنگ و تحریم و ترور منجر شد؟ همان عقب‌نشینی‌هایی که دشمن را گستاخ‌تر کرد؟ آیا تجربه برجام کافی نبود تا بدانید با عقب‌نشینی و دادن امتیاز، امنیت و رفاه به کشور بازنخواهد گشت؟ 🔻آری، اگر سخن گفتن بدون پشتوانه و بدون حکمت خطاست، اما ترک مقاومت و انفعال در برابر دشمن، خطای بزرگ‌تر است. اگر قرار باشد با بهانه جلوگیری از هزینه، در برابر تهدید آشکار دشمن سکوت کنیم، امنیت و عزت ملت ایران بیش از گذشته پایمال خواهد شد. 🔻ایران مقتدر کشوری است که: با عقلانیت و تدبیر سخن می‌گوید. خطوط قرمز امنیت و عزت خود را حفظ می‌کند. نشان می‌دهد در برابر تهدید، پاسخ قاطع خواهد داد. دیپلماسی و حکمت را با قدرت توأم می‌سازد، اما عزت ملی را فدای اعتماد به دشمن نمی‌کند. 🔻امروز باید هر دو خطر را مهار کنیم: تندروی غیرمسئولانه و انفعال و ساده‌لوحی خطرناک. اگر عبدی دغدغه هزینه دارد، پاسخ دهد هزینه‌های سنگین لبخند به دشمن و وعده‌های توخالی چه شد و چرا مردم ایران باید همبستگی ملی خود را با پالس‌های ضعف برخی داخلی‌ها از دست بدهند؟ 🔻ملت ایران به خوبی می‌داند هیچ ملتی با عقب‌نشینی و تسلیم در برابر دشمن به امنیت و عزت نرسیده است. مقاومت، اگر با حکمت و قدرت همراه شود، امنیت و پیشرفت را برای کشور به ارمغان می‌آورد. طعم پیروزی ملت ایران بر رژیم غاصب صهیونیستی هنوز حس می‌شود اما عده‌ای همچنان خود تحقیری را دستور کار دارند! 🔻عجیب است این جماعت با تمام ضربات مهلکی که غرب به ملت ایران و حتی آبروی اصلاح‌طلبان زده است، همچنان ترجیح می‌دهند فریادشان بر سر داخلیها باشد و کرنش شان در برابر دشمن! گویا اینها در دنیای امروز زیست نمی‌کنند و یا واقعا فهمی از قانون جنگلی که آمریکا در دنیا راه انداخته ندارند!
🏴محرم حکیمانه ایرانی🇮🇷 🇮🇷محرم امسال، محرم خاصی بود. مردم و هیئت‌ها نشان دادند می‌توانند مجالس عزای حسینی را متناسب با شرایط زمان و مسائل روز جامعه مدیریت کنند. این محرم از بسیاری جهات با سال‌های گذشته تفاوت داشت و همین ویژگی، آن را به محرمی خاص تبدیل کرد. سالهای قبل در برخی هیئت‌ها همچنان این نگاه وجود داشت که نباید مجالس عزاداری رنگ و بوی سیاسی بگیرد و حتی طرح موضوعاتی مانند غزه و فلسطین در هیئت‌ها را نامناسب می‌دانستند، اما شکست رژیم صهیونی از ایران، به تقویت همبستگی و انسجام ملی انجامید و این همبستگی در هیئت‌ها بازتاب یافت. پیوندی که قرآن از آن با تعبیر «ولایت» یاد می‌کند، در این ایام هم در سطح «ولایت عرضی»؛ یعنی پیوند میان مردم با یکدیگر، و هم در سطح «ولایت طولی»؛ یعنی ارتباط مردم با امام عادل الهی، استحکام بیشتری پیدا کرد و نمود آن در مجالس عزاداری محرم به‌روشنی دیده شد. 🇮🇷ورود پرچم ایران در کنار کتیبه‌های حسینی به هیئت‌ها، در فضایی مقدس همچون حسینیه و مسجد، به شکلی خودجوش و همراه با اشعار متناسب با هویت ملی و مقاومت، تجلی عینی همین پیوستگی بود. اگر روزگاری سخن حاج قاسم مبنی بر اینکه «ایران حرم است» برای برخی به درستی فهمیده نمی‌شد، امروز در عراق، یمن و ایران، بسیاری به ژرفای این مفهوم پی برده‌اند. حضوری که مردم در حسینیه‌ها داشتند و عزاداری‌شان، گویی سوگواری در حرم است، خود گواهی بر این واقعیت است. 🇮🇷در اوج این نبرد اراده‌ها، حکمت رهبری آشکار شد؛ هم صلابت در مدیریت صحنه‌های جنگ و هم لطافت در هدایت فرهنگی و تدبیر هیئت‌ها را توأمان نشان داد. هنگامی که فرمودند «ای ایران» را بخوانید، این پیام به رسمیت شناخته شد و انسجام دینی و ملی را بیش از پیش تقویت کرد. شهید مطهری زمانی فریاد زد: «شمر ۱۴۰۰ سال پیش مرد، شمر امروز را بشناس.» امسال مردم، بیش از گذشته از اسرائیل و آمریکا به عنوان شیاطین امروز دنیا، بیزاری جستند و شعار «هیهات من الذله» را که از عاشورا آموخته بودند، در برابر فشارها و درخواست‌های تسلیم به کار گرفتند و مسیر عزت و استقلال را در رفتار نظام جمهوری اسلامی بازخوانی کردند. چه در ایران، چه در عراق و هر جا که شیعیان عزاداری کردند، محرم امسال، محرمی عزت‌مدارانه بود که جلوه‌ای از ایستادگی ملت ایران در برابر دشمنان را به نمایش گذاشت. 🇮🇷با توجه به تقدیم شهدا از سوی مردم، چه در میان سربازان، چه دانشمندان و چه مردم عادی، پیوند میان جامعه با آرمان‌های اصحاب حسین علیه‌السلام ملموس‌تر شده بود. این تجربه، نوعی درک مشترک از مفهوم ایستادگی و مظلومیت در برابر دشمن ایجاد کرده بود و در رفتار اجتماعی محرم نیز انعکاس یافت. مردم در همان خانه‌هایی که زیر بمباران‌های رژیم صهیونیستی ویران شده بود، مجالس عزاداری برپا کردند؛ مجالسی که نماد زنده‌بودن اراده مقاومت و استمرار مسیر امام حسین علیه‌السلام در مواجهه با ظلم و تجاوز بود. 🇮🇷مردمی که نسل در نسل، غربت امام حسین علیه‌السلام را در شب عاشورا فریاد می‌زدند و می‌گفتند امام حسین تنها بود و یاران معدودی داشت، امسال پاسخ «هل من ناصر ینصرنی» امام حسین را دادند و شب عاشورا پشت امام عادل الهی ایستادند. آنان نگذاشتند دوباره غربت برای امام تکرار شود. مردمی که سال‌های سال غربت اباعبدالله را درک کرده و برایش عزاداری کرده بودند، طبیعی است این فرصت را به دشمنان ندهند تا حسین دیگری در زمان دیگری تنها بماند؛ زیرا می‌فهمند ضربه این غربت را خودشان، هویتشان و تاریخشان خواهند خورد. همچنان‌که از وقتی اباعبدالله کنار رفت، مسلمانان و شیعیان روز خوش ندیدند و گرفتار حاکمان نالایق و ظالم شدند. 🇮🇷محرم امسال، تحقق عینی همان سخن تاریخی امام خمینی بود که فرمود: «ما ملت گریه سیاسی هستیم؛ دشمنان از این گریه‌ها می‌ترسند و با همین گریه‌ها سیل راه می‌اندازیم و علیه دشمنان کار می‌کنیم.» گریه‌های این محرم، برخلاف برخی سال‌ها که در تکرار و بی‌اثری می‌ماند، در خلأ نبود و با شرایط زمان پیوند خورد. این اشک‌ها به آگاهی و ایستادگی مردم عمق داد و به ابزاری برای وحدت و مقاومت در برابر دشمنان تبدیل شد؛ گریه‌هایی که در میدان، اثر خود را نشان دادند و به بخشی از حرکت ملت برای عزت و استقلال بدل شدند. 🇮🇷امسال، در سال ۱۴۰۴، هیئت‌های ما محرمی رقم زدند که متناسب با شرایط خاص ایران بود. همه این را حس کردند که این محرم، محرم امسال است؛ محرم ایران، محرم ایران مقاوم، محرم ایرانی که عزت می‌خواهد، محرم ایرانی که جلودارش امام خامنه‌ای است. ✍ 🗞 هفته‌نامه ؛ ش ۱۱۹۵، ص ۳. @sadid59
💠 سازش با تلگرام و تاختن به ایتا؟ 🔸این روزها هجمه‌های فراوانی علیه ایتا به راه افتاده است و عده‌ای اصرار دارند تا یک پیام‌رسان ملی را تخریب کنند. واقعیت این است که ایتا یک دستاورد ملی است. حمایت از نرم‌افزار ایرانی و زیرساخت داخلی، وظیفه‌ای است که با هیچ عقده‌گشایی سیاسی و جناحی نباید فدای آن شود. تخریب و اتهام‌زنی به یک پلتفرم ملی در شرایطی که کشور در جنگ رسانه‌ای است، نه اخلاقی است و نه عاقلانه. 🔸طبق آمار، ۴۰ میلیون نفر از مردم ایران ایتا را نصب کرده‌اند. آیا می‌شود این افراد نفر ناآگاه و محصور در یک حباب دانست؟ اگر این تعداد قابل توجه به نرم‌افزار ایرانی اعتماد کرده‌اند، باید به آنها توهین کرد و همه را در یک قالب خاص سیاسی و جناحی جا داد؟ 🔸برخی می‌گویند ایتا یک کلونی بسته است و کاربرانش در یک حباب زندگی می‌کنند. اما سؤال این است: آیا تلگرام حباب نیست؟ مگر هزاران شایعه، دروغ، فساد و ابتذال در آن منتشر نمی‌شود؟ مگر گروهی از جوانان در همان فضا در یک حباب ابتذال و بی‌خبری از جامعه گرفتار نشده‌اند؟ چرا آنجا را حباب نمی‌دانید، اما اگر جوانی در ایتا از نظام، اخلاق و معنویت دفاع کند، می‌شود «حباب»؟ اتفاقاً همان‌طور که خطر حباب ابتذال و شایعه در برخی شبکه‌های خارجی وجود دارد، این خطر برای هر رسانه‌ای قابل تصور است. اما راه‌حل، تخریب نیست؛ ارتقا و نقد منصفانه است. 🔸هیچ‌کس نمی‌گوید ایتا بی‌عیب است؛ طبیعتاً انتقادهایی وجود دارد و باید برای بهبود و ارتقای آن تلاش کرد. اما تخریب و زدن برچسب‌های ناروا به میلیون‌ها کاربر ایرانی در ایتا، نه‌تنها توهین به مردم است بلکه ضربه به زیرساخت‌های ملی و رسانه‌ای کشور در شرایط جنگ ترکیبی و رسانه‌ای است. آیا بهتر است مردم ما به جای استفاده از پلتفرم بومی، در یک حباب شایعه و ابتذال خارجی سرگردان شوند و از هر شایعه‌ای پیروی کنند؟ یا بهتر است از پلتفرمی استفاده کنند که در کنار نواقصش، بخشی از استقلال رسانه‌ای کشور را تامین می‌کند؟ 🔸در نهایت باید یاد بگیریم که با نقد منصفانه، برای ارتقای پلتفرم‌های داخلی بکوشیم، نه آنکه با تخریب و عقده‌گشایی سیاسی، یک دستاورد ملی را نابود کنیم. حفظ و تقویت زیرساخت‌های رسانه‌ای داخلی، یک ضرورت راهبردی در شرایط جنگ رسانه‌ای است؛ این یک شعار نیست، یک واقعیت است.
💠الگوی تبیین در بلاغ مبین ○امام سجاد، زین‌العابدین علیه‌السلام عبادت و دعا را به ابزاری برای حفظ و توسعه مکتب شیعه در سخت‌ترین دوران‌ها تبدیل کرد. ○باید توجه داشت امامت محدود به هدایت مردم زمان خودش نیست. امام، چون نماینده خدا بر زمین و برخوردار از علم الهی است، وظیفه‌اش هدایت تاریخ است. نشستن امروز ما در مجلس عزاداری و شیعه بودن ما، نتیجه همان هدایت تاریخی امام سجاد علیه‌السلام است. در روایتی آمده است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در جنگ‌ها برخی از دشمنان را نمی‌کشت، چون در نسل او یک شیعه متولد می‌شد و امام تاریخ را می‌دید و تصمیم می‌گرفت. این همان سنت هدایت تاریخی اهل‌بیت است. ○پس از شهادت امام حسین علیه‌السلام، حکومت بنی‌امیه تلاش گسترده‌ای برای نابودی شیعه کرد. اما امام سجاد علیه‌السلام در سخت‌ترین اختناق سیاسی و امنیتی، کاری کرد که جمعیت شیعه افزایش یابد و نسل بعدی شاگردان امام باقر و امام صادق علیه‌السلام تربیت شوند. ○رهبر معظم انقلاب در کتاب حماسه امام سجاد علیه‌السلام اشاره می‌کنند که یکی از مأموریت‌های موفق امام سجاد علیه‌السلام، افزایش جمعیت شیعه و حفظ بدنه اجتماعی آن در دوران اختناق بوده است. ایشان با تدبیر، دعاها، سخنان روشنگرانه و ایجاد هسته‌های تربیتی و تبلیغی، خون سیدالشهدا را زنده نگه داشت و راه را برای استمرار جهاد فرهنگی و تمدنی شیعه آماده کرد. ○آیت‌الله خامنه‌ای بارها فرموده‌اند که تبلیغ و جهاد تبیین، همان کاری است که امام سجاد علیه‌السلام در دوران خود انجام داد و ما هم باید این مسیر را ادامه دهیم. امروز پیاده‌روی اربعین با حضور میلیون‌ها شیعه در عراق و گسترش جبهه مقاومت در فلسطین و یمن، نشان از همین مسیر است. در برخی ملت‌های منطقه فکر و منطق مقاومت و عزت‌طلبی برگرفته از منطق شیعه و سیدالشهدا و تربیت امام سجاد وجود دارد. ○امام زمان علیه‌السلام وقتی ظهور می‌کنند، مردم به راحتی حرف ایشان را خواهند فهمید؛ زیرا پیش از ظهور، نسل‌ها تربیت شده و آماده شده‌اند و این همان هدایت تاریخی اهل‌بیت علیهم‌السلام است.
💠خانواده؛ مأمن سکینه در طوفان زمانه ●در بخشی از پیام اخیر رهبر انقلاب اسلامی به مناسبت اربعین شهادت شهدای جنگ ۱۲روزه ایران، از روحانیون خواسته شده به این امور اهتمام داشته باشند؛ «هدایت معنوی و نورانی کردن دل‌ها و توصیه به صبر و سکینه». ●تعبیر قرآنیِ «سکینه» اگرچه در نگاه نخست، ناظر بر آرامش درونی مؤمنان در میدان‌های جهاد و نبرد است که جانب خداوند حاصل می‌گردد، اما مفهومی ریشه‌دارتر دارد که باید از دل آیات قرآن بیرون کشیده شود. ●یکی از مهم‌ترین ساحت‌های ظهور «سکینه» در زندگی انسان، ساحت خانواده است. خداوند در سوره روم، آیه ۲۱، می‌فرماید: «وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْها وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً» آیه‌ای که به‌روشنی خانواده و همسرگزینی را بستری الهی برای سکینه می‌داند؛ سکونت و آرامش حقیقی. این سکینه، نه صرفاً آرامش روانی، که نوعی قرار گرفتن در جایگاه طبیعی خودِ انسان است؛ نوعی تعادل وجودی که خدای متعال آن را از رهگذر زوجیت و مودّت و رحمت میان زن و مرد قرار داده است. ●امروز، یکی از میدان‌های جدی جنگ شناختی دشمن، هدف گرفتن همین سنگر آرامش است. جوانان ما با اضطراب‌های گوناگونی درگیرند؛ از بلاتکلیفی‌های اقتصادی و شغلی تا فشارهای فرهنگی و اجتماعی. در این میان، یکی از عمیق‌ترین اضطراب‌ها، تنهایی و نداشتن پشتوانه‌ عاطفی و خانوادگی است. ترویج تأخیر در ازدواج، زندگی مجردی، یا جایگزینی روابط سطحی و غیرمتعهدانه، دقیقاً برای آن است که سکینه را از وجود انسان‌ها بگیرند و انسان را در معرض انواع ناآرامی‌ها قرار دهند. ●در مقابل این طراحی دشمن، خانواده می‌تواند پناهگاه باشد؛ هم برای فرد، هم برای جامعه. به‌ویژه در شرایط جنگی و بحرانی، این مسئله بیشتر خود را نشان می‌دهد. در روزهای جنگ تحمیلی اخیر، دیدیم که خانواده‌هایی که در کنار هم بودند، چطور آرامش درون‌زا داشتند، چطور بین آنها امید زنده می‌ماند. وقتی یک عضو از خانواده شهید می‌شود، تازه عظمت آن حضور و سکینه‌ای که با خود داشت فهمیده می‌شود. هنگامی با حملات دشمن، دیوار خانه‌ای فرو می‌ریخت، خانواده مفهوم با هم بودن و سکونت را بهتر درک کردند. ●در اینجا رسالت روحانیت و اهالی قلم و منبر، تنها در توصیه‌ی اخلاقی خلاصه نمی‌شود؛ بلکه باید به صورت جدی، مسئله‌ی خانواده به‌مثابه سکینه را در دل معارف دینی برجسته کرد. هم برای ترویج ازدواج در سن مناسب، هم برای تقویت بنیان خانواده‌های موجود، هم برای مقابله با جایگزین‌های انحرافی که تحت عنوان سرگرمی، حیوانات خانگی، روابط بی‌قاعده و امثال آن تبلیغ می‌شود. ●رهبر انقلاب در نماز جمعه ۲۹ خرداد ۱۳۸۸ در اوج التهابات اجتماعی تأکید کردند که «سکینه، آرامشی است که خدا در دل‌ها می‌نشاند.» و مفصل پیرامون این بخش از برقراری سکینه سخن گفتند. باید دانست این آرامش، وسائطی دارد و خانواده، یکی از مهم‌ترین آن‌هاست. اگر این آرامش نهادینه شود، جامعه‌ای می‌سازیم که هم در جنگ نرم می‌ایستد، هم در میدان واقعی مقاومت. 🌐https://jahanbanou.ir/خانواده-مأمن-سکینه-در-طوفان-زمانه/
💠دیدار آرزوها، روی شانه پدران ◇در حرم امیرالمؤمنین علیه‌السلام، میان ازدحام زائرانی که آرام‌آرام به سوی ضریح می‌رفتند، پدری پسر کوچک خود را روی دوش گرفته بود. پسر، با چشمانی برق‌زده و پرهیجان، گفت: «بابا… دارم حرمو می‌بینم!» و پدر، با لبخندی آمیخته به اشک و شکر، پاسخ داد: «خدا رو شکر کن پسرم… با این سن کم اومدی زیارت. من اولین باره پام به اینجا می‌رسه.» حرفش مثل نسیمی آرام، قلبم را لرزاند. یاد روزهایی افتادم که کربلا برای ما یک رؤیا بود؛ آرزویی که در گریه‌های محرم و هیات‌های ما جاری می‌شد. دعای ما باز شدن راه کربلا بود. ◇امروز اما، به برکت خون‌هایی که ریخته و زحمتهای فراوانی که کشیده شد، راه کربلا باز شده؛ حالا کودکانمان، در آغوش و بر دوش پدرانشان، خاک نجف و کربلا را لمس می‌کنند. نسل ما تلاش پدران خود را دید، پدرانی که آرزوهای خود را برای محقق کردند. مردان بلند قد تاریخ که ما را بالا بردند. ◇همان‌طور که کربلا روزی آرزو بود و امروز رفتن به کربلا برای بسیاری از مردم تبدیل به خاطراتی خوش شده، روزی خواهد رسید که راه قدس هم باز می‌شود و شیرینی خاطرات سفر به بیت المقدس را به زودی بسیاری از مسلمین خواهند چشید. روزی که جنایتکاران در فلسطین دفن شده‌اند.
💠ننگ، سابقه توست! ▪️پس از آن‌که نخست‌وزیر کودک‌کُش رژیم صهیونیستی نام کتابی از اکبر گنجی را بر زبان راند، گنجی در توییتی با آه و ناله، نام برده شدن اثرش توسط «جنایتکارترین چهرهٔ عالم» را ننگی برای خود قلمداد کرد! ▪️یک کتاب، انعکاس اندیشه‌ها و اعتقادات نویسنده است. نمی‌توان از معرفی آن دلگیر شد، اما همزمان نسبت به محتوای آن بی‌تفاوت ماند یا آن را توجیه کرد. محتوای کتاب همان است که نویسنده باور دارد و خواننده باید با آن مواجه شود. آیا گنجی نسبت به آنچه نوشته و مورد پسند دشمن سفاک و هتاک ملت ایران واقع شده است هم موضعی دارد یا همچنان به همان مطالب مورد علاقه رژیم تروریست صهیونی معتقد است؟ ▪️گنجی از درون ایران و سپس از پایگاه‌های امن خارج‌نشینی، تیرهای زهرآلود خود را به سمت اعتقادات و آرمانهای مردم ایران پرتاب کرد؛ انکار مهدویت و ولایت، حمله به حاکمیت دینی، زیر سؤال بردن نیروهای مسلح و مدافعان وطن، و همراهی با فتنه گران در شعار «نه غزه، نه لبنان» در بحبوحه بالندگی جریان مقاومت. مگر نه آن‌که تضعیف ستون‌های اقتدار ملی جمهوری اسلامی دقیقاً همان مأموریتی است که اندیشکده‌ها و لابی‌های اسرائیلی میلیاردها دلار برای آن هزینه می‌کنند؟ پس چگونه است که کسی که این مسیر را آگاهانه پیموده، امروز از اینکه نتانیاهو او را «تحویل گرفته»، احساس شرمساری می‌کند؟ ▪️حمایت از پروژه اسرائیلی آمریکایی آشوب‌های خیابانی «زن، زندگی، آزادی» که مورد حمایت علنی نتانیاهو بود و او حتی شعار جنبش هرزگی را به زبان فارسی بر زبان راند، یادتان رفته است؟ ترویج براندازی نرم، تشجیع ناامنی داخلی، تطهیر تحریم‌ها و برافروختن آتش اختلاف در میان ملت ایران، کدامیک با سیاست‌های صهیونیستی همخوانی نداشت؟ آیا این جنس از «روشنفکری» چیزی جز ادامه همان سربازی برای رژیمی است که امروز در غزه کودکان را در گهواره می‌کُشد؟ ▪️حافظه تاریخی ملت ایران از بین نرفته است: هنوز فراموش نکرده‌ایم که در روزهایی که فرزندان این سرزمین در دفاع از حرم و حریم انسانیت جان می‌دادند، چگونه امثال گنجی، آن فداکاری‌ها را «ماجراجویی بی‌ربط» می‌خواندند. ▪️جالب آن‌که وی برای تطهیر گذشته‌اش مدعی می‌شود «من اسرائیل را نیز نقد کرده‌ام»، گویی چند ژست انتقادی تزئینی و دو خط نیشگون روشنفکرانه به تل‌آویو کافی است تا سابقه یک عمر عمل در راستای اهداف صهیونیسم از کارنامه‌اش محو شود! آنچه در محاسبه شخصیت‌ها معیار است، نه تک‌جمله‌های تزیینی، بلکه خط ممتد رفتار و کنش سیاسی آنان است. کارنامه یک فرد را نه با چند جمله «نقد دکوری»، بلکه با «خط کلی رفتارش» باید سنجید. ▪️سزاوار آن است که کسی که در آستانه شصت‌وپنج‌سالگی مدعی شرمساری از گذشته خویش است، نه سخن از خودکشی و خاک بر سر کردن بر زبان آورد، بلکه از فرصت توبه بهره گیرد و باقی عمر را در برائت از اردوگاه آمریکا، انگلیس و اسرائیل و در دفاع از مردم خود بگذراند؛ چرا که نمی‌توان هم ادعای مخالفت با اسرائیل داشت و هم در مسیر حمایت از آمریکا گام برداشت، زیرا همه تحرکات و فشارها در منطقه و علیه ملت‌ها، زیر سر همان سیاست‌های آمریکاست. اگر این توبه ممکن نیست، دست‌کم سکوت اختیار کند.
💠تغییر پارادایم اصلاحات؛ تعلیق هزینه‌سازی و بحران‌آفرینی 🔸اصلاح‌طلبان در تازه‌ترین بیانیه خود بار دیگر سخن از «آشتی ملی» به میان آورده‌اند. اما مرور کارنامه سیاسی آنان نشان می‌دهد که این شعار بیش از آن‌که ریشه در دغدغه‌های اجتماعی داشته باشد، تلاشی است برای بازسازی جایگاه از دست‌رفته، از این رو دست به نگارش بیانیه‌ای زده‌اند که خودابطال گر است! 🔸نخست باید پرسید: آیا ملت ایران اساساً نیازمند «آشتی ملی» است؟ واقعیت این است که در بحران‌های بزرگ مانند دفاع مقدس، حوادث طبیعی یا همه‌گیری کرونا و در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه، مردم همواره در کنار یکدیگر و حاکمیت ایستاده‌اند و گروه‌های مردمی و جهادی نشان داده‌اند که شکاف اجتماعی واقعی در میان ملت وجود ندارد. اگر نزاعی هست، بیشتر محصول رفتار جریان‌هایی است که در میدان سیاست، به‌ویژه اصلاح‌طلبان، همواره راه تفرقه‌افکنی را در پیش گرفته‌اند. 🔸تجربه سال ۸۸ شاهدی روشن است؛ جریانی که با ادعای تقلب، کشور را به بحران کشاند و همان اعتراض‌سازی داخلی دستاویز اصلی تحریم‌های گسترده آمریکا و غرب شد. هزینه‌های تحمیل‌شده بر ملت، نتیجه مستقیم لجاجت و عدم پذیرش قواعد رقابت سیاسی بود. این‌جا تناقض آشکار رخ می‌نماید: اصلاح‌طلبان در برابر آمریکا همواره توصیه به «تعلیق» و عقب‌نشینی کرده‌اند؛ تعلیق غنی‌سازی، تعلیق استقلال علمی و سیاسی، تعلیق پیشرفت. اما در برابر ملت و نظام، نه‌تنها حاضر به تعلیق رفتارهای خسارت‌بار خود نشده‌اند، بلکه با طلبکاری دائمی، همواره خود را محق دانسته‌اند. اگر کوتاه آمدن پسندیده است از ادعاهای باطل خود درباره انتخابات سال ۸۸ کوتاه می آمدید و اجازه می دادید ملت روی خوش زندگی را ببیند! 🔷اینان اگر حقیقتاً دغدغه آشتی دارند، باید این منطق تعلیق را ابتدا در برابر ملت به کار گیرند و این موارد را تعلیق کنند: -اعتراض‌ دائمی و فرار از پاسخگویی -آشوب‌آفرینی و هزینه‌سازی برای مردم و نظام -طلبکاری سیاسی و اصرار بر تمامیت‌خواهی در قدرت 🔸آشتی ملی واقعی نه با بیانیه‌های پرطمطراق، بلکه با پذیرش مسئولیت گذشته و بازگشت به مردم ممکن است. اصلاح‌طلبان اگر صادقانه در پی آشتی‌اند، باید یک‌بار هم که شده همان‌طور که در برابر بیگانه کوتاه آمدند، در برابر ملت ایران کوتاه بیایند؛ از رفتارهای گذشته عذرخواهی کنند و از موضع طلبکاری به موضع مسئولیت‌پذیری تغییر مسیر دهند. 🔸این جمع، در حالی سخن از «عفو عمومی» می‌زنند که هیچ‌گاه قائل به عفو رقیب سیاسی نبوده و نیستند. عفو عمومی در قاموس آنان یعنی بخشش آشوبگران و نیروهای دشمن، اما هرگز نشانی از گذشت و مدارای سیاسی نسبت به رقیب و منتقدان در گفتار و رفتارشان دیده نشده است! 🔸اصلاح‌طلبان دائماً به دیگران توصیه می‌کنند که «ایدئولوژیک» رفتار نکنند؛ که البته مقصود آنان چیزی جز سکولاریسم نیست. اما همین جریان، خود بیش از هر جریان دیگری اسیر تعصب ایدئولوژیک است؛ ایدئولوژی‌ای به نام «اصلاحات» که نه ریشه در سنت ملی و اسلامی دارد و نه کارآمدی آن در تجربه‌های گذشته به اثبات رسیده است. آنان می‌خواهند دیگران از هویت اسلامی و انقلابی کوتاه بیایند، اما خود حاضر نیستند حتی اندکی از ایدئولوژی غرب‌زده و خودساخته‌شان فاصله بگیرند. این دقیقاً همان منطق استکبار است! 🔸در نهایت، بهترین «تغییر پارادایم» برای اصلاح‌طلبان این است که به‌جای اصرار بر ایدئولوژی غرب‌زده و تجربه‌شده خود، مدتی از قدرت فاصله بگیرند و به مردم و واقعیت‌های میدانی کشور نزدیک شوند. تجربه نشان داده است هر زمان که این جریان از مصدر تصمیم‌گیری دور بوده -چه در دولت‌های نهم و دهم و چه در دولت‌ سیزدهم- شرایط عمومی کشور و امید مردم به آینده به‌مراتب بهتر بوده است. در مقابل، بازگشت اصلاح‌طلبان همواره با تعطیلی، نزاع سیاسی، و توقف حرکت ملی همراه شده است. آشتی ملی یعنی همین: اصلاحاتِ پرهزینه و آغاز مسئولیت‌پذیری واقعی. از خودتان آغاز کنید. ✍ 🚀 ✳️ مطلب مرتبط
به یاد و پاس روحانی بااخلاصی که نه استاد اخلاق، که خود اخلاق بود! 💠رفتار مقدس موثرتر از گفتار مکرر! ▪️در دنیای امروز، بحث الهیات عملی و رفتار و عملکرد روحانیت به عنوان بخشی از این الهیات مورد توجه قرار گرفته است. این بدین معناست که در حوزه الهیات، صرفاً گزاره‌های نظری و علمی در کتاب‌ها کافی نیستند. داعی‌داران یک دین، به عنوان پرچمداران الهیات، می‌توانند با رفتار و عملکرد خود، مروج، مبلغ، و مدافع عقاید و الهیات باشند. به‌طور کلی، دینداری مردم به عملکرد دینداران و متدینین، به‌ویژه بزرگان و عالمان آن دین بستگی دارد. ▪️چرا که گزاره‌های الهیاتی و اخلاقی که به مردم آموزش داده می‌شود، عمدتاً از طریق عمل افراد منتقل می‌گردد، نه از طریق سخنرانی‌ها و کتاب‌ها. هنگامی که مردم روحانی را در قامت یک انسان اخلاقی ببینند، باور به خدا و توحید در ذهنشان تقویت می‌شود و مسائل مرتبط با نبوت و عصمت نبی برایشان حل می‌شود. بسیاری از شبهات دینی که در ذهن جوانان و دیگر افراد وجود دارد، ریشه در عملکرد نادرست یا عدم آگاهی دارد. در شرایطی که دشمنان دین و شیاطین به شبهه‌افکنی مشغولند، یکی از بهترین راه‌های مقابله با این شبهات، عملکرد روحانیون و علمای دین است که می‌توانند پاسخ‌های مناسبی ارائه دهند. ▪️در مسیحیت نیز کشیش‌ها آموزش‌هایی دریافت می‌کنند تا نوع رفتارشان با مردم به گونه‌ای باشد که علاقه به مسیحیت و عیسی مسیح را در دل مردم ایجاد کند. در ادبیات دینی ما نیز روایات متعددی وجود دارد که بر دعوت مردم به غیر از زبان تأکید می‌کند. به‌عنوان مثال، آیت‌الله مجتبی تهرانی بیان می‌کنند که «دیدن» بیشتر از «شنیدن» مؤثر است. ▪️اگر بخواهیم این بحث را عینیت ببخشیم، یکی از بهترین مصداق‌ها، حضرت رحمة‌الله‌علیه است. بسیاری از جوانان در طول ۵۰ یا ۶۰ سال خدمت ایشان، دینداری خود را از یک رفتار خوب و کوچک آغاز کرده‌اند؛ مانند محبت، هدیه، توجه، سلام و کمک به دیگران. این رفتارها بدون نیاز به توضیحات کلامی یا فلسفی، تأثیر عمیقی بر زندگی مردم گذاشته است. بسیاری از افراد بیان کرده‌اند که زندگی‌شان به واسطه عملکرد و رفتار آقای مقدس دگرگون شده است. ▪️البته روشن است که این رفتارها کافی نیست و باید معرفت‌افزایی در جنبه‌های مختلف انجام شود. تجربه و روایات نشان می‌دهد که مردم به نوع پوشش، راه رفتن و تعامل روحانیان بیش از سخنان آن‌ها توجه دارند. اگر این رفتارها با سخنان ایشان تطابق داشته باشد، بسیاری از مسائل حل خواهد شد، زیرا بسیاری از افراد به‌طور فطری آماده پذیرش حقایق دینی هستند. ◾️از این منظر، رفتارهای مرحوم آیت‌الله مقدس باید مورد تحلیل قرار گیرد و جنبه‌های آموزشی برای طلاب و روحانیون استخراج شود. ایشان به خوبی با مردم زیست کرده و با آن‌ها ارتباط برقرار کرده‌اند. اگرچه ایشان در منبرها و مساجد سخنرانی‌های زیادی داشته‌اند، اما آنچه در ذهن مردم باقی مانده، رفتارهای زیبای اخلاقی ایشان است که مبتنی بر روایات و سیره پیامبر و اهل بیت علیهم السلام است. ▪️این رفتارها موجب شد که ایشان به یک گنجینه در جامعه تبدیل شوند و طیف‌های مختلف با نظرات و سلیقه‌های سیاسی و اجتماعی متفاوت، نسبت به ایشان ارادت داشته و عملکردشان را می‌پسندیدند. نکته مهم این است که این ویژگی‌ها در آقای مقدس نهادینه شده و به صورت ملکه در آمده بود و هرگز تصنعی و ساختگی نبود. ▪️صفای باطن ایشان برای مردم روشن بود. بنابراین، صرف مهارت‌آموزی و داشتن برخی مهارت‌ها برای نشان دادن دین به مردم کافی نیست. باید به اخلاص و صفای باطن نیز توجه کرد. ایشان خالصانه و مومنانه به آنچه اعتقاد داشت عمل می‌کرد و این امور در اخلاق و منش ایشان نهادینه شده بود. این مسئله جدی است و نباید فراموش شود. ▪️ان‌شاءالله خداوند روح پاک ایشان را با اولیای دین محشور کرده و بر درجات معنوی ایشان بیفزاید. یاد و خاطره و میراث اخلاقی ایشان چراغ راهی برای طلاب و مؤمنان خواهد بود.