🔹 شهیدی‌ که‌ برای‌ آب‌ نامه‌ می‌نوشت ... #شهید_یوسف_قربانی محل تولد : زنجان تاریخ تولد : ۱۳۴۵ تاریخ شهادت : ۱۳۶۵/۱۰/۱۹ نام عملیات : کربلای ۵ منطقه عملیاتی : شلمچه ، پاسگاه کوت سواری شهید غواص ،  یوسف قربانی در این دنیای فانی هیچ کس را ندارد ... ۶ ماهش بود که پدرش را از دست داد در ۶ سالگی مادر و در ۸ سالگی مادر بزرگش را هم از دست داد برادرش را هم در سانحه رانندگی از دست داد ... زمانی هم که شهید شد ، غریبانه دفنش کردند چند دقیقه قبل از عملیات ، یکی از همرزمان خبرنگارش از او پرسیده بود : آقا یوسف ! غواص یعنی چی؟ او پاسخ داده بود : غواص یعنی مرغابی امام زمان (عجل الله) نامه برای آب ... همرزم یوسف می‌گوید : هر روز می‌دیدم یوسف گوشه‌ای نشسته و نامه می‌نویسد ، با خودم می‌گفتم یوسف که کسی را ندارد برای چه کسی نامه می‌نویسد ؟ آن هم هر روز ... یک روز گفتم یوسف نامه‌ات را پست نمی‌کنی ؟ دست مرا گرفت و قدم زنان کنار ساحل اروند برد نامه را از جیبش در آورد ، پاره کرد و داخل آب ریخت و چشمانش پر از اشک شد و آرام گفت : من برای آب نامه می‌نویسم ، کسی را ندارم که ... بیاییم برایش ، پدری ، مادری ، برادری و خواهری کنیم با قرائت فاتحه و صلواتی ... 🔹 تا ابد مدیون شهداء هستیم ... کانال شهیدمصطفی صدرزاده👇 @sadrzadeh1 ╰═━⊰🍃🌸✨🌸🍃⊱━═╯

🎙|#روایتگری | #شلمچه به غمگساری یاران چو شمع می‌سوزم... کانال شهیدمصطفی صدرزاده👇 @sadrzadeh1 ╰═━⊰🍃🌸✨🌸🍃⊱━═╯

#من_میترا_نیستم #قسمت_چهل_و_سوم گمشده گم بعد از چند ماه، کم کم به خانه جدیدمان عادت کردم. مینا و مهری و مهران و مهرداد هنوز جبهه بودند و پدر بچه ها بین ماهشهر و شاهین‌شهر در رفت و آمد بود. با اینکه شب و روز مشغول خانه و بچه‌ها بودم اما دائماً در انتظار آمدن بچه ها از جبهه و آمدن پدرشان از ماهشهر بودم. شروع کردم به خانه‌تکانی چند ماه بیشتر از آمدنمان به این خانه نمی گذشت و همه چیز تمیز بود ولی برای اینکه حال و هوای خودم، مادرم و بچه ها عوض شود می خواستم کاری کرده باشم. وقتی بهار نزدیک می‌شد انواع سبزه ها مثل گندم ماش و شاهی می کاشتم گاهی وقت ها سبزه ها را به اسم تک‌تک بچه‌ها در ظرف‌های کوچک می کاشتم. دخترها با ذوق و سلیقه دور سبزه ها را با روبان رنگی می بستند و آنها را روی تاقچه و سفره هفت سین می چیدند. در آبادان از فرش و موکت و پرده ها را می شستم تا با شروع سال جدید همه چیز پاک و پاکیزه باشد. بچه‌ها هم خانه تکانی را دوست داشتند و پا به پای من کار می‌کردند و غر نمی زدند. خرید لباس و کیف و کفش عید هم که برای بچه‌ها عالمی داشت. حتی گاهی کفش و لباس نو را بالای سرشان می گذاشتند و می‌خوابیدند. بعد از جنگ از این همه خوشی فقط خاطره اش ماند و خودش فراموش شد. شروع کردم به تمیزکاری خانه. زینب به من کمک کرد اما پشت سر هم میگفت مامان من به نیت تمیزی خونه کمک می کنم وگرنه ما عید نداریم رزمنده‌ها تو جبهه هستند هر روز شهید میارن. من هم به او اطمینان می دادم که نیت من هم تغییر حال و هوای خانه است وگرنه کدام عید. وقتی ۴ تا از بچه هایم در دل خطر هستند من عید ندارم