و دست و پا زدن در بی لیاقتی خویش . . . 💔

«ومن می‌دانم که همیشه دلتنگ خواهم بود و در نهایت،دلتنگ خواهم مُرد،‌واگر توفیق دیدنت در شب اول قبر حاصل شد،‌‌نگاه من به تو نگاه کسیه که دلتنگه نه کسی که ترسیده ومضطربه. آقایِ امام حسین..»

بارونه‌به‌به! بارون‌احساسه این‌که‌پیچیده، عطرگل‌یاسه! :)

عید‌تون‌مبارک✨!

:)💔

ما را چه شده است؟!

- وقتی که زمان خانه‌ تکانی می‌رسد، به سراغ کمد دفترهایم می‌روم و زیرو روی‌شان می‌کنم. همیشه لا به‌ لای‌شان دفتر‌هایی هستند که نصفه و نیمه رها شده‌اند. با حوصله می‌نشینم و صفحه‌های نوشته شده و یا خط خطی شده را نگاه می‌کنم و می‌خوانم. بعضی‌ها را می‌کَنم و مچاله‌‌ی‌شان می‌کُنم و بعضی‌ها را دسته بندی شده گوشه‌ای می‌گذارم. دفترهای نو شده را کنار می‌گذارم، برای اینکه هر موقعه نیاز شد، داخل‌شان با موضوع و عنوانی جدید بنویسم. اهل نصحیت و حرف‌های قلنبه سلنبه نیستم. اصلا من روایت نویس و داستان نویس را چه به این حرف‌ها. نصیحت‌ را باید از اهل منبر و خطابه شنید. موعظه را باید در کتاب‌های امثال بهجت و در برگه‌ی مجازی خواهران و برادرم، بنت الصابر و ترنمات و مرتاح و ... خواند. زیاد مصدع اوقت‌تان نمی‌شوم در حد چند خط ... وقت اتاق تکانی و سر و سامان دادن به دفتر‌های نصف و نیمه معمولاً آخر اسفند است. وقت اتاقک تکانی دل و کندن برگ‌های سیاه از دفترش چه زمانی‌ست؟! نباید برویم سراغش و آن برگ‌های سیاهی که یک مشت خط کج و معوج و اراجیف رویش است را جدا کرد و آماده‌اش کرد برای نوشته‌هایی که مفید فایده واقع شوند؟! شما را نمی‌دانم اما برای من که وقت سر و سامان دادنش امشب است. باید تا صبح با حوصله بنشینم و دلم را ورق بزنم و سیاهی‌هایش را بکنم و عنوان جدیدی رویش ثبت کنم بلکه چند خطی مفید رویش قلم بخورد؛ شما هم امتحان کنید. امشب سری بزنید به دفتر دل‌تان و ورقش بزنید شاید کاغذ سیاهی باشد که باید بکنیدش ... بنظرم امشب می‌توانیم به جای اینکه خودمان در دفتر دل‌مان بنویسیم، قلم و کاغذ را بدهیم دست نویسنده‌ای مُتّبحرتر که گویا صاحب امشب هم هستند :) فرصت را غنیمت بشماریم؛ شاید خطی یا کلمه‌ای به روی دفتر دل‌مان نوشتند و همان شد نوری در دفتر دل‌مان ... #مهدی_شفیعی *خرده نوشته‌هایی برای امشب🌱 به وقت شب نیمه‌ی شعبان نوشته شده در مسیر پیاده روی جمکران.

از روزی که گذشت . . .

بوی نم بارون و با عطر نرگس و یاس توی هوای شهر پیچیده بود؛ باران هر لحظه بر شدت خودت می‌افزود . خیابان را قدم زدم به شوق دیدن روی‌ تو ، بعد چندین ماه باز من خود را میان این خیابان ها پیدا کرده بودم، میان خیابان های شهری که دوستش دارم، میان خیابان های شهری که برایم خاطره و عظمت دارد برایم ارزشمند است؛ مثل همیشه بعد طی کردن مسیر های طولانی و قدم زدن های بی پایان به رفیق قدیمی‌ام رسیدم... آخ که چقدر دلتنگ‌ش بودم.. عطر نرگس و یاس پیچیده بود در فضای مزارشان . . . مست عطر های آنجا با چشمانی که هر لحظه‌ از شدت شوق و دلتنگی با سرعت می‌باریدند و از آسمان پیشی گرفته بودن ؛ زبان گشوده و هر چه که تا کنون سکوتشان کرده بودم به زبان آوردم...‌ اما طولی نکشید که باز سکوت سراغ مرا گرفت و سکوت مهمانمان شد ... ساعت‌ها خیره ماندم به مزارشان و خاطرات گذشته را مرور کردم.. و حال بغض و بغض دلتنگی و باز هم بغض بود که مهمانم بودن... حال خوشی بود ، اما اینجا و این هوا ، اینجا و این خاطره‌ها ،چقدر نبودنت را فریاد میزنند. . . ! هیفده‌مون‌روز از اسفند‌ماه هزار و چهارصد و یک .