از روزی که گذشت . . .

بوی نم بارون و با عطر نرگس و یاس توی هوای شهر پیچیده بود؛ باران هر لحظه بر شدت خودت می‌افزود . خیابان را قدم زدم به شوق دیدن روی‌ تو ، بعد چندین ماه باز من خود را میان این خیابان ها پیدا کرده بودم، میان خیابان های شهری که دوستش دارم، میان خیابان های شهری که برایم خاطره و عظمت دارد برایم ارزشمند است؛ مثل همیشه بعد طی کردن مسیر های طولانی و قدم زدن های بی پایان به رفیق قدیمی‌ام رسیدم... آخ که چقدر دلتنگ‌ش بودم.. عطر نرگس و یاس پیچیده بود در فضای مزارشان . . . مست عطر های آنجا با چشمانی که هر لحظه‌ از شدت شوق و دلتنگی با سرعت می‌باریدند و از آسمان پیشی گرفته بودن ؛ زبان گشوده و هر چه که تا کنون سکوتشان کرده بودم به زبان آوردم...‌ اما طولی نکشید که باز سکوت سراغ مرا گرفت و سکوت مهمانمان شد ... ساعت‌ها خیره ماندم به مزارشان و خاطرات گذشته را مرور کردم.. و حال بغض و بغض دلتنگی و باز هم بغض بود که مهمانم بودن... حال خوشی بود ، اما اینجا و این هوا ، اینجا و این خاطره‌ها ،چقدر نبودنت را فریاد میزنند. . . ! هیفده‌مون‌روز از اسفند‌ماه هزار و چهارصد و یک .

و اما، چقدر امروز با تمام شادی هایش غم داشت!

سکــوت‌میکنم‌، درقبال‌قلبــم؛کهـ‌هیاهوی‌دلتنگی‌اش عالــم‌رابرداشته . . .

آخر‌سال همه‌حساب‌کتاباشون‌رو‌صاف‌می‌کنن... @Mazlum128 | مظلوم

دست من گیر که این دست همانست که من بارها در "غمِ هجرانِ تو" بر سر زده‌ام...

#حضرت‌ِصد‌ُبیست‌ُهشت..

هجر به استخوان رسید وصل دوا نمی‌کنی ؟!