✳️ كودكى‏ پیامبر اکرم صل الله علیه و آله قسمت 2 🔴 «اعراب باديه نشين و قبيله بنى سعد درست به خاطر دارند كه دو سه سال آزگار بركت آسمان‏ها از اراضى ايشان برداشته شده بود و چيزى نمانده بود كه يكباره گوسفندان و شترانشان از گرسنگى و تشنگى جان بدهند، به خصوص بر قبيله بنى سعد خيلى سخت مى‏گذشت، نه در زمين گياه سبزى ديده مى‏شد كه چهارپايانشان دندان به آن گياه بزنند و نه از آسمان بارانى فرو مى‏ريخت كه در غديرهايشان براى روزهاى تشنگى ذخيره‏اى بماند. امّا در آن روز كه حليمه سعديّه قنداقه محمّد صلى الله عليه و آله را در آغوش كشيد و پا به قبيله گذاشت، ناگهان روز و روزگار عوض شد. ابرها نابهنگام بهم پيوستند و باران بى دريغ خود را بر سر آل سعد فرو ريختند، زمين‏ها با وضع حيرت انگيزى سبز شدند، پستان گوسفندان از شير لبريز شد؛ نه‏ تنها بنى سعد از آن قحط و غلا نجات يافتند، بلكه از بركت وجود اين كودك شيرخوار، عشاير آن سرزمين همگى به رفاه و آسايش رسيدند، فقيرترين قبايل عرب در رديف غنى‏ترين قبايل قرار گرفت. از نظر رشد و نمو، برنامه‏اى خارق العاده داشت. درست آن طفل يك شبه كه مى‏گويند ره صد ساله مى‏رود. اين نازنين كودك بود. وقتى به سنّ چهار سالگى رسيد توانست با برادر رضاعى خود ضَمْره همراه گوسفندان به صحرا برود، وى از كار چوپانى لذّت بسيارى مى‏برد. پيامبران پيشين همچنين بودند، هر كدام چندى به چوپانى و رعايت گوسفندان مى‏گذرانيدند، مثل اين كه رعايت و نگهدارى و هدايت حيوان ناطق را بايد در كنار حيوان صامت تمرين كرد. در ميان انبيا آنان را كه مى‏شناسيم، ابراهيم خليل، پسرانش اسحاق و اسماعيل، موساى كليم و عيساى مسيح عليهم السلام هر كدام مدتى در رخت شبانى به سر بردند، تا جامه نبوّت به بر كردند و مسؤليت ارشاد و هدايت بشر را به عهده گرفتند. قبيله بنى سعد عموماً و حليمه سعديّه خصوصاً، در زندگى اين كودك هاشمى عجايبى مى‏ديدند كه برايشان شگفت‏انگيز بود. مثلًا رشد غير عاديش، سخنان چندين بار بزرگتر و درشتر از سنّ و سالش، سكونش، سكوت‏هاى ملكوتى و آسمانى و معنى دارش! در نخستين روزى كه مى‏خواست با برادرش ضمره به صحرا برود حليمه دستش را گرفت و به خيمه‏اش برد و موهاى سياه و مجعّدش را شانه كرد و به چشمان جذّابش سرمه كشيد و بعد يك گردنبند كه از چند مهره منقوش تشكيل مى‏يافت به گردنش انداخت. محمّد نگاهى به اين مهره‏ها انداخت و با لحن شيرينى پرسيد: اين چيست؟ - اين حرز است، اين طلسم است. - فايده‏اش چيست؟ - فايده‏اش اين است كه به گردن هر كس باشد، از شرّ جنّ و انس در امان است. خنده كنان با تكان دست، گردنبند را پاره كرد و با همان شيرينى گفتارش گفت: من كسى را دارم كه از تمام شرها و بدى‏ها حفظم مى‏كند، من حاجتى به اين گردنبند ندارم.» «1» أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآوَى‏* وَوَجَدَكَ ضَالّاً فَهَدَى‏* وَوَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَى‏» آيا تو را يتيم نيافت، پس پناه داد؟* و تو را بدون شريعت نيافت، پس به شريعت هدايت كرد؟* و تو را تهيدست نيافت، پس بى‏نياز ساخت؟ حليمه سعديّه نزديك به دو سال به آن حضرت شير داد و قريب به پنج سال از آن حضرت نگهدارى كرد و در پرورش او كوشيد، سپس وى را به دامان آمنه و آغوش عبدالمطّلب بر گرداند. 👈 ادامه دارد ... ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏2، ص: 157 دعای #دوم #دعا_دوم_1 ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

✳️ كودكى‏ پیامبر اکرم صل الله علیه و آله قسمت 3 🔴 از روزى كه آمنه بزرگوار شوهر با كرامتش عبداللَّه را از دست داد، همواره به دنبال فرصت بود تا به مدينه رفته و آرامگاه شوهرش را زيارت كند و در عين حال ديدارى هم با خويشان خود در آن منطقه داشته باشد. با محمّد صلى الله عليه و آله و زن مهربانى به نام امّ أيمن به سوى مدينه بار سفر بست. مدّت يك ماه در آن شهر ماند، علاوه بر زيارت قبر شوهرش به ديدار خويشان خود هم توفيق يافت. ولى اين سفر براى محمّد همراه با سخت‏ترين تألّمات قلبى بود؛ زيرا در آن يك ماه مرتّب ديده پاكش به خانه‏اى مى‏افتاد كه پدر مهربانش در آن جا به وقت جوانى چشم از دنيا بسته بود. هنوز در غم و اندوه جانكاهش به سر مى‏برد كه‏ حادثه بسيار جانگداز ديگرى به او هجوم برد و آن از دست دادن مادر مهربانش به وقت مراجعت به مكّه در محلّى به نام «أبْواء» بود. امّ ايمن آن كودك بى مادر را به سرعت به مكّه رساند و تحويل جدّ بزرگوارش عبدالمطّلب داد. هر روز براى بزرگ قريش در كنار كعبه بساطى پهن مى‏كردند، بزرگان قوم و فرزندان عبدالمطّلب در كنارش جمع مى‏شدند، هر زمان ديدگانش به محمّد مى‏افتاد، فرمان مى‏داد، راه را باز كنند تا محمّد به نزدش آمده و پهلويش بنشيند. هنوز امواج سخت دورى پدر و فراق مادر، قلبش را آزار مى‏داد كه براى بار سوم به حادثه سخت و مصيبت جانگدازى دچار شد و آن از دست دادن جدّ بزرگوارش حضرت عبدالمطّلب بود. محمّد از خانه تا جايى كه جدّش را دفن كردند همچون ابر بهار از ديده پرفروغش اشك مى‏ريخت! «عبدالمطّلب به وقت مرگ سرپرستى و نگهدارى محمّد صلى الله عليه و آله را به فرزند برومند و بسيار عزيز و مؤمن خود ابو طالب كه با عبداللَّه پدر رسول خدا، از يك مادر بودند واگذاشت. ابوطالب كه پدر امير المؤمنين بود براى پيامبر، پدرى مهربان و سر پرستى والا به شمار مى‏آمد. رنجى كه ابوطالب به خاطر اين برادر زاده عزيز كشيد بى نظير بود. اگر چه عبدالمطّلب بر محمّد امين پدرى كرد، ولى شرايط محيط در زمان عبدالمطّلب صورتى و در زمان ابوطالب صورت ديگرى داشت. عبدالمطّلب از نظر مقام سياسى و اجتماعى خود كه همچون پادشاهى بى تاج و تخت بر سرزمين بطحا سلطنت، مى‏كرد خيلى آسان مى‏توانست محمّد را از دشمنان حفظ كند، ولى ابوطالب آن قدرها حشمت و جلال ظاهرى نداشت كه بى‏ دردسر از اين امانت الهى نگاهدارى كند. از طرفى محمّد روز به روز بزرگتر مى‏شد و به همين نسبت دشمنانش بيشتر به قصد جانش فكر مى‏كردند. ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه، ج‏2، ص: 157 دعای #دوم #دعا_دوم_1 ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

✳️ "سَر" آن است که در طریق وصال به باد رود و " جان" متاعی است که هم او بخشیده است تا به بهای آن لقایش را باز خریم، و سّر آن که خون مقتول عشق را ثارالله گفته اند نیز در همین جاست... 👤شهید #آوینی 🙏پروردگارا! #مرگ ما را آنچنانی که امام سجاد علیه‌السلام از خدا درخواست کرده است] امتنا مهتدین غیر ضالین، طائعین غیر مستکرهین غیر عاصین [ ، قرار بده. مرگ ما را به #شهادت در راه خودت قرار بده. 👤#مقام_معظم_رهبری دعای #چهل #دعا_چهل_5 #شهيد_محسن_فخري_زاده #فخري_زاده 🆔 @sahife2

🔴 #شفاعت خواستن شهید حاج قاسم #سلیمانی از #شهيد_محسن_فخري_زاده #فخري_زاده 🆔 @sahife2

✳️ حکایت #پادشاهی_که_دو_غلام_ارزان_خرید 🌺 نقل اعراضست این بحث و مقال نقل اعراضست این شیر و شگال جمله عالم خود عرض بودند تا اندرین معنی بیامد هل اتی این عرضها از چه زاید از صور وین صور هم از چه زاید از فکر این جهان یک فکرتست از عقل کل عقل چون شاهست و صورتها رسل عالم اول جهان امتحان عالم ثانی جزای این و آن چاکرت شاها جنایت می‌کند آن عرض زنجیر و زندان می‌شود بنده‌ات چون خدمت شایسته کرد آن عرض نی خلعتی شد در نبرد این عرض با جوهر آن بیضست و طیر این از آن و آن ازین زاید بسیر برنامه ی #مثنوی_خوانی #مولوی - #مثنوی_معنوی #مثنوی_معنوی_دفتر_دوم_23 قسمت 8 🙏کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

✳️حکمت آفرینش وعلت غائی آن(3) 👈مولانا با عقیدهْ غلام موافقت دارد که اعراض نقل می‏‏پذیرد و می‌گوید: این گفت‌وگوها و بحث‏های ما و این قصه‏های شیر و شغال، همه نقل اعراض است و نشان می‏‏دهد که هر موجود عرضی از آغاز پیدایش تحولاتی می‏‏پذیرد و جلوه‏های گوناگون می‏‏یابد. هل أتی آغاز سوره «الدهر» در قرآن کریم است. در این سوره از خلقت انسان صحبت می‌شود؛ از مرحله نطفه تا تولد، رشد و آن‌چه از انسان سر می‌زند و سرانجام آن‌چه در جهان دیگر به پاداش کارهای خودش می‏‏رسد. مولانا می‏‏گوید: همه عالمیان وجود عرضی هستند، اما سرانجام پس از مراحل گوناگون ـ مطابق سوره دهرـ به جهان دیگر نیز منتقل می‏‏شوند. آثار حیات ظاهری و این جهانی ما از صُوَر مادی یا از صُوَر مثالی پدید می‏‏آید و آن صورت‏ها خود از اندیشه که منبع وجود هر چیزی است سرچشمه می‏‏گیرد. «افلاطون میان عالم روحانی و عالم جسمانی به یک عالم مثال معتقد بود که در آن صُوَر مثالی همه کائنات موجود است و هرچه در عالم ماده نقش هستی می‏‏پذیرد، نخست در عالم مُثُل تحقق می‏‏یابد. مولانا می‏‏گوید: عقل کل یا عقل اول، نخستین صادر شده از هستی مطلق الهی است. این عقل کل، صُوَر مثالی هم‌چون پیامبران را برمی‌انگیزد و این جهان حاصل یک فکرت عقل کل است. باز مولانا به سورهْ دهر باز می‏‏گردد: هستی هر چیزی نخست به این جهان یا عالم اول می‌آید که به موجب آیهْ 2 سورهْ دهر پروردگار او را آزمایش می‏‏کند (نبتلیه) و بعد به آن جهان یا عالم ثانی می‏‏رود که در آن‌جا جزای نیک و بد را می‌بیند. مضمون این کلام نیز تاْییدی بر نظریهْ نقل اعراض به آن جهان است. شاها، بنده مرتکب جنایتی می‏‏شود که آن جنایت جزو اعراض است، ولی آن عرض برای او به زنجیر و زندان مبدّل می‏‏شود. پس اعمال اگر چه از قبیل اعراض‌اند و خاصیت اعراض این است که در دو زمان باقی نمی‏‏ماند: «و لایبقی زمانین»، ولی اثرش منتقل می‏‏شود. هم‌چنین اگر بنده کار شایسته‌ای انجام دهد؛ مگر آن عرض در این سعی و تلاش به خلعتی که جوهر است تبدیل نشد؟ بنابراین، مولانا این‌جا نتیجه می‏‏گیرد: هر عملی یک وقوع عرضی دارد و یک نتیجه و گویی این عمل به آن نتیجه تبدیل می‏‏شود, همان‌طور که اعراض جوهر می‏‏شوند و هر دو از یک‌دیگر می‏‏زایند، مانند مرغ و تخم‌مرغ. #مثنوی_معنوی_دفتر_دوم_23 قسمت 8 🙏کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

#صحیفه_سجادیه_صفحه_ای #صفحه_228 دعای #چهل_دو 🌹 دعای سیدالساجدین (علیه السلام ) " هنگام #ختم_قرآن " ◀️ کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

#صحیفه_سجادیه_بصورت_بند_به_بند #دعا_چهل_دو_9 دعای سیدالساجدین(ع) " هنگام #ختم_قرآن " : 🔹اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ احْطُطْ بِالْقُرْآنِ عَنَّا ثِقْلَ الْأَوْزَارِ، وَ هَبْ لَنَا حُسْنَ شَمَائِلِ الْأَبْرَارِ، وَ اقْفُ بِنَا آثَارَ الَّذِينَ قَامُوا لَكَ بِهِ آنَاءَ اللَّيْلِ وَ أَطْرَافَ النَّهَارِ حَتَّى تُطَهِّرَنَا مِنْ كُلِّ دَنَسٍ بِتَطْهِيرِهِ، وَ تَقْفُوَ بِنَا آثَارَ الَّذِينَ اسْتَضَاءُوا بِنُورِهِ، وَ لَمْ يُلْهِهِمُ الْأَمَلُ عَنِ الْعَمَلِ فَيَقْطَعَهُمْ بِخُدَعِ غُرُورِهِ🔹 🔸خدايا! درود بر محمد و آل او فرست، و بار گناه را به حرمت قرآن از دوش ‍ ما فرو افكن، و خوهای پسندیده نيكوكاران را به ما ارزانی بخش و ما را پيرو آنان گردان كه در ساعات شب و آغاز و انجام روز به عبادت تو بر مى خيزند تا به بركت آن ما را از هر آلودگى پاك كنى، و تابع آنها قرار ده كه از روشنى او بهره مند شدند و آرزوى دنيا ايشان را از عمل آخرت باز نداشت و به فسون و نيرنگ فريبشان نداد تا از كار درمانند🔸 #چهل_دو #نماز_شب ◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

#شرح #دعا_چهل_دو_9 🔴 در پرتو قرآن، به چه چیزهایی دست می‌یابیم؟ قسمت 1 ۱. نجات یافتن از بار سنگین گناهان «وَ احْطُطْ بِالْقُرْآنِ عَنَّا ثِقْلَ الْأَوْزَارِ»؛ از خدای متعال می‌خواهیم که به برکت و هدایت قرآن کریم و به عظمت و اعتبار آن، بار سنگین گناهان را که به آن مبتلا هستیم، از دوش ما بردارد. این ترکیب بسیار بدیع و جالب است و اشاره به بارهای سنگین دارد. ثقل حکایت از نفس‌گیر بودن است که وقتی این سنگینی بر دوش کسی باشد، نمی‌تواند حرکت کند. اگر زیر پای این شخص خالی باشد، این ثقل او را پایین هم می‌برد. مثلاً فرض کنید کسی در میانه‌ی مرداب است و بار ۵۰۰ کیلویی هم روی دوش او گذاشته‌اند؛ چنین شخصی مدام پایین می‌رود و غرق می‌شود. حتی اگر زیر پای شخص محکم باشد و چنین بار سنگینی روی دوش او گذاشته شود، از حرکت باز می‌ماند و متوقف می‌شود و نمی‌تواند سیر داشته باشد. گناه چنین اثری دارد؛ یعنی باعث توقف می‌شود و انسان نمی‌تواند سیر کند. ضمن اینکه باعث سقوط و غرق شدن در دریای عذاب است. اینکه فرموده‌اند: «تَخَفّفُوا تَلْحَقُوا»؛ یعنی سبک شوید تا برسید. با این بار سنگین که ما داریم، اصلاً نمی‌توانیم راه برویم و اگر هم راه برویم، خیلی آهسته خواهیم رفت. کسی که سبک‌بار است، با سرعت و وضعیت مناسبی پیش می‌رود. 👈 ادامه دارد ... 👤 استاد #حاج_علی_اکبری #چهل_دو ◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

#شرح #دعا_چهل_دو_9 🔴 در پرتو قرآن، به چه چیزهایی دست می‌یابیم؟ قسمت 2 ۲. همانند شدن با ابرار «وَ هَبْ لَنَا حُسْنَ شَمَائِلِ الْأَبْرَارِ»؛ این عبارت هم خیلی زیبا است. شمائل جمع شمال و به معنای خُلق است. البته به معنای سیما و چهره هم گفته می‌شود. ابرار جمع بَرّ و از اصطلاحات قرآنی است. حکایت از شخصیتی است که مکارم اخلاق (فهرست طولانی فضیلت‌ها) را به همراه ریشه و پایه‌ی توحیدی در عالی‌ترین سطح درون خود تثبیت کرده باشد. وقتی کلمه‌ی ابرار را می‌شنوید، ذهن شما سراغ آیات مربوطه می‌رود و شاید یکی از زیباترین آیات مربوط به ابرار، آیه‌ی شریفه‌ی «إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا؛ به‌يقين ابرار و نيكان از جامى مى‌نوشند كه با عطر خوشى آميخته است» باشد. شما در این آیات شخصیتی توحیدی و قیامت‌ترس و قیامت‌گرا را می‌بینید که خالص و عاشق حق است. در کنار این ویژگی‌ها فهرستی از ایثار و اطعام و دستگیری را باید بیاورید. پس شخص برّ، از نظر فکری و عقیدتی و اخلاقی، شخصیتی زیبا است که حقیقتاً دلبری می‌کند. شمائل ابرار در نگارگری قرآن کریم در احسن وجه تصویرگری و ارائه شده است که یک نمونه را در سوره‌ی مبارکه‌ی انسان مشاهده کردید. شمائل ابرار، شمائل اولیای خدا و ائمه‌ی اطهار (علیهم السلام) است که همگی وجیه در دنیا و آخرت هستند و از مقربان محسوب می‌شوند. جای‌جای قرآن نگارخانه‌ی این جلوه‌های آسمانی و چهره‌های جذاب است که هر یک را می‌بینیم، مات و مبهوت می‌شویم. اگر کسی خود را به قرآن کریم بسپارد، وارد چرخه‌ی همانندسازی با ابرار می‌شود و این جذبه با جلوه‌های ربوبی ترکیب می‌شود و فطرت و روح را به وجد و هیجان می‌آورد و تمنای این مقامات را در انسان تقویت می‌کند و اشتهای رسیدن به این مراتب را در انسان به وجود می‌آورد و عشق به اولیا را در انسان ایجاد می‌کند. این کارِ قرآن کریم است. «هَبْ لَنَا» یعنی به من هم هبه کن. این کلمه با «اعطنا» خیلی تفاوت دارد. هبه، معنای لطیف و مبتنی بر ارائه‌ی کریمانه و فرحناک و وجدآور دارد؛ چنان‌که قرآن در مورد فرزند می‌گوید: «رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً؛ پروردگارا، از جانب خود به من فرزندی پاکیزه ببخش» یا «هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ؛ همسران و فرزندانى به ما ببخش که چشمان ما به ایشان روشن گردد». جالب است که غالباً در مورد همسر و فرزند استفاده شده است. شما اینجا بیان می‌دارید که من این ویژگی را با قرآن و در محضر قرآن و با شفاعت قرآن می‌خواهم. «هَبْ لَنَا» یعنی ما به‌واسطه‌ی راهنمایی قرآن کریم به منظومه‌ی دلنشین صفات ابرار و شمائل آنان دست یابیم. اوج این شمائل، شمائل محمد و آل محمد (علیهم السلام) است. 👈 ادامه دارد ... 👤 استاد #حاج_علی_اکبری #چهل_دو ◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2