✳️ #دعا و #نيايش با پروردگار 📜 در قوانين آفرينش و عوامل طبيعى هر پديده از موجودات خداوند بر حد و اندازه آفريده شده و مرزى براى فانى شدن آن وجود دارد؛ مگر ياد حق و #لذت نيايش با او كه در جهان هستى سيرى‏ناپذير است. امام صادق عليه السلام در اين باره مى‏فرمايد: ما مِنْ شَئٍ إِلَّا وَ لَهُ حَدٌّ يَنْتَهى‏ الَيْهِ إِلَّا الذِّكْرَ فَلَيْسَ لَهُ حَدٌّ يَنْتَهى‏ الَيْهِ فَرَضَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ الْفَرائِضَ، فَمَنْ أَدَّاهُنَّ فَهُوَ حَدُّ هُنَّ ... إِلَّا الذِّكْرَ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ لَمْ يَرْضَ مِنْهُ بِالْقَلِيلِ وَ لَمْ يَجْعَلْ لَهُ حَدَّاً يَنْتَهى‏ الَيْهِ. ثُمَّ تَلا هذِهِ الآيةَ يأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ اذْكُرُواْ اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيراً» هر چيزى حد دارد كه در آن جا به پايان مى‏رسد مگر ياد خدا كه آن را حدّى پايان‏پذير نيست. خداوند عزوجل فرايض را واجب كرد و هر كه آن‏ها را به جاى آورد همان حدّ است ... مگر ذكر كه خداوند عز و جل به اندك آن رضايت نداده و مرزى كه در آنجا پايان پذيرد برايش قرار نداده است. سپس اين آيه را تلاوت فرمود: «اى اهل ايمان! خدا را بسيار ياد كنيد.» بنابراين وقتى ياد حق محدوديّت ندارد پس لذّت جويى با آن هم پايانى ندارد و همه خوشى‏ها و نشاطهاى حقيقى در ارتباط نزديك با خداوند حاصل مى‏شود. به عبارت ديگر لذّت‏هاى انسانى بر دو گونه است: 1️⃣ لذّت‏هاى جسمى و جنسى‏ اين لذت‏ها در دايره شهوات و هوس‏هاى حيوانى آدمى قرار دارد كه حركت آنها از قوّه غضبيّه و شهويّه و وهميّه ريشه مى‏گيرد. انسان در اين وادى چون ميل سيرى‏ناپذيرى دارد؛ تا حدّ حيوانيّت و پست‏تر فرو مى‏رود، همه افكار و اخلاق و رفتار او روش حيوانى پيدا مى‏كند و به خاطر غرق شدن در درياى شهوات و اميال بى‏پايان، حيوانى انسانى نما مى‏گردد كه سرانجام در آغاز ورود به برزخ به موجودى زشت رو و بدبو و در آخرت در صف حيوانات مسخ شده محشور مى‏گردد. امام على عليه السلام مى‏فرمايد: لَيْسَ فِى الْمَعاصِى اشَدُّ مِنِ اتِّباعِ الشَّهْوَةِ فَلاتُطِيعُوها فَتَشْغَلَكُمْ عَنِ‏ اللَّهِ. در ميان گناهان، سخت‏تر از پيروى شهوت نيست، پس آن را فرمان نبريد كه شما را از خدا غافل مى‏سازد. امام سجّاد عليه السلام مى‏فرمايد: وَ اعْلَمْ وَيْحَكَ يَابْنَ آدَمَ؛ أَنَّ قَسْوَةَ الْبِطْنَةِ وَ فَتْرَةَ الْمَيْلَةِ وَ سُكْرَ الشِّبَعِ وَ غِرَّةَ المُلْكِ مِمَّا يُثَبِّطُ وَ يُبْطِئُ عَنِ العَمَلِ وَ يُنسِى الذِّكْرَ. بدان! واى بر تو اى پسر آدم! پرخورى و سستى اراده و مستى سيرى و غفلت حاصل از قدرت، از عوامل بازدارنده و كند كننده عمل است و ياد خدا را از دل مى‏برد. بر اين اساس حضرت سجّاد عليه السلام از چنين رذايلى به درگاه خداوند استغفار مى‏كند و در مناجات الذاكرين به محضر الهى عرضه مى‏دارد: وَ أَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لِذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ وَ مِنْ كُلِّ راحَةٍ بِغَيْرِ أُنْسِكَ وَ مِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَيْرِ قُرْبِكَ وَ مِنْ كُلِّ شُغُلٍ بِغَيْرِ طاعَتِكَ. از هر لذّتى جز ياد تو و از هر آسايشى جز انس با تو و از هر شادى جز نزديكى به تو و از هر كارى جز طاعت تو، آمرزش تو را مى‏طلبم. پس اين لّذت‏هاى زودگذر نه تنها ارزشمند نيست بلكه مانعى براى رسيدن به لذت‏هاى معنوى است. 2️⃣ لذّت‏هاى روحى و روانى‏ اين گونه لذّت بردن برگرفته از شوق مناجات و لقاى حق تعالى است. سوز و اشتياقى كه از عالم ملكوت و معنا به وجود انسان سرازير مى‏شود و به او حال خوش و آرامش عجيبى مى‏بخشد. امام على عليه السلام مى‏فرمايد: الذِّكْرُ لَذَّةُ الْمُحِبِّينَ. ياد خدا، خوشى دوستداران است. الذِّكْرُ مُجالَسَةُ الْمَحبُوبِ. ياد حق، نشستن با محبوب است. ذِكْرُ اللَّهِ مَسَرَّةُ كُلِّ مُتَّقٍ وَ لَذَّةُ كُلِّ مُوقِنٍ. ياد خدا، شادى هر پرهيزگار و گوارايى هر اهل يقينى است. بر اساس آن چه گذشت، مراتب كمالات انسانى به اعتبار نزول و پستى و صعود و بلندى در بى‏نهايت فراوان است. هر كسى در هر مرتبه از مراتب وجودى خويش از مرتبه خاصى از كمالات بهره‏مند است و نيايش و دعا درى از درهاى رحمت خداوندى است كه بر روى بندگان گشوده شده است. 👤 استاد حسین #انصازیان ◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2