#شرح #دعا_سی_هفت_12 ✳️ در اینجا امام سجاد علیه السلام سراغ #مطیع می‌رود و ابتدا وضعیت او را توضیح می‌دهد. کلمه‌ی مطیع در اینجا تمام مراتب اطاعت را در بر می‌گیرد. از شخصی که تصمیم قطعی برای بندگی حضرت حق در مسیر طاعت دارد و در ابتدای راه و قدم اول است تا کسی را که در اطاعت حضرت حق به اوج و قله رسیده که همان انسان کامل است، همه را شامل می‌شود. شرح حضرت در مورد کرم حضرت حق در مواجهه‌ با مطیع، شامل حال همه‌ی اشخاص این داستان می‌شود؛ چه مبتدی، چه متوسط و چه منتهی (به‌مقصدرسیده). بعداً به آن فکر کنید. حتی خود حضرت سجاد (علیه‌السلام) را نیز در بر می‌گیرد! «وَ لَوْ كَافَأْتَ الْمُطِيعَ عَلَى مَا أَنْتَ تَوَلَّيْتَهُ لَأَوْشَكَ أَنْ يَفْقِدَ ثَوَابَكَ وَ أَنْ تَزُولَ عَنْهُ نِعْمَتُكَ». اگر پای تکافو به میان بیاید، یعنی فرض بر این باشد که می‌خواهی با او با عدل برخورد کنی ـ که حضرت یکی دو خط بعد، از آن با کلمه‌ی قصاص تعبیر می‌کنند ـ و بنا را بر این بگذاری که با او حساب کنی، چون تمام مقدّمات طاعت را خودت به مطیع دادی، به نقطه‌ی حساسی می‌رسیم که گویا شخص هیچ استحقاقی برای پاداش و ثوابِ تو ندارد. محاسبه‌ی تو، مطیع را به نقطه‌ای می‌برد که هیچ نعمتی متوجه او نباشد و مستحق دریافت هیچ نعمتی نباشد. تمام مطلب روی کلمه‌ی «أَنْتَ تَوَلَّيْتَهُ» است. بیانگر آن است که اصل وجود شخص و عزم و محیط انفسی و آفاقی و ... را خدای متعال برای او فراهم آورده است. هر یک از این عوامل اگر مهیا نبود، شخص موفق به طاعت نمی‌شد؛ هرچند امام سجاد (علیه‌السلام) باشد. «وَ لَكِنَّكَ بِكَرَمِكَ جَازَيْتَهُ عَلَى الْمُدَّةِ الْقَصِيرَةِ الْفَانِيَةِ بِالْمُدَّةِ الطَّوِيلَةِ الْخَالِدَةِ». اگر تو بخواهی با عدل رفتار کنی، هیچ کس نجات پیدا نمی‌کند. اما تو با کرم خود مواجه می‌شوی و به مطیع پاداش می‌دهی. نتیجه‌ آنکه به مطیع در برابر مدت کوتاه فانی، پاداش‌هایی می‌دهی که دارای زمان طولانی است. این زمان به‌قدری طول می‌کشد که می‌توان از آن به خلود و جاودانگی تعبیر کرد. او در فضای دلنشین پاداش‌های تو مستقر است و آنجا جاودانه می‌ماند. سهم جناب‌عالی از این متاع قلیل چقدر است؟! وقتی مقیاس‌ها به میان می‌آید، خودت را با کره‌ی زمین مقایسه می‌کنی و مقیاس‌ها را توسعه می‌دهی و خود را در برابر منظومه‌ی شمسی و کهکشان‌های دیگر قرار می‌دهی. بزرگ‌تر از تو هم در این عرصه هست. حلقه‌های پیرامون زحل، حدود چهار پنج میلیارد سال عمر دارد؛ در حالی که انتهای عمر حضرت‌عالی در این دنیا، نهایتاً صد سال است. اگر زمان و مکان را تطبیق دهید، این فاصله‌ها خود را به‌خوبی نشان می‌دهد. جناب‌عالی هشت دقیقه‌ی نوری (فاصله‌ی ما تا خورشید) را هم نمی‌توانی به‌خوبی درک کنی، تا چه رسد به فاصله‌ی ما با ستاره‌ی شباهنگ که نُه سال نوری است! اگر یک بچه با هواپیما‌یی که با سرعت هزار کیلومتر بر ساعت می‌رود، از اینجا تا خورشید برود، هنگام برگشت حدود ۲۷ سال سن خواهد داشت. مولا طاعت تو را ذیل نام کرم خود می‌برد و در برابر اطاعت کوتاه‌مدت تو، پاداشی می‌دهد که «مده طویله خالده» است. قدم اول آن، بهشت برزخی است؛ مانند موقعیتی که اکنون شهدا و صالحین درجه‌یک در آن قرار دارند. از جهنم برزخی به خدا پناه می‌بریم که اولیای خدا از آن به خدا پناه می‌برند. اگر کسی به بهشت برزخی وارد شود، تا زمانی که آسمان‌ها و زمین است، در آن کامیاب است؛ با آنکه این هنوز بخش مقدماتی است و خلود قیامتی نرسیده است. همین بهشت برزخی را قرآن کریم با واژه‌ی «خلود» بیان می‌کند. جهنم برزخی و فضای ابهام برزخی نیز همین‌طور ترسیم می‌شود. «وَ عَلَى الْغَايَةِ الْقَرِيبَةِ الزَّائِلَةِ بِالْغَايَةِ الْمَدِيدَةِ الْبَاقِيَةِ». شما در دنیا یک هدف‌گذاری طاعتی می‌کنید و برای یک عمل صالح برنامه‌ریزی می‌کنید که نقطه‌ی غایت و پایان دارد. انسان، نماز یا روزه یا خدمتی را شروع می‌کند و به اوج و سرانجام و اتمام می‌رساند. سخت‌ترین کار‌ها هم پایان دارد و به اتمام می‌رسد. جهاد و روزه و امر به معروف و نهی از منکر، همگی تمام‌شدنی هستند؛ اما خدا با چنین کسی چه کار می‌کند؟! افق عملش را امتداد می‌دهد تا به نقطه‌ی بقا ملحق شود و در اوج بهجت و لذت و بهره‌مندی باقی بماند. 👤استاد #حاج_علی_اکبری دعای #سی_هفت 🔗کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

#منتخب #دعا_سی_یک_11 🔹اللّهُمّ فَهَا أَنَا ذَا قَدْ جِئْتُكَ مُطِيعاً خدايا! اينك منم كه در پيشگاهت نسبت به امرت، #مطيع و سر به فرمان آمدم، لِأَمْرِكَ فِيمَا أَمَرْتَ بِهِ مِنَ الدّعَاءِ، و آن امر اين است: ما را دستور دادي دعا كنيم، مُتَنَجّزاً وَعْدَكَ فِيمَا وَعَدْتَ بِهِ مِنَ الْإِجَابَةِ، و من وفاي به وعده ‏اي را كه در مورد اجابت دعا داده ‏اي خواستارم؛ إِذْ تَقُولُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ. زيرا فرمودي: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم.» اللّهُمّ فَصَلّ عَلَي مُحَمّدٍ وَ آلِهِ، خدايا! پس بر محمّد و آلش درود فرست وَ الْقَنِي بِمَغْفِرَتِكَ كَمَا لَقِيتُكَ بِإِقْرَارِي، و با من با آمرزشت برخورد كن؛ چنانكه من با اعتراف به گناه با تو برخورد كردم، وَ ارْفَعْنِي عَنْ مَصَارِعِ الذّنُوبِ كَمَا وَضَعْتُ لَكَ نَفْسِي، و مرا از لغزش‏گاه ‏هاي گناهان برگير؛ چنانكه خود را براي تو پست كردم، وَ اسْتُرْنِي بِسِتْرِكَ كَمَا تَأَنّيْتَنِي عَنِ الِانْتِقَامِ مِنّي. و به پرده پوشيت بر من پرده پوشان، چنانكه از به كيفر رساندن من درنگ كردي. 👌بخشی از دعای #سی_یک 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2.

#شرح #دعا_سی_هفت_13 ✳️ امام سجاد علیه السلام در ادامه تشریح وضع #مطیع می فرماید : «ثُمَّ لَمْ تَسُمْهُ الْقِصَاصَ». بنای تو بر این نبود که بخواهی با او پایاپای محاسبه کنی. در قصاص، عین در مقابل عین است. حضرت اینجا فقط دو مقوله را یادآوری می‌کنند که یکی رزق و دیگری ابزار است. انسان به وسیله‌ی رزق، توان بر طاعت پیدا می‌کند و برای طاعت، دست و زبان و گوش و مغز و ادراک و ... می‌خواهد. «مِنْ رِزْقِكَ الَّذِى يَقْوَى بِهِ عَلَى طَاعَتِكَ، وَ لَمْ تَحْمِلْهُ عَلَى الْمُنَاقَشَاتِ فِى الاْلاتِ الَّتِى تَسَبَّبَ بِاسْتِعْمَالِهَا إِلَى مَغْفِرَتِكَ». تو رزق و ابزار را با او محاسبه نکردی. اگر بخواهد محاسبه یا مناقشه کند، چطور می‌شود؟ «وَ لَوْ فَعَلْتَ ذَلِكَ بِهِ لَذَهَبَ بِجَمِيعِ مَا كَدَحَ لَهُ وَ جُمْلَةِ مَا سَعَى فِيهِ جَزَاءً لِلصُّغْرَى مِنْ أَيَادِيكَ وَ مِنَنِكَ». اگر این کار را انجام می‌دادی، تمام فعالیت‌های شخص در طول عمرش در مقام بندگی تو، در برابر کمترین رزق و ابزاری که به او دادی، محاسبه می‌شد و بقیه‌اش می‌ماند! البته آن‌هم با تساهل است؛ وگرنه اگر وارد بحث دقیق شوید، همان اندک را هم نمی‌توانیم پاسخ دهیم. وقتی این انسان در مقابل اندک رزق خدای متعال، بی‌حساب شد، باقی نعمت‌ها و لطف‌های خدای متعال را چه کند؟! امام اینجا بنا را بر این گذاشته است که این مطلب به‌خوبی تفصیل شود. حضرت می‌داند که با انسان‌هایی مواجه است که فکر خود را به کار نمی‌اندازند و تأمل نمی‌کنند! این رفتار، مادرانه است. قبلاً گفتم که امام مثل مادر رفتار می‌کند. مادر، لقمه را نرم می‌کند و می‌کوبد و بعد به فرزندش می‌دهد. معامله‌ی امام با ما همین‌طور است. حال امام می‌فرماید هرقدر هم انسان زحمت کشد و انواع طاعات را انجام دهد و از هیچ‌چیز فروگذار نکند، همان ابتدای محاسبه، با اندک نعمت، بی‌حساب می‌شود. «وَ لَبَقِىَ رَهِينا بَيْنَ يَدَيْكَ بِسَائِرِ نِعَمِكَ». در برابر میلیارد‌ها نعمت دیگری که تو به او دادی، بدهکار می‌ماند. «فَمَتَى كَانَ يَسْتَحِقُّ شَيْئا مِنْ ثَوَابِكَ لا مَتَى». چه زمانی چنین کسی استحقاق اندک ثوابی از جانب تو پیدا می‌کند؟! هیچ‌وقت. «هَذَا يَا إِلَهِى حَالُ مَنْ أَطَاعَكَ، وَ سَبِيلُ مَنْ تَعَبَّدَ لَكَ». تمام توضیحاتی که دادیم، حال کسی است که همیشه مشغول طاعت و بندگی بوده است. حتی اگر انسان کامل پای محاسبه بیاید، چیزی برای او باقی نمی‌ماند. این همان مقام فقر است که اگر انسان به شهد آن برسد، عالم دیگری به روی او باز می‌شود و در محیطی وارد می‌گردد که از منت‌گذاری‌های مسخره در مقام بندگی رها می‌شود. اگر از ابتدا تا انتهای روزگار، در مقام طاعت باشم و این طاعت در مقام سجده باشد، شکرانه‌ی فقط یک نعمت از نعمت‌های تو نخواهد بود. این منطق سیدالشهدا (علیه‌السلام) است. 👤استاد #حاج_علی_اکبری دعای #سی_هفت 🔗کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2