# بدون_تو_هرگز #قسمت_دوازدهم 🍃ثانیه ها به اندازه یک روز ... وروزها به اندازه یک قرن طول می کشید ... ما همدیگه رو می دیدیم ... اما هیچ حرفی بین ما رد و بدل نمی شد ... از یک طرف دیدن علی خوشحالم می کرد ... از طرف دیگه، دیدنش به مفهوم شکنجه های سخت تر بود ... هر چند، بیشتر از زجر شکنجه ... درد دیدن علی توی اون شرایط آزارم می داد ... فقط به خدا التماس می کردم ... - خدایا ... حتی اگر توی این شرایط بمیرم برام مهم نیست... به علی کمک کن طاقت بیاره ... علی رو نجات بده ... 🍃بالاخره به خاطر فشار تظاهرات و حرکت های مردم ... شاه مجبور شد یه عده از زندانی های سیاسی رو آزاد کنه ... منم جزء شون بودم ... 🍃از زندان، مستقیم من رو بردن بیمارستان ... قدرت اینکه روی پاهام بایستم رو نداشتم ... تمام هیکلم بوی ادرار ساواکی ها ... و چرک و خون می داد ... بعد از 7 ماه، بچه هام رو دیدم ... پدر و مادر علی، به هزار زحمت اونها رو آوردن توی بخش ... تا چشمم بهشون افتاد... اینها اولین جملات من بود ... علی زنده است ... من، علی رو دیدم ... علی زنده بود ... 🍃بچه هام رو بغل کردم ... فقط گریه می کردم ... همه مون گریه می کردیم ... ✍ ادامه دارد .... 💌@salamalaaleyasiin

💠💠💠 💠💠 💠 رمان #خندید_و_رفت #قسمت_دوازدهم نتوانستم خودم را نگه دارم، سوال کردم: اگر هیزم نیاورد دیگر نمی توانیم این سرما را تحمل کنیم. نگرانی مادرم با این حرف من انگار صد برابر شد. یک دفعه در باز شد و پسر عموی مادرم با آغوشی از هیزم وارد حیاط شد. مادرم به استقبالش رفت. محمدمهدی تا مادرم را دید سرش را پایین انداخت و اشک در چشمانش حلقه زد. مادرم از او دلیل ناراحتی اش را پرسید. گفت: دخترعمو جان مرا ببخش. من دیروز بخاطر سردی هوا نتوانستم از خانه بیرون بیایم و برایتان هیزم بیاورم. هیزم ها را یکی یکی در حیاط گذاشت و آرام رفت. مادر به خانه برگشت. انگار دنیا روی سرش خراب شده بود. شروع به گریه کرد. من هم به همراه او گریه کردم. گفت: پسر عمویم با این سن کمش تمام مسئولیت خانه ما به گردنش افتاده است. دیری نگذشت که محمدمهدی ترابی فر به فیض شهادت نایل شد. #کپی_با_لینک_جایز_است ➖➖➖➖➖➖➖ #ڪانال_ما_را_بہ_اشتراڪ_بگذارید👇👇 ◼️@salamalaaleyasiin