#لالایی_فرشته‌ها قسمت هشتاد و هشتم 🌷پاداش شکر🌷 قسمت قبل:https://eitaa.com/salonemotalee/751

#خاطره‌ای_از_حاج‌قاسم ۳ 📍 استوری اینستاگرام فاطمه سلیمانی فرزند شهید حاج قاسم سلیمانی 🔻کوچیک که بودم وابستگیم به بابا انقدر زیاد بود که بعضی روزها اگر تهران بود ، می‌رفتن دفتر کارشون من رو با خودشون می‌بردن توی اون دفتر یه اتاق کوچیک بود با یه جا رختی و سجاده و یخچال خیلی کوچک جلسه‌های بابا (حاج قاسم) که طولانی می‌شد به من می‌گفت برو تو اون اتاق و استراحت کن ، توی یخچال آب و آبمیوه و شکلات تافی بود از همون تافی‌ها که پوستشون رنگی رنگی بود و وسطشون شکلات ، ساعت‌ها توی همون اتاق می‌نشستم تا جلسه بابا تموم بشه و برم پیشش از توی یخچال چنتا تافی می‌خوردم و آبمیوه و آب ، وقتی جلسه بابا تموم می‌شد سریع با کاغذ و خودکار میومد تو اتاق می‌پریدم بغلش منو می‌نشوند روی پاهاش ، می‌گفت : بابا چیا خوردی ؟ هرچی خوردی بگو تا بنویسم :) دونه به دونه بهش می‌گفتم حتی آب معدنی و شکلات ، موقع رفتن دستمو که می‌گرفت تو راه کاغذ رو به یه نفر می‌داد و می‌گفت : بده به حسابداری ، دختر من این چیزا رو استفاده کرد ، بگو پولشو حساب کنن یا از حقوقم کم کنن.

🍃 🇮🇷🌸🇮🇷 🍃 🇮🇷🇮🇷 #وقتی_مهتاب_گم_شد 🇮🇷🇮🇷 ✒ قسمت صد و یازدهم قسمت قبل:https://eitaa.com/salonemotalee/758 فصل دهم نبرد فاو. ۳ روز بعد با ۱۶ نیروی جوان که همه جدید بودند سوار مینی‌بوس شدم بعد از ظهر به جاده اسلام آباد رسیدیم برادر موسی جلوتر از ما رفته بود و فقط راننده خبر داشت که مقصد کجاست به سمت سرپل ذهاب رفت حالا شهر شلوغ‌تر از قبل بود اگرچه توپ و خمپاره‌های عراقی همچنان دور و بر شهر را می‌زد دم غروب از کنار ارتفاع قراویز گذشتیم آنجا بیش از هر چیز شهید حسن مرادیان جلوی چشمم آمد به سمت دشت ذهاب چرخیدیم برادر موسی آنجا بود در سوله‌هایی که از ارتش تحویل گرفته بود همانجا توجیه شدیم قرار شد در ارتفاعی به نام ۶۰۴ کار کنیم ۶۰۴ ارتفاعی در حدفاصل قراویز و تنگه حمام بود عراق خط محکمی در زنجیره ارتفاعات بسته بود زنجیره ارتفاعاتی که از دامنه قراویز آغاز می‌شد و بعد از ۶۰۴ تا بیشگان و تنگه هوان ادامه می‌یافت همان شب در قالب دو تیم شناسایی، سازماندهی شدیم من به عنوان مسئول یکی از تیم‌ها معرفی شدم بنا شد شناسایی ها بیشتر از ۱۰ روز زمان نبرد بلافاصله عملیات خواهد شد تیم من از سمت دشت ذهاب موازی یک رودخانه خروشان حرکت می‌کرد و به سینه کش ارتفاع ۳۰۴ می‌رسید دو سه شب هرچه رفتیم به جایی نرسیدیم شناسایی از سمت سینه‌کش کوه به دلیل انبوه میدان‌های مین و اشراف دقیق دشمن به جلو ناممکن بود شب چهارم از حد فاصل رودخانه و ارتفاع حرکت کردیم صدای امواج و تلاطم آب کمک می‌کرد که صدای حرکت تیم هشت نفره ما به گوش عراقی‌ها نرسد رسیدیم به جایی که عراقی‌ها برای رساندن پشتیبانی به ارتفاع، روی رودخانه پل زده بودند خودروهایشان از روی پل رفت و آمد می‌کردند از کنار پل گذشتیم و از دامنه کوه به پشت آن رسیدیم آنجا از بشکه‌های فوگاز پر بود بشکه‌های تله شده که انفجار یکی از آنها تمام منطقه را روشن می‌کرد حالا رسیدیم به مسیری که نیروهای پیاده عراقی از پشت به سمت ۶۰۴ می‌آمدند این راهکار خوب و مطمئنی برای عبور یک گردان در شب عملیات بود برگشتیم به برادر موسی گفتم: "راهکار من قفل است! فقط چون از پشت باید به دشمن بزنیم، تا شب عملیات هیچ گشت دیگری اینجا انجام نشود." برادر موسی توضیح داد: "تیم دوم به راهکار خوب و مناسبی دست نیافته و زمان برای عملیات هم محدود است. لذا باید آن تیم هم از همین مسیر راهکاری پیدا کند) شب بعد من با تیمم از سمت جاده سرپل ذهاب به قصرشیرین به سمت ارتفاع ۶۰۴ راه افتادیم هنوز فاصله زیادی با ۶۰۴ نداشتیم که از سمت مقابل یعنی همان راهکاری که من شناسایی کرده بودم صدای انفجار چند مین پشت سر هم آمد و پشت بندش رگبار تیر از همان جا بلند شد دم‌صبح گفتند که از ۹ نفری که دیشب از راهکار رودخانه رفتند فقط دو نفر برگشته‌اند ۴ نفرشان شهید و ۳ نفر دیگر مجروح شده بودند فهمیدم که صدای آن چند مین به خاطر تیم دوم بوده است صبح دوربین به دست به سمت دیدگاه رفتم از دست برادر موسی عصبانی بودم البته خودم را بیشتر مقصر می دانستم؛ "درست است که استدلال من برای تکرار نکردن شناسایی از سمت رودخانه صحیح بود اما اگر خودم همان مسیر را می‌رفتم شاید به میدان مین برنمی‌خوردم" از دیدگاه، عقب به خوبی پیدا بود که منطقه لو رفته فرماندهان عراقی دور تا دور ارتفاع را می‌گشتند شب برای آوردن شهدا با ۸ نفر از محور رودخانه حرکت کردیم به ۲۰۰ متری میدان مین رسیدیم عراقی‌ها منور زدند زیر نور منور پیکر شهدا داخل سیم خاردارها پیدا بود شب بعد همان مسیر را دوباره رفتیم منور زدن های متوالی دشمن همراه با جابجایی نیروهای کمین عراقی مطمئنم آن کرد که آنها منتظر نشسته‌اند تا ما به پیکر شهدا نزدیک شویم در نهایت گزارشی به برادر موسی و جعفر تهرانی نوشتم که خلاصه‌اش این بود: "اینجا نه تنها برای عملیات، که رفتن به شناسایی هم ممکن نیست" شهدا وسط میدان مین ماندند و ما بعد از ۱۲ روز برگشتیم 🔗 ادامه دارد ... 🔸🌺🔸-------------- 📚"سالن مطالعه" با کلی رمان، داستان، مقاله و ... مفید و خواندنی @salonemotalee

#مثل_یک_مرد بر اساس واقعیت قسمت سی ام با خودم کلنجار می رفتم چرا من زودتر نفهمیدم! چقدر این دختر تودار است... همین طور که مشغول کارهای خانه بودم فکرم پیش مرضیه بود... به بچه ها قول داده بودم چون بابایشان نیست هر روز با هم بازی کنیم حالا سجاد و ساجده اصرار که فوتبال بازی کنیم آن هم در خانه ای به متراژ هشتاد متر! چاره ای نبود قبول کردم خوبیش این بود من که شروع می کردم خودشان دیگر ماشینشان روشن می شد و مشغول می شدند وکاری به من نداشتند... رفتم داخل اتاق مشغول دوختن ماسک شدم، سفیدی پارچه ها ناگهان مرا یاد غسالخانه انداخت... از صمیم قلب دعا کردم کاش به خاطر این بیماری منحوس کسی جان ندهد! دعایی که هر روز صبح قبل از ورود به غسالخانه ذکر لبم بود! اینکه الان امیررضا در چه حالیست و چطور روزشان شب می شود حس عجیبی در وجودم می دواند یعنی دفن یک جنازه آن هم کرونایی چه حس و حالی دارد چقدر سخت است! آخر من هیچ گاه داخل قبر نرفته ام اما یکی از کارهایی که امیررضا با بچه هایشان باید انجام دهند علاوه بر غسل و کفن، دفن میت هم هست.... دست از دوخت و دوز بر میدارم میروم سراغ لپ تاپم نمی دانم چه چیزی مرا به این سمت می کشد شاید تقدیری که فقط نوع رفتنش برای هر فرد متفاوت است اما برای همه رقم می خورد! شروع می کنم سرچ کردن ، میان گشت و گذارم در هیاهوی خاطرات نیروهای جهادی به خاطرات یک آقای طلبه ی غساله بر می خورم شروع به خواندن می کنم.... از غسل و کفن که می گوید یاد حال و هوای بچه های خودمان در چند روز پیش می افتم... اما جلوتر می روم به کندن قبر که می رسد... از آهک که می گوید... از سرازیری قبر که نوشته... داغی اشک را روی صورتم احساس میکنم! یاد دوران نوجوانیم می افتم که یک بار با دوستانم هفته ی دفاع مقدس مشغول نمایشگاه زدن بودیم تابوتی را به صورت نمادین شهید آورده بودند خوب یادم است وقتی مدرسه تعطیل بود مشغول کار بودیم... حس کنجکاوی دوران نوجوانی مرا وسوسه کرد درون تابوت بخوابم یکی از بچه ها هم گفت می خواهد عکس یادگاری بگیرد اما همین که درون تابوت دراز کشیدم با اینکه ارتفاعی نداشت احساس کردم نفسم بند می آید و چقدر از اینجا همه چیز رعب آور دیده می شود! و سریع نیم خیز شدم که بلند شوم که دوستم عکس را گرفت هر گاه که آن تصویر را می بینم با خودم فکر می کنم قبر برای من چگونه خواهد بود! یکدفعه یاد قسمتی از خاطرات کتاب حسین پسر غلامحسین می افتم! نمازشب هایش معروف بود نکته ی جالبش این بود همیشه آقا حسین قبری برای خودش می کند و درون قبر نماز شبش را می خواند و چه نماز شبی... یعنی نماز شب درون قبر چه حسی دارد! همانطور که صورتم خیس از اشک است ناگهان صدای شکستن شیشه به من شوک وارد می کند .‌‌.. ادامه دارد...

#لالایی_فرشته‌ها قسمت هشتاد و نهم 🌷خروس زیرک🌷 تلاوت: سوره الرحمن(آیه ۳۱ تا ۳۴) قسمت قبل:https://eitaa.com/salonemotalee/760

فقط برای خدا🌸 ☘سرزده آمد به جلسه ی قرآن روستا. مثل بقیه نشست یک گوشه و شروع کرد به خواندن؛ از حفظ. پرسیدم: شما با این همه مشغله چطور فرصت حفظ قرآن داشتید؟ گفت: در ماموریت ها، فاصله ی بین شهرها را عقب ماشین می نشینم و قرآن می خوانم.

🍃🌸🍃 🇮🇷🇮🇷 #وقتی_مهتاب_گم_شد 🇮🇷🇮🇷 ✒ قسمت صد و دوازدهم قسمت قبل:https://eitaa.com/salonemotalee/762 فصل دهم نبرد فاو. ۳ جنگ پنج ساله شده بود حالا به جبهه‌ای می‌رفتیم که رنگ و بویی از خاطرات گذشته داشت همان نقطه‌ای که سال ۱۳۶۰ در اولین حضورم در جبهه به آنجا رفته بودم جبهه "راه خون" در مریوان همان دکل مخابراتی و همان سنگر که برایم بعد از گذشت ۴ سال تازگی داشت جعفر تهرانی توجیه‌مان کرد: "قرار است اینجا چند لشکر عملیات کنند. عملیاتی که از سمت مریوان و پاوه شروع می‌شود و به عمق خاک عراق می رسد اینجا اطلاعات تیپ‌های ولی‌عصر، انصارالحسین و چند یگان دیگر هم هستند که هر کدام قرار است در محوری کار شناسایی انجام دهند." اسم انصارالحسین را که آورد دیگر بقیه حرف‌هایش را نفهمیدم؛ "خدایا این چه امتحانی است که از من می‌کنی!؟" از آشنایی‌ها می‌گریختم اما ناخواسته اسباب فراهم شد در پایان سخنانش تاکید کرد: "شناسایی ها بدون ارتباط با سایر یگان‌ها باشد و فعلا سری است" شناسایی در منطقه باز و کوهستانی با ارتفاعات بلند و معابر متعدد کار دشواری نبود گاهی تا چند کیلومتر از شیارها و کوه‌ها بالا و پایین می‌شدیم تا به خط دشمن برسیم بعد از هفت شبانه روز شناسایی پاهایم تاول زد چند روز بعد از بالای دیدگاه، دوربین را به سمت لشکرهای مجاور چرخاندم ۴-۵ نفر در حال جست و خیز بودند دقیق‌تر نگاه کردم علی چیت‌سازیان یکی‌شان بود که با کاسه، آب روی بقیه می‌پاشید محو شوخی آنها شدم فکرش را نمی‌کردم به این زودی با بچه‌های قدیم همسایه شوم آنها کنار چشمه‌ای مقر زده بودند باز هم دچار تعارض درونی شدم از طرفی با دیدن آن فضای زنده و بچه‌های سرخوش واحد، به ویژه علی‌آقا، هوای دیدن آنها به سرم زد و از سویی با خودم عهد کرده بودم که راه انزوا و گمنامی را پیش بگیرم حدود یک ماه گذشت خبر دار شدیم که یکی از نیروهای گشتیِ یکی از لشکر ها به کمین کموله افتاده است بعثی‌ها هم پوست تن او را کنده بودند بعد از شکنجه، پیکر او را برای تخریب روحیه رزمندگان ما جلوی خط‌شان گذاشته‌اند مسئولان و فرماندهان احتمال دادند که شاید او زیر شکنجه اطلاعاتی داده باشد لذا بیشتر یگان‌ها کار شناسایی را متوقف کردند به جنوب برگشتیم به دوکوهه برادر موسی گفت: "به جایی می‌رویم که شناسایی آن شاید چند ماه طول بکشد" به او گفتم: "نمی‌توانم مدت زیادی بمانم! تسویه مرا بدهید." برادر موسی گفت: "تو که تازه آمده‌ای!؟ من موافق نیستم!" کار به جعفر تهرانی رسید او را متقاعد کردم بعد از طی مراحل اداری، به تخریب لشکر معرفی شدم در همان بدو ورود، دیدن یک تابلو حس خوبی به من داد؛ "اساس تخریب، تخریب هوای نفس است!" وارد تخریب که شدم، همه فکر کردند سربازم سن و سال بچه‌های اینجا از ۱۳-۱۴ شروع می‌شد تا حداکثر به بیست سال می‌رسید بیشترشان بسیجی کم و سال کمترشان هم سن و سال‌های من و سرباز بودند کار از باز و بسته کردن کلاش شروع شد تا بشین پاشو و نظام جمع و دست آخر هم آموزش انواع مین سه گروهان آموزشی بودیم که برای اولین بار به جبهه آمده بودند مسئول گروهان ما یک بسیجی نوجوان بود که با تحکم، امر و نهی می‌کرد جدیت او گاهی خنده‌ام می‌انداخت ◀️ ادامه دارد ... قسمت بعد؛ https://eitaa.com/salonemotalee/770 🔸🌺🔸 -------------- 📚"سالن مطالعه" با کلی رمان، داستان، مقاله و ... مفید و خواندنی 📖 @salonemotalee

#مثل_یک_مرد بر اساس واقعیت قسمت سی و یکم با عجله از اتاق اومدم بیرون ... بعععععله بچه ها دسته گل به آب دادن و شیشه را شکسته بودند! نمی دونم بخاطر فشار مطالبی بود که خوندم یا فکر امیررضا یا...‌‌ به هر حال هر چه بود شکستن شیشه بهانه ای شد برای عصبانی شدن من! کلی با بچه ها دعوا کردم که مگه خونه جای بازی فوتبال! ببینید چه وضعی درست کردید! من چکار کنم از دست شما! الهی بمیرم هیچی نگفتن و مثل دوتا گنجشک رفتن داخل اتاقشون ! خرده شیشه ها را جمع کردم مدام با خودم حرف می زدم! حین جمع کردن دستم برید و خون شد با عصبانیت بیشتر رفتم دستم را پانسمان کردم بعد هم یه کارتن پیدا کردم گذاشتم پشت پنجره تا امیررضا میاد درستش کنه! با همون حال دوباره رفتم پشت سیستم چون با عجله اومده بودم بیرون ببینم چی شده صفحه لپ‌تاپ همون خاطرات بود... نگاهم به مطالب روی صفحه افتاد! لبم را با حرص جویدم با تشر به خودم گفتم تو اگر از قبر می ترسی چرا با داد و بیداد سر آدم های بی دفاع که زیر دستت هستن برای خودت فشار قبر درست می کنی دختر دیوانه! خودت که بهتر می دونی بچه ها مقصر نبودن خودت بازی را اجازه دادی و شروع کردی اگه مقصریم هم هست خودمم نه بچه ها! باید می رفتم از دلشون در می آوردم یاد یکی از مادرهای مدرسه ی پسرم افتادم که خودش کار اشتباهی کرده بود ولی حاضر نبود از دل پسرش دربیاره می گفت به بچه ها رو بدی پرو میشن!! ولی من می دونستم باید برم و بگم شما تقصیری نداشتین هر چند که باید دقت می کردین ولی عمدی نبود و نباید اینقدر دعوا می شدین، آره باید می رفتم به قول استادمون با این کارم بهشون می فهموندم حتی بزرگتر ها هم گاهی اشتباه می کنن و باید اشتباه را جبران کرد چه کوچک باشیم چه بزرگ ! اینطوری یاد می گرفتن در هر مقابل هر اشتباهی خدا حتی ما بزرگترها را توبیخ می کنه اگر جبران نکنیم! و بچه ها با این کار چقدر قشنگ بزرگی عدالت خدا و حمایتش را حس می کنند و می فهمند! رفتم در اتاق را باز کردم دو تاشون را بغل کردم بوس کردم و نشستم براشون توضیح دادم که جای بازی فوتبال توی خونه نیست و نباید از اول تو خونه بازی می کردیم! سجاد مظلومانه گفت: مامان ببخشید معذرت می خوایم ولی ما واقعا نمی خواستیم شیشه بشکنه! دوباره بوسش کردم و گفتم: می دونم عزیزم من معذرت می‌خوام که زود عصبانی شدم بالاخره منم آدمم یه وقتایی ممکنه اشتباه کنم هر چند بی دقتی کردین ولی من نباید زود عصبانی می شدم اما می دونم باید جبران کنم برای جبرانشم شما پیشنهاد بدین چکار کنیم ؟ سجاد چشمکی به ساجده زد و گفت: مامان عاشقتم..... خوب جبرانش بیا امشب پیتزا درست کنیم خودمون هم کمکت می دیم خمیرش با من و ساجده! دستم را به حالت تسلیم گرفتم بالا و گفتم دست گلتون درد نکنه وروجک ها خودم صفر تا صدش را درست می کنم من که شما را می شناسم بگو می خوایم خمیر بازی کنیم! صدای مامان مامان شون هوا رفت و توفیقا مشغول شدیم.... اینقدر خمیر بازی و خمیر سازی کردن و بهشون خوش گذشت که وقتی شادیشون را می دیدم خیلی توی دلم خوش حال شدم و خدا را شکر کردم نه فقط به خاطر اینکه بچه هام بودن بخاطر اینکه دلی که ازم رنجیده بود را تونستم راضی کنم.... هر چند که موقع جمع کردن اینقدر خونه رو بهم ریخته بودن و خمیری کرده بودن که به خودم کلی نهیب زدم دفعه ی دیگه الکی و بی خود عصبانی نشو و اشتباه نکن که جور گناه کشیدن سخت است! ادامه دارد ... قسمت بعد:https://eitaa.com/salonemotalee/771

#لالایی_فرشته‌ها قسمت نودم 🌷ماهی‌های مادر جان🌷 تلاوت: سوره تین قسمت قبل:https://eitaa.com/salonemotalee/764

🔰 تبیین معنای عمل مقدس توسط #حاج_قاسم سلیمانی سال قبل، در چنین روزایی آخرین سخنرانی سردار سلیمانی در جمع فرماندهان سپاه

🍃🌸🍃 🇮🇷🇮🇷 #وقتی_مهتاب_گم_شد 🇮🇷🇮🇷 ✒قسمت صد و سیزدهم قسمت قبل:https://eitaa.com/salonemotalee/766 فصل دهم نبرد فاو. ۴ هرچه می‌گفت انجام می‌دادم فکر می‌کرد که من سربازم در چشم او، من و امثال من نیروهای دور از جبهه‌ای بودند که خدمت سربازی آنها را اجبارا به جبهه کشانده بود آنجا برخلاف کار در تیپ انصارالحسین، خیلی گوشه‌گیر و منزوی بودم با هیچ‌کس طرح دوستی نمی‌ریختم تنها که می‌شدم از اردوگاه به دوکوهه می‌رفتم روبروی ساختمان گردان مسلم می‌نشستم و همه شهدا و همرزمان قدیمی‌ام در فتح خرمشهر را به خاطر می‌آوردم یک روز آموزش عملی انفجار مین بود آن هم مین بزرگ ضد تانک با قدرت تخریب بالا مربی مین را آماده انفجار کرد بچه‌های گروهان با فاصله پشت خاکریز نشستند مین منفجر شد انفجار، خاک و سنگ را به هوا برد یک قطعه سنگ بزرگ مثل تیر آمد و به لثه من خورد دهانم پر از خون شد دم برنیاوردم اما نمی‌شد خونریزی شدیدی را که از دهان روی لباسم می‌ریخت پنهان کنم مسئول گروهان آمبولانسی را صدا زد و راهی بیمارستان شدم دهانم پر از باند شد از آنجا کم‌کم برای دیگران تابلو شدم بخصوص برای فرمانده گروهان نوجوان که تازه متوجه شد من بسیجی‌ام سه نفر بیشتر از بقیه به من نزدیک شدند علیرضا ابراهیمی، حسین عزیززاده و سعید تکمه‌تاش که هر سه بسیجی بودند و اهل تهران با نی آب و مایعات می‌خوردم و همه کارهایم را این سه نفر انجام می‌دادند شب‌ها مهمان حسینیه حضرت زهرا می‌شدیم چراغ‌ها خاموش می‌شد و فانوس‌ها روشن یکی از تخریبچی‌های خوش‌صدا دعا و روضه می‌خواند اسمش آقامیر بود متواضع و دوست‌داشتنی من عاشق صدای محزون او شدم آنقدر که با ضبط شخصی‌ام صدایش را ضبط کردم و در خلوت به آن گوش می‌دادم این چهار نفر و آن فرمانده گروهانی که اسمش را فراموش کرده‌ام حلقه‌ای شدیم که از تنهایی درآمدم آنها برای من علی‌محمدی شده بودند آنقدر ساده و باصفا که احساس کردم دوباره متولد شده‌ام بعد از مدتی به غرب رفتیم اردوگاه حاج عباس کریمی در کوزران آنجا از لحاظ امکانات آموزشی محیطی متفاوت با تیپ انصار بود کلاس های تقویتی و درسی با امکانات زیاد برای یادگیری زبان انگلیسی با تجهیزات کامل یادگیری حتی با هدفون و ضبط عفونت لثه به حدی شد که بعد از چند ماه، بوی بد دهانم اطرافیان را آزار می‌داد به بیمارستان رفتم پزشک متعجب شد که با این لثه چطور زندگی می‌کنم لثه‌ام را جراحی کرد و ۱۸ بخیه زد و برای مدتی مرخصی استعلاجی نوشت همان شب علی‌محمدی را درخواب دیدم که فقط نگاهم می‌کرد و لبخند می‌زد فردایش احساس خوبی داشتم مثل آرامش بعد از طوفان برای دیدن دوستانم به اردوگاه تیپ انصارالحسین رفتم بچه‌های واحد به ویژه علی آقا در بدو دیدار بعد از چند ماه سر به سرم گذاشتند من هم با مشت و لگد از خجالت‌شان درآمدم علی آقا هم که خودش سر به گیر آن دسته شلوغ‌گیران بود، گفت: "آنقدر کشتی‌گیر و بوکسر آورده‌ام که دیگر تو به حساب نمی‌آیی!" گفتم: "من هم سه نفر را از تخریب لشکر ۲۷ راضی کرده‌ام که به اینجا بیایند" پرسید: "خوب! کجایند!؟" گفتم: "مشکل تسویه خودم را از لشکر ۲۷ حل کن! آن سه نفر هم بعد از من می‌آیند!" قسمت بعد؛ https://eitaa.com/salonemotalee/774 🔗 ادامه دارد ... 🔸🌺🔸 -------------- 📚"سالن مطالعه" با کلی رمان، داستان، مقاله و ... مفید و خواندنی 📖 @salonemotalee

#مثل_یک_مرد بر اساس واقعیت قسمت سی و دوم بچه ها شب از شدت خستگی زودتر خوابیدن من هم مشغول چرخ خیاطی و ماسک دوختن شدم باید به تعداد زیادی می رسیدن فاطمه گفته بود سه روز به سه روز برای تحویل گرفتن ماسک میاد. ساعت حدودا ده شب بود که امیررضا تماس گرفت خسته بود اما خداروشکر حالش خوب بود همین که صداش را می شنیدم خیالم راحت می شد... با اینکه فصل بهار بود اما انگار سرمای زمستان دست بردار نبود و سوز عجیبی از درز پنجره ای که شیشه اش شکسته بود می اومد... با خودم یه لحظه احساس کردم چقدر دلم برای پدر و مادرم تنگ شده اما چاره ای نبود به خاطر خودشون نباید می رفتم پیششون چون جز گروهای پر خطر بودند... چه دنیای عجیبی گاهی بخاطر اینکه کسی را دوست داری نباید ببینیش! و اینجا نشان می دهد مرز دوست داشتن و خودخواهی را! اینکه بعضی ها به بهانه های الکی دید و بازدیدهایشان را توجیه می کنند برای من که نزدیک یک ماه در غسالخانه فقط جنازه دیدم اصلا قابل درک و منطقی نبود! آخرچگونه می شود عزیزی را دوست داشت و جانش را به خطر انداخت! با همین فکر و خیال ها ماسک های دوخته شده را مرتب کردم وقتی تعدادشان را دیدم خوشحال شدم یکی یکی، یکدفعه چقدر زیاد شدند! در دلم فاطمه را تحسین کردم که خانه به خانه بچه ها را فعال می کند تا کاری بکنند مثل تعداد همین ماسک ها یک نفر یک نفر می شود یک تشکیلات! تشکیلاتی که وابسته به کنار هم بودن نیست اما همچنان برای یک هدف دارد کار می کند... یاد یمن و عراق و سوریه و ... افتادم انسانهایی که جسما کنار هم نیستیم اما وقتی هدف یکی شد می شود یک تشکیلات جهانی و آن وقت آقای خوبی ها می آید! با خودم فکر کردم از دیدن چند صدتا ماسک پیچ و خم های دالان فکرم مرا تا کجاها برد و این از یک حرکت ساده اما هدفمند فاطمه شروع شد... صبح که از خواب بیدار شدم بعد از کارهای روز مره مجددا با مرضیه تماس گرفتم جاذبه ی این دختر مرا بی خیال حالش نمی کرد! چندین بوق خورد اما کسی جواب نداد! نگران شدم... دوباره تماس گرفتم.... باز کسی جواب نداد! با خودم گفتم حتما زینب بالای سر بیمار های دیگه است... نیم ساعتی خودم را مشغول کردم و مجدداً تماس گرفتم بعد از خوردن دو تا بوق گوشی وصل شد... الو سلام زینب.... اما زینب نبود! خانمی که صدایش آشنا نبود سلام کرد... گفتم: شما؟ گفت: من پرستار بخش هستم بیمارتون خوابه، دیدم چند بار تماس گرفتید چون همراه ندارند جواب دادم که نگران نشید... کلی ازشون تشکر کردم بابت حضورشون و اینکه اینقدر مخلصانه ایستادن و رو‌در روی این بیماری می جنگند! از وضعیت مرضیه پرسیدم که حالش چطوره؟ تن صداش خیلی مهربون بود اما واضح توضیح نداد فقط گفت: توکل بر خدا ان شاالله زود خوب میشن میان خونه، بعد هم تاکید کرد مراقب باشیم تا زودتر این ویروس تموم بشه... می خواست خداحافظی کنه که گفتم: خانم پرستار زینب کجاست؟ با تعجب گفت: زینب! گفتم: همون نیروی جهادی همراه بیمار! گفت: آهان خانم صادقی را می گید بالای سر چند تا بیمار دیگه است الان اینجا نیستند... گفتم اگر امکانش هست ممنون میشم کارشون را انجام دادن بهشون بگید با من تماس بگیرن... گفت: چشم حتما خدانگهدارتون چون پرستار وضعیت مرضیه را توضیح نداد البته حق هم داشت! اینطوری از خود زینب می پرسیدم خیالم راحت می شد... یک ساعتی گذشت هر چه منتظر تماس زینب ماندم خبری نشد! از آن طرف هم دوباره اگر تماس می گرفتم شاید همان پرستار جواب می داد! دلشوره ی بدی سراغم اومده بود... ادامه دارد ... قسمت بعد:https://eitaa.com/salonemotalee/775