والفجر و لیال عشر دلنوشته: وقتی دهه فجر هر سال فرا می رسد برای من گویا خروج از دوران اختناق و سرکوب و تعقیب و گریز و دستگیری و زندان همین دیروز بود. وقتی دسته روی تاسوعای حسینی می شود یاد دستگیر شدن سال ۵۴ ، وقتی نزدیک عید نوروز و اواخر اسفند می شود یاد ریختن مأموران امنیتی به خانه مان در اسفند سال ۵۶ ( عکس الصاقی) می افتم، وقتی از کنار درِ ورودی اداره کل ا.ط استان روبروی پمپ بنزین عبور می کنم یاد ورودم به ساواک همراه مرحوم پدرم که رئیس ساواک نسبت به پدرم بخاطر من اهانت و جسارت کرد می افتم و بازجویی و ضرب و شتم آنروزگار سیاه، وقتی از کنار دیوار های باقیمانده زندان بخش هشت ساری گذر می‌کنم یاد لحظه ورود و چک و لگد افسر نگهبان و ۴/۵ماه ممنوع الملاقات بودن می افتم ! گویا این نیم قرن گذشته همین دیروز بود!! بیستم شهریور ۵۷ آزاد شدم در دریای خروشان قیام مردم مستقیم وارد شدم در حالیکه همچنان تحت تعقیب بودم که ناچار به اتفاق چهار نفر از هم رزمان به یکی از روستاهای شهرستان علی آباد هجرت کردیم و روز ۲۶ دی ماه پس از فرار شاه به شهر خودمان یعنی گلوگاه برگشتیم به حرکتهای مردمی را هدایت می کردیم تا ۲۲ بهمن که بوی خوش بهار آزادی به مشام ملت رسید. امروز بعد از ۴۶ سال تنها افتخارم اینست که سرباز انقلاب و ولی فقیه هستم و خدا را به این نعمت بزرگ شاکرم که در جمهوری اسلامی زیر سایه پر برکت نایب حضرت بقیه الله الاعظم روحی فداه نفس میکشم. خدایا از تومسئلت می نمایم: به حق خونهای ریخته شده و ناله های سوزناک زیر شکنجه یاران امام خمینی ره در زندانهای پهلوی ، حسن عاقبت به این حقیرعنایت بفرما. بهزاد حقانی #فجر_مقاومت #ایران‌_قوی #ثامن_۴۵