♻️#نهضت_پاسخکویی| حمایت مجلس از خانواده‌های ایرانی 🔹 چکیده از قانون حمایت مجلس یازدهم از خانواده و جوانی جمعیت با موضوع حمایت از خانواده در حوزه های مسکن، اشتغال، ازدواج و درمان به تصویب مجلس رسیده پاسخگوی سئوالات شما در خصوص عملکرد مجلس انقلابی👇🏻 @parliran11

🎬 ‌استدلال قرآنی حاج آقای قرائتی درباره لزوم شرکت در انتخابات

اینجا سوئیس نیست، آلمان هم نیست! اینجا پل هوشمند B۹ در اتوبان ارتش تهران است که در مواقع بارش برف، بصورت اتوماتیک، محلول ضد یخ را روی معبر می‌پاشد و مانع یخ‌زدگی می‌شود 🗣 هیرسا @twtenghelabi

🇮🇷🇵🇸 ﷽ 📝 طرح واره سخنرانی | مشارکت همگانی برای #ایران_قوی 🍃🌹🍃 1⃣ اهمیت #انتخابات 2⃣ انتخابات از نگاه امامین انقلاب 3⃣ به چه کسی رای دهیم؟ (معیارهای انتخاب اصلح) ⛔️ ویژه سرشبکه‌ها و ادمین کانالها #ثامن۳۷ | #مشارکت_حداکثری

🇮🇷🇵🇸 ﷽ 📝 پرده نگار | جهاد مشارکت آفرینی در# انتخابات اسفندماه1402- با گفت وگوی چهره به چهره 🍃🌹🍃 1⃣ راهبرد اصلی دشمن در انتخابات اسفند 1402 2⃣ گام‌های اصلی برای مشارکت‌آفرینی 3⃣ راهبرد اصلی برای مقابله با دشمن در انتخابات اسفند 1402 ⛔️ ویژه سرشبکه‌ها و ادمین کانالها #ثامن۳۷ | #مشارکت_حداکثری

🇮🇷🇵🇸 ﷽ 🎥 انتخابات؛ میدانِ نقدِ #جهادتبیین 🍃🌹🍃 🌺 رهبر انقلاب اسلامی امام‌خامنه‌ای مدظله‌العالی: امروز احساس وظیفه‌ نسبت به #انتخابات یکی از کارهای نقدِ جامعه‌ی مجاهد در «جهادتبیین» است. #ثامن37| #مشارکت_حداکثری

🇮🇷🇵🇸 ﷽ 🎥 استوری موشن | انتخابات مظهر وحدت ملّی 🍃🌹🍃 #ثامن37 | #مشارکت_حداکثری

🇮🇷🇵🇸 ﷽ 🎥 استوری موشن (2) | امنیت و پیشرفت کشور با حضور همگانی و حداکثری افزایش پیدا خواهد کرد. 🍃🌹🍃 #ثامن37 | #مشارکت_حداکثری

🇮🇷🇵🇸 ﷽ 🎥 عکس نوشت (2) | حضور در انتخابات یکی از مستحکم ترین وسیله هایی است که ملت می تواند آن را مانند یک زره پولادین در مقابل خود و حملات دشمنان نگه دارد. 🍃🌹🍃 #ثامن37 | #رای_میدهم

🇮🇷🇵🇸 ﷽ 🎥 عکس نوشت | برای احترام به خون شهیدان در #انتخابات شرکت می کنیم. 🍃🌹🍃 #ثامن37 | #حاج_قاسم

🔹زمان شاه همه چی گل و بلبل بود و مردم در رفاه کامل زندگی می کردند و خبری از تورم و گرانی نبود‼️ نون تون کم بود آب تون کم بود چرا انقلاب کردین ⁉️

بسم‌الله «ولی من رای میدم. چون پسرم اتیسم داره.» همینکه جمله‌ام تمام شد با ترمز محکم و ناگهانی راننده، همه هُل خوردیم سمت جلو. نمی‌دانم خشونت توی ترمزش به خاطر تعجب بود یا از مخالفت صریح و قاطعم با حرف‌هایش جا خورد. مسافران در حال نچ نچ داشتند خودشان را به عقب بر می‌گرداندند که راننده پنجره‌اش را پایین کشید تا صدای «گوسفند» گفتنش به ماشین جلویی برسد. از پنجره باز شده، سوز هوای بهمن‌ماه می‌خورد توی صورتم و مرا با خودش به بهمن پارسال می‌برد؛ وقتی که توی همین تاکسی‌های سبز رنگ نشسته بودم و بین انگشت‌هایمْ کاغذ آدرس داروخانه‌ای در کوچه پس کوچه‌های جنت‌آباد شمالی را فشار می‌دادم. یک واسطه بهم اطمینان داده بود که آنجا رسپیریدون دارد؛ قرصی کوچکتر از عدس. اندازه نقطه‌ای که توی زندگی پسرم بین کلمه مرگ و زندگی فاصله می‌انداخت. پسر دو ساله من، درکی از ارتفاع نداشت. این یک نوع کم‌حسی در اتیسم است. بدون آن قرص، ممکن بود خودش را از هر بالا بلندی به پایین پرتاب کند. آن سطح مرتفع می‌خواست مبل باشد یا قله‌ی سرسره‌ای در پارک. می‌توانست پشت بام خانه‌ای سه طبقه باشد یا پنجره باز ماشین در حال حرکت. وقتی به مقصد رسیدیم هوا تاریک شده بود. رفتم توی داروخانه خلوت. ناخودآگاه با صدای پایین‌تر از معمول از مرد پشت شیشه پرسیدم رسپیریدون دارید؟ مرد چند ثانیه‌ای به من نگاه کرد. انگار می‌خواست از دزاژ استیصال صورتم شناسایی‌ام کند که آیا واقعا کودک اتیستیک دارم یا نه. منتظر جواب دستگاه خیالی دروغ‌سنجی‌اش نماندم. نسخه را از کیفم بیرون کشیدم و گفتم «آقا بخدا برای همین کاغذ ۳۷۰ تومن پول ویزیت روانپزشک اطفال دادم. ثبت اینترنتی هم هست. می‌تونید کدملی بچه‌مو چک کنید.» بغض اگر چهره داشت، در آن لحظه حتما شکل من بود. سراغ رایانه‌اش نرفت. فقط جوری با احتیاط و آهسته برگه قرص را روی پیشخان گذاشت که انگار داریم کوکائین رد و بدل می‌کنیم. تشکرکنان قرص را توی دستم فشار دادم. هنوز در خروجی را باز نکرده بودم که صدای مرد توی داروخانه پیچید: «خانم این آخریش بود. دیگه اینجا نیاین.» آنجا به اشک‌هایم اجازه ریختن ندادم. اما کمتر از یک هفته بعدْ دیگر دلیلی برای اختفای اضطرابم نداشتم و می‌شد راحت و رها گریه کنم. توی تاکسی بودم. قرص‌های تو برگه یا بهتر بگویم، روزهای آرامش خانه‌مان، تمام شده بود. صبح زود، کاسه‌ی چه کنم را برداشته بودم تا آن را سمت متصدی داروخانه سیزده آبان بگیرم. راننده، رادیو را برای اخبار ساعت هفت روشن کرد. گوینده اخبار، اول مطمئن‌مان کرد که اینجا تهران است؛ و صدا، صدای جمهوری اسلامی ایران. بعد جوری که انگار مخاطبش فقط خود خود من باشم متن اولین خبر را خواند: «دانشمندان ایرانی توانستند قرص رسپیریدون را بومی‌سازی کنند. ماده اولیه این دارو در لیست جدید تحریم‌ها علیه ایران قرار داشت. این دارو برای درمان و کنترل اتیسم به کار می‌رود...» نه صورتم را پوشاندم و نه صدایم را پایین آوردم. اشک شادی که پنهان کردن ندارد. شیرین‌تر این که تنها بیست روز بعد، همسرم با سه برگه رسپیریدون از داروخانه‌ی محله‌مان به خانه آمد. من رای می‌دهم چون پسرم اتیسم دارد. چون می‌دانم اگر با صندوق‌های خالی اقتدار و امنیت این مملکت خال بردارد، هزاران مادر نگران مثل من، باید برای داروهای ساده‌ای مثل تب‌بر و سرماخوردگی، مسیر پر رنج مرا طی کنند. تازه معلوم نیست آن موقع اصلا سیزده آبانی باشد... صدای بوق ممتد راننده مرا به بهمن ۱۴۰۲ و حوالی انتخابات برگرداند. زنی با غیظ داشت راجع به چای دبش و قیمت گوشت و شاسی‌بلندهای نماینده‌ها حرف می‌زد. پسر جوان کنارش که نگاه خیره‌ی معذب‌کننده‌ای به یقه‌ی باز زن داشت، در تایید حرفش گفت: «آدم یه گوسفند توی مراتع سوییس باشه شرف داره به اینکه یه شهروند باشه تو این مملکت خراب شده» خواستم بگویم خیلی از مردمان سرزمین‌های جنگ زده اطرافمان هم رفتند سوییس؛ منتها مثل گوشت گوسفندی، قلب و چشم و کلیه‌شان با قاچاق اعضای بدن رفت توی فریزرهای اروپا نه مراتع سرسبزش! اما نمی‌شد. چون هم به مقصد رسیده بودم و هم بعید بود پسرک خبری از آمار شهروندان ربوده شده یا مفقود شده‌ی لیبی و عراق و سوریه، در خلال جنگ‌های داخلی‌شان داشته باشد. در را که برای پیاده شدن باز کردم از راننده پرسیدم: «این عبارت *آهسته ببندید* که زیر دستگیره نوشته رو خودتون میدید بزنن یا سازمان تاکسی‌رانی برای همه ماشینا میزنه؟» راننده که انگار سر درد و دلش باز شده باشد گفت: «نه خواهر من! خودم زدم. خون دل خوردم تا این ماشینو خریدم. مردم مراعات نمی‌کنن که! باید خودم حواسم بهش باشه. به امید به این و اون باشیم که کلامون پس معرکه است.» با خنده‌‌ام تاییدی نثارش کردم و گفتم: «چقدر خوبه آدم به چیزی که مال خودش می‌دونه تعلق و تعصب داشته باشه، حالا چه ماشینش باشه، چه وطنش!» پیام ارسالی دوستان