وقتی می فهمم با هر بار خوندن آیت الکرسی ۷۰ هزار فرشته مراقبم هستن😎 🤲الّلهُمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّکَ‌الْفَرَج🌸 💫 نو+جوان؛ انرژی امید ابتکار #مثبت_بهنام_دانش_آموزی Eitaa.com/samenfanos110

آخرش یه روزی از عشق تو میمیرم ✨🫀 🎙کاش بیشتر به روضه رفته بودم یه یا حسین بیشتر گفته بودم #محرم #اربعین #امام_حسین 🤲الّلهُمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّکَ‌الْفَرَج🌸 💫 نو+جوان؛ انرژی امید ابتکار #مثبت_بهنام_دانش_آموزی Eitaa.com/samenfanos110

سلام خدمت دوستان وهمراهان فانوس از امشب رمان جذاب " بهارخانوم " رو تو کانال بارگزاری میکنیم. 🥰 از دقایقی دیگه قسمت اول رو بارگذاری میکنیم.

بسم الله الرحمن الرحیم 🔷داستان «بهار خانوم»🔷 ✍️ نویسنده: محمد رضا حدادپور جهرمی #قسمت_اول 🔺ده سال پیش-شیراز-حرم مطهر احمد بن موسی(شاهچراغ) مجلس باشکوهِ شیرخوارگان حسینی در حال اتمام بود. اینقدر جمعیت زیاد بود که حد و حساب نداشت. همه مادرهای شیرازی، باحجاب و بی حجاب و از همه مدل تیپ و قیافه، به نوزادانشان لباس سبز یا مشکی پوشانده بودند و بچه ها را سر دست گرفته و بالا آورده بودند و مداح در حال دعای آخر جلسه بود. -الهی به حق گلوی خشکیده شش ماهه کربلا همه بچه های ما را عاقبت بخیر قرار بده! به حق اباعبدالله الحسین حسرت مادر شدن را در دل هیچ محبّ حضرت زهرا قرار نده. به همه ما توفیق به دنیا آوردن فرزندان صالح و تربیتِ حسینیِ بچه هامون عنایت بفرما! و... همه مادرها از ته دل گریه میکردند و «الهی آمین» میگفتند. جلسه تمام شد و سیل جمعیت در حال خارج شدن از درها بود. صدا به صدا نمیرسید. کم کم جمعیت رفتند. شاید یک ساعت طول کشید تا حدودا نود درصد جمعیت رفتند. تعداد چهل پنجاه نفر خادمه در حال جمع و جور کردن و تمیز کردن حرم بودند و مرتب به دفتر خدام خواهر رفت و آمد داشتند. مسئولیت آن جلسه را حاج خانم لطیفی به عهده داشت. حاج خانم لطیفی زنی بسیار جاافتاده و حدودا پنجاه ساله بودند که بیست سال سابقه خادمی در حرم داشت. نمونه واقعی یک مادر. با این که از خانواده پولداری نبود اما کار میکرد و همه زار و زندگی اش را در خدمت به اهل بیت گذاشته بود. آن روز خیلی سرش شلوغ بود و حتی فرصت نمیکرد که یک دو جرئه آب بخورد. با همان لب و گلوی خشک و چادر و مقنعه، و با لهجه شیرین شیرازی غلیظ با بقیه خواهران صحبت میکرد. -حالو من گفتم نمیخواد ایجوری جمع و جورش کنین. اما دیه نگفتم که همین جوری موکتا را بریزین رو هم. سِی ای چقد شلخته رخته اینجو. زودی باشین حاجی خانوما. زودی والا که ظهر شد. زودی مرتبش کنین که الان برادرا میان. به کار و بارش مشغول بود که یهو دید فیروزه خانم با یک بچه در بغل به او نزدیک شد. فیروزه خانم که جد اندر جد خودش شیرازی بودند اما شوهرش اهل فیروزآباد استان فارس بود، چند سالی بود که خادمه افتخاری حرم شده بود. یک خانم حدودا سی ساله که قدی بلند و چشمانی روشن داشت. اینقدر خوش حجاب و زرنگ و فعال بود که هرجا کارِ خادمان گیر میکرد، خانم لطیفی فورا میفرستاد دنبال فیروزه خانم و میگفت: «ای کارِ کسی نیست به جز فیروزه خانم. کوجاست؟ بگین بیاد!» فیروزه خانم به خانم لطیفی نزدیک شد و سلام کرد. خانم لطیفی تا چشمش به او خورد گفت: «کوجِی دختر؟ ای بچه کیه؟» فیروزه خانم با رنگ پریده و نفس نفس زنان گفت: «اینو دم در... درب دوم... کنار جاکفشی پیداش کردم!» خانم لطیفی از این حرف فیروزه تعجب کرد و نگاهی به طفل معصوم انداخت و دلش سوخت و گفت: «آخی. گذاشته بودنش اونجا؟» فیروزه خانم جواب داد: «ها. فِک کنم...» مابقی حرفش را خورد و ساکت به خانم لطیفی نگاه کرد. خانم لطیفی آرام به فیرزوه خانم گفت: «ببرش پیشِ خانم توکل. همونجا بشین تا بیام.» فیروزه چادر را روی طفل شیرخواری که در بغل داشت کشید و آرام، طوری که بچه بیدار نشود، به طرف اتاق خانم توکل رفت. اتاق خانم توکل معمولا خلوت بود. چون مدیر بازنشسته یک دبیرستان دخترانه بوده و با این که بسیار دقیق و منظم و اهل مطالعه بود اما خیلی اخلاق نداشت و از زمان بازنشستگی، مسئولیت حراست از خدام خواهر با او بود. به خاطر همین، معمولا از او میترسیدند و خیلی اطرافش نمیچرخیدند. فیروزه خانم در زد و وارد شد. -سلام خانم توکل. قبول باشه انشاءالله. -سلام. بله؟ -زنده باشی حاج خانم. ازتون التماس دعا دارم. غرض از مزاحمت... این طفل معصوم... کنار کفشداری... -اینم گذاشته بودند؟ فیروزه یک لحظه جا خورد. به چهره خانم توکل زل زد و گفت: «مگه بازم کسی بچه گذاشته؟» خانم توکل اشاره کرد به طرف دری که در انتهای اتاقش بود. گفت: «بیا اینجا!» ادامه👇

خودش جلوتر حرکت کرد و فیروزه هم دنبال سرش. تا در باز شد، فیروزه با صحنه ای مواجه شد که دهانش باز ماند. دید سه چهار تا خادمه دیگر، هر کدام یک بچه در بغل دارند و در حال ساکت و آرام کردن آن بچه ها هستند. -تعجب نکن! ما هر سال اوضاع و احوالمون همینه که میبینی. سالی حداقل هفت هشت تا بچه اینطوری میذارن داخل حرم و میرن! بچه هایی که معلوم نیست حلال زاده هستن... حلال زاده نیستن... اصلا مشخص نیست بابا و مامانشون کی هستن؟ هیچی معلوم نیست. اینا. ببین! حالا یکیش به تور تو خورده. برو داخل. برو فیروزه خانم. همین جا بمون تا من و خانم لطیفی بیایم. 🔺زمان حال-هُلدینگ شَهسود مهرداد، سی و سه ساله و از مدیران جوانِ یکی از هلدینگ های خصوصی آهن آلات جنوب کشور بود. شرکتش که از مرحوم پدرش که سلطانیِ بزرگ نام داشت، در سه کشور ایران و امارات و کویت شعبه داشت و مهرداد پس از پدرش، شرکت را به همراه شریکش که «تبار» نام داشت اداره میکرد. آن روز در حال صحبت با مشاور حقوقی اش که «علیپور» نام داشت، بود. -ینی چی؟ ینی تشکیل پرونده دادن؟ -اینجوری شنیدم. حتی شنیدم یه قاضی بد قِلق برای این کار گذاشتن؟ -نفهمیدی رو کدوم پروژه حساس شدن؟ -چرا. گفتن مثل این که همون پروژه فروشِ آهن الات شرکت راه آهن بود که... -همون که میخواستن آهن و ابزار نو استفاده کنن و به ما سپردن ... خب؟ -آره. همون. سرِ همون قضیه ... مُخبرشون گفته که هلدینگ ما آهن های فرسوده را جای پولمون برداشته و همون شده داستان! مهرداد که اعصابش از این حرف خرد شده بود، از سر جا بلند شد و سیگارش را روشن کرد و کنار پنجره رفت. همین طور که سیگار میکشید و از طبقه دهم هلدینگش به منتهی الیه بلوار چمران نگاه میکرد، از علیپور پرسید: «برعکس روزگار... اون پروژه رو خودم صفر تا صدش اداره کردم و به تبار چیزی نگفتم. الان اگه چیزی به تبار بگم و بیفته دنبال بستن این پرونده، زشت میشم.» پُکی دیگر کشید و رو به علیپور کرد و پرسید: «چیکار کنیم بنظرت؟ اینطوری که تو از قاضی تحقیق ترسیدی، حتی رو تو هم نمیتونم حساب کنم.» علیپور که تا آن روز مهرداد را در حال کشیدن سیگار ندیده بود، به خودش جرات داد که سیگارش را روشن کند و به طرف مهرداد برود و کنار او بایستد و بگوید: «خب مگه شما تنها و سر خود این کارو کردی؟ بالاخره همون سرداری که به شما این فرصتو داد...» مهرداد فورا حرفش را قطع کرد و گفت: «هیس! اسم سردار نیار! اصلا حرفشم نزن! کم پشت سر اینا حرف و حدیث هست؟! اگه اینم بگم اونا به من گفتن، هم رگ خودمو زدم و هم رگ اونا رو!» علیپور دیگر حرفی نزد. همین طور که مهرداد سیگارش را با فشار به جاسیگاری فشار میداد و خاموش میکرد، گوشی اش زنگ خورد. دید که نوشته «فرحناز» مهرداد رو به علیپور کرد و گفت: «در دسترسم باش! برو!» علیپور لبخندی زد و گفت: «درست میشه قربان! غصه نخورین. با اجازه تون.» و رفت. وقتی رفت، مهرداد گوشی را برداشت. -وای عزیزدلم چقدر بهت نیاز داشتم. -سلام. منم همینطور. چطوری؟ -بدم. خیلی بد. باید ببینمت. واسه نهار بیا رستورانِ هتل چمران. -باشه. اما باید زود برما. دو ساعت دیگه مشاوره دارم. -خوشم میاد که ماهی دو روز بیشتر مشاوره نمیدی و بقیه اش واسه خودتی. -من واسه تو ام! -میدونم نفسم. میدونم. جون مهرداد زود بیا. -قسم نده. تو راهم. میبینمت. -فدات شم نیم ساعت دیگر، مهرداد در بخش ویژه رستوران هتل چمران نشسته بود که دید فرحناز وارد شد. از همان دم در، همه گارسون ها جلوی فرحناز دولا و سه لا میشدند و احترام میکردند. فرحناز هم که انگار داشت روی بند راه میرفت، با همان سر و شکلِ فوق لاکچری اش به طرف میزی که مهرداد نشسته بود رفت. ادامه👇

مهرداد از سر جا بلند شد و دو سه قدم به طرف فرحناز رفت. همدیگر را در آغوش گرفتند. آقایِ جاافتاده و حدودا پنجاه و پنج ساله ای که سرمهماندار آنجا و با آنها آشنا بود، همین طور که با دو تا شاگردش میز را میچیدند با لبخند به مهرداد و فرحناز گفت: «ماشالله جوری شعله عشق بین شما پر حرارت هست که اصلا معلوم نیست که پونزده ساله با هم زندگی میکنین. جوونای امروز، باید پیش پای شما لنگ بندازند. ماشالله به شما قربان! و هزار ماشالله به شما بانو! ایشالله دویست سال با هم خوب و خوش زندگی کنین و داغ همدیگه رو نبینید.» مهرداد و فرحناز لبخند زدند و تشکر کردند. موسیقی آرامی پِلی کردند و رفتند و درِ بخش vip را بستند. فرحناز شالش را برداشت و دستی به موهای بلندش کشید و پرسید: «چطوره؟» مهرداد که محو تماشای خانمش بود گفت: «مثل همیشه. ماه و جذاب.» فرحناز گفت: «وقتی شیراز نیستی، دل و دماغ ندارم که به خودم برسم. اما وقتی هستی، نمیدونم از خوشحالی چیکار کنم. هر روز میرم آرایشگاه.» مهرداد گفت: «این چند تا شرکتی که به هوش و ذکاوتت پی بردند، وِلِت نمیکنن. وگرنه همیشه با خودم بودی.» فرحناز که داشت برای مهرداد غذا میکشید جواب داد: «ماهی دو روز بیشتر که کار نمیکنم. اینم واسه دل خودمه. وگرنه به ماهی دویست میلیون تومن اینا که محتاج نیستم. دوس دارم تو رشته خودم فعال باشم. به این دو سه تا شرکت مشاوره اقتصادی بدم و بیان بالا. بازم هر چی تو بگی! بگی دیگه نرو، حتی جلسه امروزمو کنسل میکنم.» مهرداد با حالت خاصی گفت: «فرحناز یه مشکل بزرگ پیش اومده! دل و دماغ ناهار ندارم.» فرحناز فورا دست از دیس و بشقاب کشید و رو به مهرداد گفت: «جونم! بگو!» مهرداد گفت: «یه قاضی رفته زیرِ یه خمِ بزرگترین پروژه ای که دست من بوده! که اگه به نتیجه برسه، دودمانم بر باد میره!» فرحناز پرسید: «نظر علیپور چیه؟» مهرداد جواب داد: «اونم گُرخیده! اصلا خودش این خبرو آورد واسم.» فرحناز گفت: «خب مشکلم دقیقا همینه! مگه میشه کسی یه خبر سرّی و به این مهمی واسه کسی ببره که از قضا اون نفر، رییسش هست و از چشم خودش میبینه؟ مگه میشه خبر داغ و محرمانه قضایی به کسی بدی اما خودت... میگیری چی میگم؟» مهرداد که با این دو سه تا جمله ابتداییِ فرحناز کَفَش بریده بود، همین طور که داشت چشمانش از کاسه در می آمد از تعجب، گفت: «دمت گرم خانمی! خب حالا چیکار کنم؟» فرحناز گفت: «وظیفه علیپوره که کار کنه نه تو! مشکل حقوقی و قضایی هست و مشاور حقوقی و قضایی باید حلش کنه. نه تو عزیزدلم!» مهرداد گفت: «درسته اما ... میترسم...» فرحناز از سر جایش بلند شد و جلوی زانو و صندلی مهرداد نشست و گفت: «تو چشمام نگاه کن مهرداد!» مهرداد هم که عاشق زل زدن به فرحناز بود به چشمانش زل زد و گفت: «جونم. قربون چشمات برم.» فرحناز همین طور که داشت دقیق به چشمان مهرداد نگاه میکرد گفت: «مهرداد چیزی هست که به من نگفته باشی! آخه این قضیه اینقدر گنده نیست که الان رنگت بپره و چشمات دو بزنه!» مهرداد گفت: «چی بگم والا! من ... من میخواستم این پروژه ... راستشو بخوای این پروژه بدون اسناد رسمی و اداری بسته شده. من در قبال خریدن آهان آلات نو به میزان 300 کیلومتر، آهن آلات کهنه و پوسیده به میزان 500 کیلومتر برداشتم...» فرحناز خنده از چهره اش رفت. بلند شد و گفت: «مهرداد مگه ما خط قرمزمون مال حروم نبود؟» -چرا. خط قرمزمون مال حروم بود. -مگه ما عهد نبستیم که کار غیر قانونی نکنیم. -منم کار غیرقانونی نکردم. -مهرداد به من که نگو! تو واسه یه جایی... واسه یه کسایی... مهرداد تو پولشویی کردی و اسمشو گذاشتی بیزینس؟ مهرداد که کاملا دست و پایش را گم کرده بود، از سر جا بلند شد و گفت: «ببین! گه خوردم. اینو فقط جلوی تو میگم چون فقط جلوی تو واسه خودم احساس بزرگی و این کوفت و زهرمارا ندارم. فرحناز گه خوردم. کمکم کن!» ادامه👇

فرحناز که واقعا تو ذوقش خورده بود، و از طرف دیگر دلش برای آن حال بدِ مهرداد سوخته بود، دستی به گونه های مهرداد کشید و گفت: «اینجوری نگو فدات شم! اینجوری نگو! اگه بهت بگم چیکار کنی، قول میدی کار خلاف رو با کار خلاف پاک نکنی؟» مهرداد گفت: «قول. به روح بابام قول میدم.» فرحناز گفت: «به جون من قسم بخور!» مهرداد که قسم جان فرحناز خوردن برایش سخت بود گفت: «باشه. سختمه ولی باشه. به جون نفسم قسم!» فرحناز گفت: «همین حالا... تا ناهارت خوردی، میری پیش علیپور و بهش میگی یا اینو حلش کن یا اتاقتو تحویل بده و برو! اومده یه ترس انداخته به جونت و رفته! بهش میگی یا حلش میکنی یا گردن میگیری!» مهرداد که انگار آب حیات به گلویش ریخته باشند، زبانش قفل شده بود و مثل یک بچه دبستانی که جلوی معلمش ایستاده، فقط سر تکان میداد. فرحناز ادامه داد: «البته که ما هم نیتمون این نیست که اون گردن بگیره اما گنده شده واسه همچین روزا. سری بین وکلا در کرده واسه همچین کارا. پس بنداز گردن خودش و هر روز ازش گزارش بخواه. بقیه اش هم بسپار به خدا.» دستی به موهای مهرداد کشید و گفت: «خودتو جمع و جور کن و ناهارت بخور! شب که اومدی خونه، بهم بگو دقیقا به علیپور چی گفتی و چی شنیدی؟! آفرین پسر خوب! حالا بشین ناهارتو بخور!» ادامه دارد... #محمدرضا_حدادپور_جهرمی #أَیْنَ_الطّالِبُ_بِدَمِ_الْمَقْتُولِ_بِکَرْبَلاءَ 🤲الّلهُمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّکَ‌الْفَرَج🌸 💫 نو+جوان؛ انرژی امید ابتکار #مثبت_بهنام_دانش_آموزی Eitaa.com/samenfanos110

#این_که_گناه_نیست7 ⭕️دائم به بچه ها نگید؛ فلان کار گناه داره، انجامش نده! اگه براش جا بندازین که گناه میتونه چه تأثیری روی سلامتِ روحش بذاره... ✔️خودش؛ براحتی جلوی گناه می ایسته #استاد_شجاعی #أَیْنَ_الطّالِبُ_بِدَمِ_الْمَقْتُولِ_بِکَرْبَلاءَ 🤲الّلهُمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّکَ‌الْفَرَج🌸 💫 نو+جوان؛ انرژی امید ابتکار #مثبت_بهنام_دانش_آموزی Eitaa.com/samenfanos110

شب جمعه ست هوایت نکنم می میرم ارباب جانم.. 🌹 صلی الله علیک یا اباعبدالله الحسین..❤️✋ #لبیک_یا_حسین #بابی_انت_وامی_یااباعبدالله 🤲الّلهُمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّکَ‌الْفَرَج🌸 💫 نو+جوان؛ انرژی امید ابتکار #مثبت_بهنام_دانش_آموزی Eitaa.com/samenfanos110

ارباب یعنی زنده ایم تا اربعین یبار دیگه روی ماهت رو زیارت کنیم❤️