#𝙿𝙰𝚁𝚃_5
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
نگاهم رو از مراقب گرفتم و به برگه روی میز دوختم.
استاد مراقب: فقط چهل‌و‌پنج فرصت دارید.
هرچی بلد بودم نوشتم و بعد از بیست دقیقه برگه رو تحویل دادم.
راهرو دانشگاه رو طی کردم و وارد محوطه شدم.
صدای آزار دهنده شریفی باز توی گوشم پیچید.
شریفی: خانم مقدم، خانم مقدم؟
برگشتم و با عصبانیت گفتم:
_بله آقای محترم؟
شریفی: میشه بریم یه جایی باهم حرف بزنیم؟
_چه حرفی؟
شریفی: حرفای عادی، حتما که نباید موضوع خاصی باشه!
_بفرمایید تا حراست رو خبر نکردم.
شریفی: خانم مقدم؟
بدون توجه به حرفش از دانشگاه بیرون رفتم و سوار تاکسی شدم.
شماره فاطمه رو گرفتم، بعد از چند بوق جواب داد:
-جانم؟
_معلوم هست کجایی؟
فاطمه: من این امتحان رو رد میشم، به خاطر همین نیومدم.
_مامانت میدونه؟
فاطمه: هوی، تو نمی‌خواد چیزی به کسی بگی!
_احمق این ترم میفتی!
فاطمه: بذار بیفتم، فوقش یه سال دیگه هم درس میخونم.
_معلوم هست تو چت شده؟ فکر کنم قرصاتو نشسته خوردی!
سر کوچه از تاکسی پیاده شدم.
_وای به حالت اگه بخوای امتحان فردارو هم بپیچونی!
فاطمه: نه اون رو خوندم، میام.
_کاری نداری؟
فاطمه: نه، فقط دهن لقی نکن.
_باشه فعلا!
تماس رو قطع کردم و در خونه رو باز کردم.
از پله های حیاط بالا رفتم و وارد پذیرایی شدم.
به چمدون روی مبل خیره شدم و گفتم:
_مامان؟ این چمدون مال کیه؟
با شنیدن صدای مهدیار به نگاهم رو به سمت اتاقش چرخوندم.
مهدیار: مال منه، سلام!
برقی توی چشمام روشن شد.
_سلام، تو کی اومدی؟
مهدیار: امروز، تو کجا بودی؟
_دانشگاه، بابا میای یه خبر بده گاوی گوسفندی چیزی جلوی پات زمین بزنیم.
مهدیار: گفتم سورپرایزتون کنم.
وارد اتاقم شدم و کنار میزم ایستادم.
به گوشی مهدیار که روی میز مطالعه ام بود نگاه کردم.
صفحه پیام هاش باز بود.
خواستم نگاهی بندازم که صدای در اتاق اومد.
از میز فاصله گرفتم و گفتم:
_بیا تو!
مهدیار وارد اتاق شد و گفت:
-شرمنده گوشیمو اینجا جا گذاشتم.
مهدیار گوشی‌شو برداشت و از اتاق بیرون رفت.
#𝙿𝙰𝚁𝚃_6
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
بعد از عوض کردن لباس هام پشت میز مطالعه‌ام نشستم و جزوه هام رو باز کردم.
متن جزوه رو خط به خط دنبال می‌کردم.
با شنیدن صدای اذان از گوشیم چشمام رو باز کردم.
خمیازه‌ای کشیدم و سرم رو از روی میز بلند کردم.
چشم‌هام رو مالیدم و از اتاق بیرون رفتم.
با تعجب به مامان که تنها روی مبل نشسته بود نگاه کردم.
_مهدیار کجاست؟
مامان: با بابات و حامد رفتن مسجد!
سمت روشویی رفتم و وضو گرفتم.
سجاده مو پهن کردم و نمازم رو مثل همیشه وسط پذیرایی خوندم.
مامان: بیا اینجا بهم کمک کن.
ظرف سالاد رو برداشتم و تزئینش کردم.
سفره رو وسط پذیرایی پهن کردم و غذا رو روش گذاشتم.
با باز شدن در حیاط حامد و بابا و مهدیار وارد خونه شدند.
سر سفره شام نشسته بودیم که مهدیار سر صحبت رو باز کرد.
مهدیار: اونطرف، دلم لک میزد برای غذای ایرانی، اونجا غذای ایرانی خیلی سخت پیدا می‌شد.
بابا: چقدر دیگه اونجا می‌مونی؟
مهدیار: بابا‌جون من تازه رفتم اونور، انتظار نداری که به این زودیا برگردم.
بابا: درسات چطورند؟
مهدیار: فعلا خوبه، ولی خب درسامون به مراتب داره سخت تر میشه!
با صدای زنگ گوشی مهدیار نگاهم به سمت گوشیش کشیده شد.
مهدیار نگاهی به صفحه گوشیش کرد و تماس رو قطع کرد.
_چرا جواب ندادی؟
مهدیار: چیز مهمی نبود.
خواستم نگاهم رو ازش بگیرم که گوشیش دوباره زنگ خورد.
مهدیار: ببخشید یه لحظه!
اینو گفت و از جاش بلند شد، تماس رو جواب داد و توی حیاط ایستاد.
حامد: چش بود؟
کارای مهدیار برام عجیب بود، انگار یه چیزی رو داشت پنهون می‌کرد.
بابا: مهدیار؟ بیا شامتو بخور.
مهدیار: چشم الان میام.
مهدیار برگشت و سر جاش نشست.
بابا: کی بود؟
مهدیار: یکی از دوستام، از آلمان!
بابا: این دوستی که میگی ایرانیه؟
مهدیار: آره، ایرانیه، ولی خب اونجا زندگی می‌کنه!
بابا: این دوست شما اسمش چیه؟
تعجب رو توی صورت مهدیار حس کردم.
مهدیار بعد از کمی مکث من‌من کنان گفت:
-چیزه...آرمان، اسمش آرمانه!
لحظه ای مکث کرد و گفت:
-خب مامان شامت خیلی خوشمزه بود، من دیگه میرم بخوابم.
مامان: تو که چیزی نخوردی!
مهدیار: من عادت دارم کم بخورم، شب بخیر!
مهدیار از جاش بلند شد و به سمت اتاقش رفت.
بعد از بسته شدن در اتاق مهدیار بابا گفت:
-مهدیار داشت یه چیزی رو از ما پنهون می‌کرد.
حامد: آره حس کردم، ولی خب یه تماس چیه که اینطوری مضطربش کرد؟
بابا: حامد، حواست به این پسر باشه، هرجا خواست بره خودت برسونش، زیاد تنهاش نذار.
حامد: چشم بابا!
وقتی بابا این رو میگه یعنی مهدیار داره یه کارایی می‌کنه.
ولی بابا هم بعضی وقتا خیلی حساس میشه، شاید این هم به خاطر اونه!
#𝙿𝙰𝚁𝚃_7
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
ولی بابا هم بعضی وقتا خیلی حساس میشه، شاید این هم به خاطر اونه!
_مامان دستت درد نکنه، خیلی خوشمزه شده بود.
از جام بلند شدم و به سمت اتاق قدم برداشتم.
وارد اتاق شدم و پشت سرم در اتاق رو بستم و روی صندلی‌ام نشستم.
لحظه‌ای به صفحه لب‌تاپ خیره شدم که صدای زنگ آیفون به صدا در اومد.
کنار پنجره ایستادم و پرده رو کمی کنار زدم.
حامد داشت با کسی جلوی در صحبت می‌کرد.
محمدرضا بود، با اصرار حامد وارد حیاط شد.
پرده رو درست کردم و روی تخت دراز کشیدم.
کیفم رو روی دوشم انداختم و به سمت در رفتم، در رو باز کردم.
با باز شدن در محمد رضا به سمتم اومد و گفت:
-سلام هدیه خانم.!
_سلام.
محمدرضا: ببخشید حامد هستش؟
در رو پشت سرم بستم و قدمی به جلو برداشتم.
_نه صبح زود رفت.
محمد رضا چیزی زیر لب زمزمه کرد که گفتم:
_ببخشید چیزی گفتید؟
لبخندی زد و گفت:
-نه، آخه به من گفته بود صبح بیام پیشش، باشه مشکلی نیست.
_شرمنده تعارف نمی‌کنم برید داخل ها، چون کسی خونه‌مون نیست.
محمدرضا: نه اشکالی نداره، دارم میرم.
چند قدمی از محمدرضا دور شدم که صداش توی گوشم پیچید.
محمد رضا: هدیه خانم؟ هدیه خانم؟
_بله؟
محمدرضا: شرمنده می‌پرسم، میرید دانشگاه؟
_آره چطور؟
محمدرضا: هیچی مسیرم اونوره گفتم برسونمتون!
_مگه نمی‌خواید برید پیش حامد؟ حامد که اونطرفا نیست.
محمدرضا: نه قضیه حامد کنسل شد، فکر کنم پشیمون شده!
_تو زحمت می‌افتید آخه!
محمدرضا: نه زحمتی نیست، بفرمایید.
در عقب ماشین رو باز کردم و سوار شدم.
بوی عطر خوشبویی داخل ماشین پیچیده بود.
توی این هوای گرم ماشین محمد رضا مثل سردخونه، خنک بود.
محمدرضا سوار شد و طولی نکشید که ماشین حرکت کرد.
باز هم با تعجب به انگشتر سبز رنگ محمدرضا خیره شدم.
نوشته روش که اصلا برام خوانا نبود، برام یه سوال عجیب و بزرگ شده بود.
می‌خواستم ازش بپرسم ولی کمی خجالت می‌کشیدم.
انقدر با خودم کلنجار رفتم که بپرسم یا نه؟ که رسیدیم.
با لبخند رو به محمدرضا کردم و گفتم:
_خیلی ممنون، به عمو و زن عمو سلام برسونید.
محمدرضا در جوابم لبخندی زد که از ماشین پیاده شدم.
با نگاهم ماشین محمدرضا رو بدرقه کردم و وارد محوطه شدم.
به فاطمه که به دیوار تکیه داده بود و چشماش تقریبا بسته بود نگاه کردم.
خیلی زود فاصله بینمون رو پر کردم و دستم رو روی شونه‌اش گذاشتم.
سنگینی دستم روی شونه‌ش رو حس کرد و بیدار شد.
_ساعت خواب؟ همه دارن نگاهت می‌کنند.
چشماشو مالید و گفت:
-دیشب تا صبح داشتم درس می‌خوندم.
_تو که قبلا از درس بدِت می‌اومد، چی بهت انگیزه داده؟
فاطمه: فکر اینکه تو بری داخل بیمارستان مشغول بشی و من هنوز اینجا توی این دانشگاه باشم، خسته شدم از اینجا!
#𝙿𝙰𝚁𝚃_8
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
از بازوش گرفتم و گفتم:
_بیا بریم سر جلسه امتحان!
فاطمه رو به آقاهه گفت:
-دو تا هات‌چاکلت لطفا!
آقاهه سرش رو به نشانه تأیید تکون داد و به سمت صندوق رفت.
_برای چی دو تا؟
فاطمه: برای خودم و تو دیگه!
_من هات‌چاکلت دوست ندارم.
فاطمه: وا مگه میشه؟
_از چیزای ناشناخته خوشم نمیاد، فکر کردم می‌دونی!
فاطمه: مگه هات چاکلت ناشناخته‌ست؟
_اوهوم.
فاطمه: مارو باش با کی اومدیم کافه، باشه برای تو نسکافه سفارش میدم.
فاطمه خواست آقاهه رو صدا کنه که گفتم:
_نمی‌خواد، حالا که سفارش دادی بذار بیاره!
فاطمه نفسی بیرون داد و گفت:
-چقدر دستور میدی!
لحظه‌ای سکوت بینمون بود.
با جمله‌ام سکوت رو شکستم:
_مهدیار از آلمان اومده!
مثل اینکه آب پریده بود توی گلوی فاطمه، داشت سرفه می‌کرد.
بعد از قطع شدن سرفه‌اش گفت:
-جدا؟
_آره
فاطمه: چرا اینقدر بی‌خبر؟
_امشب قرار بود به همه بگیم، تو و محمدرضا از اولین فامیل‌هایی هستید که می‌دونید.
فاطمه: آره، نمیشه تو هم مثل داداشت که همه چیز رو به محمدرضا میگه به منم بگی؟
_گفتم دیگه!
فاطمه: آره اونوقت کی؟ سه ساعت قبل از سراسری کردن موضوع!
_خوشت میاد یه چیزی رو بدونی که هیچکس نمیدونه؟
فاطمه: آره، خیلی دوست دارم.
_ولی من دقیقا برعکس توام!
فاطمه به سمتی از کافه اشاره کرد و گفت:
-آقارو!
خط نگاهش رو گرفتم و به میز دو نفره گوشه کافه نگاهی انداختم.
شریفی بود، انگار این می‌خواست همه جا دنبال من بیاد.
خواستم از جام بلند بشم و برم به سمتش که فاطمه گفت:
-ولش کن، من اخلاق اینجور آدما رو میشناسم، هرچقدر اینطوری کنی بدتر میشه، اگه از همون اول بهش هیچی نمی گفتی خسته می‌شد و می‌رفت پی کارش!
_دیوونه‌ام کرده خب، پسره پررو!
فاطمه: پاشو بریم، الانه که هوا تاریک بشه!
با بلند شدن از جام حرف فاطمه رو تایید کردم و دنبالش از کافی‌شاپ بیرون رفتم.
خواستم تاکسی بگیرم که گوشیم زنگ خورد، حامد بود.
_جانم؟
حامد: سلام فاطمه پیش توئه؟
_سلام، آره چطور؟
حامد: امشب همه خونه ما دعوتن، با فاطمه بیاید همینجا!
_باشه خداحافظ!
فاطمه: کی بود؟
_امشب مهمون مایی، دایی و زن دایی هم اومدند.
فاطمه: یه دورهمی بعد از امتحانات!
دستم رو به سمت تاکسی دراز کردم، با متوقف شدن تاکسی سوارش شدیم.
ادامـه‌دارد . . .
بھ‌قلـم✍🏻"محمد‌محمدۍ🧡"
🌧⃟ೄྀღتـَـــــࢪنــمِ بــــــٰاࢪان
#𝙿𝙰𝚁𝚃_8 🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻 از بازوش گرفتم و گفتم: _بیا بریم سر جلسه امتحان! فاطمه رو به آقاهه گ
#𝙿𝙰𝚁𝚃_9
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
دستم رو به سمت تاکسی دراز کردم، با متوقف شدن تاکسی سوارش شدیم.
سرم رو به شیشه تکیه دادم و به بیرون خیره شدم.
با رفتن عقربه ساعت روی عدد هفت، از روی تخت بلند شدم و به سمت کمد رفتم.
لباس هایی که از قبل آماده کرده بودم رو بیرون آوردم و تنم کردم.
جلوی آینه ایستادم، از دیدن خودم سیر نمی‌شدم.
چادرم رو سرم کردم و کیفم رو برداشتم.
در اتاق رو باز کردم و نگاهم رو توی کل خونه چرخوندم و روی چهره خواب‌آلود مامان نگه داشتم.
_مامان؟
با صدای من مامان از خواب پرید و با تعجب گفت:
-چیه؟
_من دیگه دارم میرم، کاری نداری؟
مامان: نه برو خدا به همراهت، دعا می‌کنم موفق بشی!
لبخندی زدم و خودم رو توی آغوش گرم مامان رها کردم.
_خیلی دوست دارم مامان!
مامان: من بیشتر عزیزکم!
از آغوش مامان جدا شدم و وارد حیاط شدم.
مهدیار با دیدن من از آب دادن به گل ها دست کشید و رو به من گفت:
-خانم دکتر، برای ما یه آمپول از بیمارستنون سوغاتی نمیاری؟
_برو خودتو مسخره کن.
مهدیار خنده ای کرد و گفت:
-یه وقت داروی بیماراتو اشتباهی ندی خانم دکترررر!
_از تو بهترم، چهار چشم عینکی!
مامان: باز شما دو تا اول صبحی شروع کردید؟
مامان قرآن توی دستش رو بالا گرفت تا از زیرش رد بشم.
بوسه‌ای روی جلد قرآن گذاشتم و از زیرش رد شدم.
مهدیار دوربینشو روشن کرد و گفت:
-خانم دکتر لبخند بزن دارم فیلم میگیرم.
_اذیت نکن، درست بگیر.
مهدیار: ایشون خانم دکتر، هدیه مقدم هستند، که قراره امروز برن و تلفات جانی داخل بیمارستان بگذارند، خانم دکتر با مخاطبان حرفی ندارید؟
نفسم رو بیرون دادم و دوباره مامان رو بغل کردم.
مهدیار: بله، همون‌طور که می‌بینید، خانم دکتر لوس مامانی در حال رفتن به بیمارستان هست.
_لوس مامانی خودتی!
از خونه بیرون رفتم و برای مامان دستی تکون دادم.
در ماشین حامد رو باز کردم و کنار دستش سوار شدم.
مهدیار دوربین رو آورد جلوی صورتم و گفت:
-خانم دکتر، به همراه راننده و بادیگارد شخصی‌شون، آقای حامد مقدم در حال رفتن به محل کارشون هستند، خانم دکتر، بینندگان آرزوی سلامتی برای بیماران زیر دست شما دارند.
شیشه رو بالا دادم و رو به حامد گفتم:
_بریم، این تا شب میخواد مسخره بازی کنه!
حامد ماشین رو روشن کرد و به سمت بیمارستان حرکت کرد.
گوشیم رو در آوردم و شماره فاطمه رو گرفتم.
#𝙿𝙰𝚁𝚃_10
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
بعد از چند بوق جواب داد:
-ها؟
_ها و...
نگاهی به حامد که کنارم نشسته کردم و گفتم:
_و سه نقطه، کجایی؟
فاطمه: نزدیک بیمارستانم، تقریبا رسیدم.
_منم توی راهم، نری توی بیمارستان، صبر کن منم بیام دو تایی بریم.
فاطمه: باشه خانم خجالتی، فقط زود بیا زیاد منتظرت نمی‌مونم ها!
_باشه فعلا!
تماس رو قطع کردم و گوشیم رو داخل کیفم گذاشتم.
حامد: استرس که نداری؟
_وا استرس چی؟
حامد: انقدر بدم میاد میگی وا، خب درست حرف بزن.
_عادت کردم.
حامد: شیرینی سرکار رفتنتو کی بخوریم؟
_هر وقت شیرینی عقد شمارو خوردیم.
حامد: پس میشه پیشبینی کرد که قرار نیست شما شیرینی بدی!
_یه چیزی توی همین مایه ها، مگه تو رفتی سرکار شیرینی دادی؟
حامد: کسی حرفش رو نزد، منم چیزی نگفتم.
_خسته نباشی!
حامد: مطمئنم یه هفته دیگه یه آقای دکتر جوونی، با کت شلوار شیک، با یه شاخه گل میاد جلوی در خونه‌مون، زنگ میزنه میگه اومدم خواستگاری هدیه خانم!
_عه حامد؟
حامد: بد میگم؟ از قدیم گفتن زوج همکار خوشبختند.
_حامد شوخی تو دوست نداشتم.
حامد: به جهنم، من فقط امروز رسوندمت ها، از فردا باید به فکر آژانس و تاکسی باشی!
_دخترای مردم داداش دارن، منم دارم، خیلی خب، خودم کار می‌کنم حقوقم رو میگیرم یه ماشین خوب میخرم تا بسوزی!
حامد نیشخندی زد و گفت:
-با چندرغاز حقوقت، نمی‌تونی حتی دوچرخه بخری!
حامد من رو تا جلوی در محوطه بیمارستان رسوند و بعد از خداحافظی رفت.
وارد محوطه شدم و نگاهم رو چرخوندم.
به فاطمه که روی نیمکت نشسته بود نگاهی کردم و دستم رو براش تکون دادم تا من رو ببینه!
فاطمه به سمتم اومد و گفت:
-داشتم می‌رفتم ها!
_خب حالا غر نزن، دنبالم بیا!
همراه فاطمه وارد راهرو بیمارستان شدیم.
فاطمه: باید دنبال کی بگردیم؟
_یه نجفی نامی، بریم از اطلاعات بپرسیم.
به سمت باجه اطلاعات رفتم و گفتم:
_ببخشید، آقای نجفی رو کجا میتونم ببینم؟
خانمه: راهرو سمت راست، چند دقیقه پیش که اونجا بودند.
_آهان، خیلی ممنون.
دست فاطمه رو گرفتم و دنبال خودم کشوندمش!
خواستم وارد راهرو بشم که از اونطرف یه آقا اومد و با برخورد بهش گوشیم که توی دستم بود روی زمین افتاد.
_آقا مگه کوری؟
خم شدم و گوشیم رو برداشتم و گفتم:
_کم مونده بود گوشیم بشکنه!
آقاهه: خانم شما هم پرونده های من رو ریختید روی زمین!
خواستم حرفی بزنم که فاطمه گفت:
-شرمنده آقا، واقعا شرمنده‌ایم.
_چی چی و شرمنده ایم؟
فاطمه توی گوشم گفت:
-نجفی اینه!
نگاهی به اسم روی سینه آقاهه انداختم.
رضا نجفی!
خم شدم و برگه های روی زمین رو جمع کردم و به سمتش گرفتم.
_شرمنده من یکم تند صحبت کردم، بفرمایید.
برگه هارو از دستم گرفت و وارد اتاق روبرومون شد.
فاطمه: گند زدی روز اولی هدیه!
آب دهنم رو قورت دادم و گفتم:
_من از کجا باید می‌دونستم نجفی اینه؟
فاطمه: حالا خوبه باقی موقع ها لالی، الان واسه من دو متر زبون در آوردی!
#𝙿𝙰𝚁𝚃_11
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
فاطمه با ناراحتی رفت روی صندلی های کنار راهرو نشست.
_حالا چرا نشستی؟ بیا بریم پیشش دیگه!
فاطمه: بریم پیشش که سنگ روی یخمون کنه؟ اگه قبولمون نکنه چی؟
_غلط می‌کنه، مگه دست اونه؟ ما نامه داریم، پاشو دیگه!
با اصرار من فاطمه از جاش بلند شد کنار در اتاق نجفی ایستاد.
نفس عمیقی کشیدم و تقّی به در اتاقش زدم.
نجفی: بفرمایید.
در اتاقش رو باز کردم و همراه فاطمه وارد اتاق شدم.
نجفی سرش رو بالا آورد و نگاهی به ما کرد.
تعجب رو توی صورتش حس کردم، اما خیلی سریع چهره‌اش جدی شد و گفت:
-بفرمایید بنشینید.
در رو بستم و کنار فاطمه روی صندلی نشستم.
نجفی همون‌طور که سرش توی برگه ها بود گفت:
-امرتون؟
لحظه ای مکث کردم و گفتم:
_ما دانشجو های پرستاری‌ایم، این شد که اومدیم اینجا!
نجفی نگاهی به من کرد و گفت:
-پس رزیدنت اینجایید.
_بله همون!
نجفی برگه های توی دستش رو جمع کرد و داخل کشو گذاشت.
نجفی: میتونم مدارکتون رو ببینم؟
مدارک خودم و فاطمه رو روی میزش گذاشتم و دوباره نشستم.
نجفی نگاهی به مدارک کرد و گفت:
-خانم هدایت و خانم مقدم، از همین امروز شروع کنید، من اسمتون رو وارد سایت می‌کنم شما برید کارت و لباس فرمتون رو تحویل بگیرید، بفرمایید!
از جامون بلند شدیم.
نگاهی به نجفی کردم و گفتم:
_بابت اتفاق داخل راهرو معذرت می‌خوام.
نجفی: لازم به معذرت خواهی نیست، بفرمایید.
از اتاق بیرون رفتیم، نفسم رو بیرون دادم و گفتم:
_اوه، به خیر گذشت.
فاطمه: شانس آوردی، اگه قبولمون نمی‌کرد همینجا می‌کشتمت!
به سمت ایستگاه پرستاری رفتیم و کارت و لباسمون رو تحویل گرفتیم.
لباسمون رو عوض کردیم.
به چادرم بوسه‌ای زدم و داخل کمد خودم گذاشتم.
کارتم رو از گردنم آویزون کردم و صفحه کارتم رو داخل جیبم گذاشتم.
همراه سرپرستار وارد بخش شدیم.
فاطمه: یه حس عجیبی دارم.
_منم همینطور، حس می‌کنم رییس جمهورم!
فاطمه ریزخنده‌ای کرد که سرپرستارمون خانم مقدسی گفت:
-برید داخل اتاق صدوچهارده ببینید چیزی لازم ندارند!
_چشم!
#𝙿𝙰𝚁𝚃_12
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
_چشم!
بعد از سر زدن به اتاق صدوچهارده به سمت اتاق های دیگه رفتیم.
چند تا شاخه گل از گل‌فروشی سر کوچه خریدم و به سمت خونه قدم برداشتم.
کلید انداختم و در رو باز کردم.
_مهدیار؟
مهدیار از خونه بیرون اومد و با تعجب به شاخه گل های توی دستم نگاه کرد.
مهدیار: عه سلام خانم دکتر، شاخه گلا چی‌میگن؟
_میگن که مهدیار خان خیلی پرروئه، بهش گل نده!
مهدیار: اذیت نکن دیگه، روز اول دکتری چطور بود؟
_تو که میری آلمان درس میخونی، انقدری سواد نداری که بفهمی پرستاری با دکتری فرقی نداره؟
مهدیار: هنوز نفهمیدی دارم مسخره‌ات می‌کنم؟
کفش هام رو در آوردم و وارد پذیرایی شدم.
_مامان جون بیا، دختر گلت اومده!
مهدیار: الکی صدا نزن، مامان اینا رفتن خونه عمو!
وارد آشپزخونه شدم و نگاهم رو بین وسایل چرخوندم که مهدیار گفت:
-راز داری بلدی؟
_اصلا، به من میگن دهن لق!
مهدیار: چیز بدی هم نمیگن، راسته!
_حالا چه رازی رو میخوای بگی؟
مهدیار: ولش کن، لباسام رو انداختم توی لباسشویی، بعدا بیارشون بیرون ببر روی طناب آویزونشون کن.
_مگه من نوکرتم؟
نگاهی به خانم مقدسی کردم و گفتم:
_خانم مقدسی؟ این بیمار اتاق نود و هشت حال خوبی نداشت ها!
خانم مقدسی: دکتر بالا سرشه، خوب میشه!
لحظه ای سرم رو چرخوندم که محمدرضا رو با دسته گل جلوی در بیمارستان دیدم.
انگار داشت دنبال کسی می‌گشت.
_خانم مقدسی؟ من الان میام.
به سمت محمد رضا رفتم، از پشت صداش کردم و گفتم:
_آقا محمد؟
محمدرضا برگشت و لبخند روی لبش رو نمایان کرد.
محمدرضا: سلام هدیه خانم.
_سلام، اینجا چیکار می‌کنید؟ دنبال کسی می‌گردید؟
محمدرضا: بله یکی از دوستام رو مثل اینکه آوردن اینجا، اومدم بهش سر بزنم، شما پرستار این بیمارستانید؟
_بله!
محمدرضا: مبارکه، بابام همیشه میگه یکم از دختر عموت یاد بگیر.
_نگید خجالت میکشم، خب دیگه کاری داشتید خبرم کنید، من همینجام!
محمدرضا: چشم حتما!
از محمدرضا دور شدم و به سمت اورژانس رفتم.
به بیمار روی تخت نگاهی کردم و گفتم:
_سرگیجه دارید؟
آقاهه: نه خانم پرستار!
_سردرد گنگی یا هرچیز دیگه ای که به سرتون مربوط باشه؟
آقاهه: نه خانم، فقط یکم پام درد می‌کنه!
_آهان، پاتون فقط ضرب دیده، من فقط نگران ناحیه ضربه سرتون بودم، سِرُمتون هم داره تموم میشه!
آقاهه: خدا خیرت بده خانم دکتر!
لبخندی زدم و به سمت فاطمه که اونطرف تر ایستاده بود قدم برداشتم.
💚
#𝙿𝙰𝚁𝚃_13
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
_خانم مقدسی کجا رفت؟
فاطمه: تو اتاقشه!
با صدایی که از نزدیکی‌ام اومد جا خوردم و به سمت صدا نگاه کردم.
نجفی: خسته نباشین!
_خی...خیلی ممنون!
نجفی: کارا چطوره؟ سخت که نیست؟
_نه اصلا، عادت می‌کنیم.
نجفی دستی به لباس سفیدش کشید و گفت:
-خب میبینمتون، فعلا!
لبخندی زدم و با نگاهم تا راه پله دنبالش کردم.
فاطمه: اه این پسره چقدر فوضوله؟
_برو سر کارت، نمی‌خواد پشت سر کسی غیبت کنی!
همراه فاطمه به سمت اتاق استراحت رفتم که متوجه محمدرضا شدم.
داخل اتاق روبروییمون بود و داشت با دوستش اختلاط می‌کرد.
فاطمه: این محمدرضا نیست؟
_چرا خودشه، اومده عیادت دوستش!
فاطمه: من میرم استراحت کنم، توهم دوست داشتی بیا!
محمدرضا از اتاق بیرون اومد و رو به من گفت:
-شرمنده، نمازخونه کجاست؟
_انتهای راهرو سمت چپ!
با نگاهم محمدرضا رو دنبال کردم که با ورودش به داخل نمازخونه از دید نگاهم بیرون رفت.
قدم هام ناخوداگاه به سمت نمازخونه حرکت کرد.
پشت در ایستاده بودم و خیره نمازش شده بودم.
بعد از اینکه نمازش تموم شد کنار ایستادم تا من رو نبینه!
بعد از بیرون رفتنش از نمازخونه خواستم برم سمت اتاق استراحت که چیز عجیبی به چشمم خورد.
انگشتر عقیق محمدرضا که برق نگاهم رو گرفت.
وارد نمازخونه شدم و انگشتر رو برداشتم.
روش نوشته بود:
(حسبی الله)
بلاخره جواب سوالم رو فهمیدم، انگشتر رو توی جیبم گذاشتم و از نمازخونه بیرون رفتم.
جلوی در اتاق استراحت ایستادم، خواستم در اتاق رو باز کنم که صدای آشنایی جلویم را گرفت.
صدای آشنا: هدیه خانم؟
برگشتم و به سمت صدا نگاه کردم.
عمو جواد دوست و همکار بابام بود.
_سلام عمو جواد!
عمو جواد چند قدمی به سمتم برداشت و گفت:
-پسرم گفته بود که دختر حاج علی پرستار اینجاست، ولی من باور نکردم، گفتم اون دختر دکتره نه پرستار!
لبخندی زدم و با تعجب گفتم:
_پسرتون؟
عمو جواد: آره، همکارته، رضا!
با شنیدن اسم رضا یاد نجفی افتادم.
فامیلی نجفی رو با عمو جواد مطابقت دادم.
جواد نجفی، رضا نجفی!
نگاهم رو به سمت عمو جواد گرفتم و گفتم:
_آهان آقای نجفی، نمی‌دونستم پسر شماست.
عمو جواد: خب دیگه، من باید برم، گفتم یه سر بهت بزنم تا اگه کمکی خواستی به خودم یا پسرم بگی، رضا رو مثل برادرت بدون!
ادامـه‌دارد . . .
بھ‌قلـم✍🏻"محمد‌محمدۍ🧡"
🌧⃟ೄྀღتـَـــــࢪنــمِ بــــــٰاࢪان
💚 #𝙿𝙰𝚁𝚃_13 🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻 _خانم مقدسی کجا رفت؟ فاطمه: تو اتاقشه! با صدایی که از نزدیکی‌ام او
#𝙿𝙰𝚁𝚃_14
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
_چشم، ایشون هم میشه سومین داداشم!
عمو جواد: خدافظ!
_خداحافظ!
بعد از رفتن عمو جواد وارد اتاق استراحت شدم.
اتاق خالی بود، نه خانم مقدسی اینجا بود نه فاطمه!
خستگی جای تعجبم رو گرفت.
استکان چای‌ام رو پر کردم و جلوی خودم روی میز گذاشتم.
دستم رو روی میز گذاشتم و سرم رو روی دستم!
از فرط خستگی توی همون حالت خوابم برد.
چشمام رو باز کردم و نگاهم رو توی اتاق چرخوندم.
خمیازه‌ای کشیدم و به ساعت روی دیوار نگاهی انداختم.
ساعت هفت بود، دیگه باید شیفت رو تحویل می‌دادم، برام سؤال بود که چرا هیچکس تا این موقع سراغم رو نگرفته؟
با فکر اینکه امروز از زیر کار در رفتم لبخندی روی لبم آورد.
به استکان روی میز نگاه کردم، چای توش سرد شده بود.
آبی به دست و صورتم زدم و از اتاق بیرون رفتم.
هنوز ترکش های خواب توی بدنم بود و خواب آلود بودم.
به سمت ایستگاه پرستاری رفتم و لباسم رو عوض کردم.
مثل اینکه فاطمه رفته بود، از اتاق بیرون رفتم و به سمت در خروجی قدم برداشتم که صدای محمدرضا متوقفم کرد.
محمدرضا: هدیه خانم؟
برگشتم و با تعجب به محمد رضا که داشت به سمتم می‌دوید نگاه کردم.
یاد انگشتر محمدرضا افتادم که توی جیب لباس فرمم بود افتادم.
دوباره وارد اتاق شدم و خیلی سریع انگشتر رو برداشتم و از اتاق بیرون رفتم.
محمدرضا روبروم ایستاد و گفت:
-کجا بودید؟
_توی اتاق استراحت خوابم برده بود، شما چرا تا الان نرفتید؟
محمدرضا: منتظر شما بودم که برسونمتون، تقریبا کل بیمارستان رو دنبالتون گشتم، وقتی از پرستارا پرسیدم گفتن شیفت رو تحویل نداده، دیگه داشتم نگران می‌شدم.
_شرمنده، ولی من مزاحمتون نمیشم با تاکسی میرم.
محمدرضا: این چه حرفیه؟ حالا که اینهمه منتظرتون موندم میخواید با تاکسی برید؟
انگشتر رو به سمت محمدرضا گرفتم و گفتم:
_تا یادم نرفته، انگشترتون رو داخل نمازخونه پیدا کردم، بفرمایید.
محمدرضا انگشتر رو ازم گرفت و گفت:
-دستتون درد نکنه، این انگشتر خیلی برام مهم بود، ممنونم.
پشت سر محمدرضا از بیمارستان بیرون رفتم و سوار ماشینش شدم.
با حرکت کردن ماشین، شیشه ماشین رو پایین دادم تا کمی هوا بخورم.
محمدرضا: مهدیار چطوره؟
_خوبه!
محمدرضا: کی برمی‌گرده؟
_ویزاش که حالا حالا ها وقت داره، خودش که میگه کار دارم و میخواد فعلا ایران بمونه، اعتبار ویزاش رو هم میخواد تمدید کنه!
محمدرضا: خیلی خوبه، بهش بگید به ما هم یه سری بزنه، دلتنگشیم.
_حتما بهش میگم.
.
#𝙿𝙰𝚁𝚃_15
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
_حتما بهش میگم.
جلوی در خونه مون از ماشین پیاده شدم و بعد از خداحافظی با محمدرضا وارد خونه شدم.
حامد لب باغچه نشسته بود و به گل های توی باغچه نگاه می‌کرد.
_سلام.
حامد نگاهی به من کرد و زیر لب سلامی گفت.
چشمام رو ریز کردم و گفتم:
_چت شده؟
حامد: چیزیم نیست، خسته‌ام!
_تو هر وقت یه چیزیت هست میگی خسته‌ام، مامان اینا کجان؟ نکنه باز رفتن خونه فامیل؟
حامد: مهدیار رو نمی‌دونم، مامان که داخله، بابا هم مسجده!
_تو کجایی؟
حامد لبخندی زد و گفت:
-همینجام!
کنارش لب باغچه نشستم و گفتم:
_ولی مثل اینکه جای دیگه‌ای هستی، چی‌شده بهم بگو!
نگاه حامد به چشمام گره خورد.
مردد بودن رو توی نگاهش حس می‌کردم.
نمی‌دونم چقدر داشتیم همدیگه رو نگاه می‌کردیم که حامد زیر لب گفت:
-عا...عاشق شدم.
لبخند روی لبم پررنگ تر شد، دلم می‌خواست بخندم و کل جهان رو خبر کنم ولی خودم رو کنترل کردم و مثل حامد آروم گفتم:
_عاشق کی؟
حامد هنوز هم مردد بود، صورتش از خجالت سرخ شده بود.
حامد: خواهر یکی از همکارام!
خنده‌ای زیر لب کردم و صورتم رو به حامد نزدیک تر کردم و گفتم:
_اسمش چیه؟
حامد من‌من کنان گفت:
-نازنین!
خواستم چیزی بگم که با شنیدن صدای مامان حرفم رو خوردم.
مامان: خوب خواهر برادری خلوت کردین ها، موضوع چیه؟ به منم بگین!
از چهره حامد فهمیدم که نباید چیزی به مامان بگم.
_چیزی نیست، مامان میگم شام امشب چیه؟
مامان: به موقعش میفهمی، حرفاتون تموم شد بیاید داخل!
مامان رفت داخل، به حامد نگاه کردم که سرش توی گوشی بود.
_کی فهمیدی عاشق شدی؟
حامد لحظه ای بهم نگاه کرد و حرفم رو پیچوند.
حامد: من باید برم جایی، بعدا حرف می‌زنیم.
حامد بلند شد و به سمت در رفت.
در رو براش باز کردم و گفتم:
_تا همه چیز رو بهم نگی ولت نمی‌کنم.
حامد لبخندی زد و راهی شد، لحظه ای رفتنش رو نگاه کردم و در رو بستم.
چند قدمی از در دور شدم که صدای زنگ در به گوشم خورد.
به در نگاهی کردم و کمی بلند گفتم:
_چی جا گذاشتی؟
"
#𝙿𝙰𝚁𝚃_16
🧡 #رمـٰان‌ع‌ـشق‌پـٰاڪ🎻
در رو باز کردم، با دیدن مهدیار پشت در لبخند روی لبم خشک شد.
_تویی؟
مهدیار اومد داخل و گفت:
-پس فکر کردی شوالیه رویاییه؟ منم دیگه!
_بی‌مزه، کجا بودی؟
مهدیار: به‌تو‌چه؟ جدیدا چقدر فوضول شدی!
_با خواهر بزرگترت درست صحبت کن، بی‌تربیت!
پشت سر مهدیار وارد پذیرایی شدم.
مهدیار: خانم دکتر، به بیمارات آمپول زدی؟
مهدیار اینو گفت و خنده کنان رفت داخل اتاقش!
_مسخره!
لباسم رو عوض کردم و روی مبل نشستم.
با صدای زنگ گوشیم به صفحه گوشیم نگاه کردم.
فاطمه بود، جواب دادم:
_چطچری رفیق نیمه راه؟ منو توی بیمارستان ول کردی کجا رفتی؟
فاطمه: چیه چرا شمشیر رو از رو بستی؟ کلی دنبالت گشتم بعد اومدم دیدم خانم داخل اتاق خوابیده، منم دیگه بیدارت نکردم خودم اومدم.
_تو بیجا کردی!
فاطمه: نه اینکه خیلی بدت اومد کل روز رو خوابیدی؟ البته مشکلی هم نداشت، فردا شب شیفت شبی!
با تعجب گفتم:
_کی گفته؟
صدای ریز خنده های فاطمه از پشت گوشی اومد.
فاطمه: خانم مقدسی، فردا شب تو باید شیفت وایستی، موفق باشی خانم.
_خیلی هم خوبه، شیفت شب خیلی خلوته می‌شینم تا صبح می‌خوابم.
فاطمه: زهی خیال باطل، وقت سر خاروندن هم نداری!
_ممنون از خبر خوبت، دیگه چه خبر؟
فاطمه: دیگه سلامتی، خونه‌ای؟
_اوهوم
فاطمه: این آقا مهدیار شما نمی‌خواد به ما یه سر بزنه نه؟
_اون شب که دیدینش، چی میخواید از جون این بدبخت!
فاطمه: بهش بگو فاطمه میگه مگه دیگه اینطرفا پیداش نشه.
_به خودش زنگ بزن بگو، البته اگه جوابتو بده!
فاطمه: همون خط قبلی دستشه؟
_آره، چهار تا چیزم از طرف من بارش کن.
فاطمه: ولش کن گناه داره، تو هم امشب زود بخواب فردا رو هم بخواب که شب قراره تا صبح شیفت وایستی، شب عالی مستدام.
_تو کی میخوای آدم شی؟ خداحافظ!
تماس رو قطع کردم، با باز شدن در حیاط بابا وارد خونه شد.
کنار در پذیرایی ایستادم و رو به بابا گفتم:
_سلام بابا!
بابا نگاهی به من کرد و گفت:
-سلام دخترم، خوبی؟
_اوهوم، بیا داخل بابا!
بابا: بذار دستم رو بشورم چشم!
"