طاقتم نیست از این بیش تحمل تا کی؟ سبزه ی دامن نسرین ترا بنده شوم ابتدای خط مشکین ترا بنده شوم چین بر ابرو زدن و کین ترا بنده شوم گره ی ابروی پُرچین ترا بنده شوم حرف ناگفتن و تمکین ترا بنده شوم طرز محجوبی و آیین ترا بنده شوم الله ، الله ، ز کِه این قاعده اندوخته‌ای؟ کیست استاد تو اینها ز که آموخته‌ای؟ اینهمه جور که من از پی هم می‌بینم زود خود را به سر کوی عدم می‌بینم دیگران راحت و من اینهمه غم می‌بینم همه کس خرم و من درد و الم می‌بینم لطف بسیار طمع دارم و کم می‌بینم هستم آزرده و بسیار ستم می‌بینم خرده بر حرفِ درشتِ منِ آزرده مگیر حرف آزرده درشتانه بُوَد ، خرده مگیر آنچنان باش که من از تو شکایت نکنم از تو قطع طمع لطف و عنایت نکنم پیش مردم ز جفای تو حکایت نکنم همه جا قصه ی درد تو روایت نکنم دیگر این قصه ی بی‌حد و نهایت نکنم خویش را شهره ی هر شهر و ولایت نکنم خوش کنی خاطر وحشی به نگاهی سهل است سوی من گوشهٔ چشمی ز تو گاهی سهل است #وحشی_بافقی🌸

#شعــر☕️🎼 گر ز آزردن من هست غرض مردن من مُردم آزار مکش از پی آزردن من... #وحشی_بافقی #شاعرانه