شوخی با حافظ "صد باد صبا اینجا، با سلسله می‌رقصند" آن وقت اذان‌گو شد، این باد صبای ما ✍️سید مقدام https://eitaa.com/sayedmeqdam

شوخی با حافظ "با مدّعی مگویید اسرارِ عشق و مستی" با اسکرینِ پی‌وی، بُرد آبروی ما را ✍️سید مقدام https://eitaa.com/sayedmeqdam

شوخی با حافظ "کرده‌ام توبه به دست صنم باده‌فروش" که دگر جنس و مواد از موتوری نستانم ✍️سید مقدام https://eitaa.com/sayedmeqdam

شوخی با حافظ "دوش از مسجد سوی می‌خانه آمد پیر ما" گفت: هیئت شد تمام اما خبر از شام نیست ✍️سید مقدام https://eitaa.com/sayedmeqdam

شوخی با حافظ "همه شب در این امیدم که نسیم صبح‌گاهی" بوزد چنان که کنسل بکند کلاس ما را ✍️سید مقدام https://eitaa.com/sayedmeqdam

🤲 خابَ الوافِدونَ عَلَىٰ غَيرِك آنان که بر غیرِ تو وارد شدند ناکام شدند و خَسِرَ المُتَعَرِّضونَ إلّا لَك و آنان که به غیرِ تو روی آوردند زیان دیدند و ضاعَ المُلِمّونَ إلّا بِك و آنان که به درگاهِ غیرِ تو فرود آمدند تباه گشتند و أجدَبَ المُنتَجِعونَ إلّا مَنِ انتَجَعَ فَضلَك ، و آنان که از غیرِ فضلِ تو طلب کردند، بی‌برگ‌و‌نوا شدند بابُك مَفتوحٌ لِلرّاغِبينَ درب رحمتت بر مشتاقان باز است و خَيرُك مَبذولٌ لِلطّالِبين و خیر تو به جویندگان عطا شده است و فَضلُك مُباحٌ لِلسّائِلينَ و فضل و احسانت بر درخواست‌کنندگان مباح است و نَيلُك مُتاحٌ لِلآمِلين و وصالِ تو برای آرزومندان میسّر و مهیّاست و رِزقُك مَبسوطٌ لِمَن عَصاك و خانِ روزی‌ات برای آنکه نافرمانی‌ات کرده گسترانیده شده و حِلمُك مُعتَرِضٌ لِمَن ناواك و بردباری‌ات بر آنکه به دشمنی‌ات برخواسته شامل است عادَتُك الإحسانُ إلَى المُسيئين احسان و نیکی به بدکاران، روش و عادت توست و سَبيلُك الإبقاءُ عَلَى المُعتَدين و مدارا با متجاوزان شیوۀ توست اللٰهُمَّ فاهدِنِى هُدَى المُهتَدينَ پس خداوندا، مرا به راهِ رَه‌یافتگانْ رهنمون شو و ارزُقنِى اجتِهادَ المُجتَهِدين و تلاش سختکوشان را روزی‌ام فرما! و لا تَجعَلنِى مِنَ الغافِلينَ المُبعَدينَ و مرا از غافلانِ رانده از درگاهت قرار مده و اغفِر لِى يومَ الدّين و در روز جزا مرا بیامرز! #بازنشر #ماه_رجب ☑️ @m_ghanbarian

ختم سوره واقعه برای افزایش رزق و برآورده‌شدن حاجات مهم آیت‌الله بهجت رحمه‌الله برای افزایش روزی و برآورده شدن حاجات مهم، به ختم سورۀ «واقعه» اهمیت فراوانی می‌دادند و آن را به اطرافیان خود توصیه می‌کردند. و طبق فرمایش ایشان می‌توان این ختم را در غیر از دوشنبه اول ماه و حتی در یک نوبت با تلاوت مجموع سوره‌ها (یعنی ١٠۵ سوره واقعه) و خواندن دعاهای آن بجا آورد: سؤال: [دستورالعملی برای] ازدیاد روزی [بفرمایید]، مسبب ازدیاد [روزی چیست]؟ آقا: بله! گفته‌اند، تجربه کرده‌اند همین ختم واقعه را در غیر دوشنبه اول ماه به جا آورده‌اند، دیده‌اند همان آثار را دارد. سؤال: [منظورتان از] واقعه همان [ختم] شب شنبه است؟ ختم واقعه‌ای که شب شنبه میخوانند؟ آقا: [خیر!] ختم دوشنبه [منظور است]! [به‌طوریکه] اگر اول ماه قمری[مصادف با روز] دوشنبه شد، در آنجا وارد شده است؛ اما تجربه کرده‌اند که نه‌خیر![چنین شرایطی ضروری نیست]، اصلاً ۱۴ روز هم لازم نیست، ‌عوض دوشنبه،‌ شنبه خواندن هم لازم نیست! [حتی]در یک مجلس جمع شده‌اند و این عدد (یعنی تعداد مجموع سوره‌ها در چهارده روز) را خوانده‌اند و دیده‌اند مؤثر است. سؤال: آقا عددش چه تعداد است؟ آقا: [مجموع] عدد تا چهارده[روز] چقدر می‌شود؟ [جمع] اعداد از یک تا چهارده روز [یعنی ١٠۵ سوره واقعه]. درس خارج فقه، کتاب حج، ٢۶ آذر ١٣٨۶ * دستور این ختم بدین شرح است: ختم سوره واقعه، از ختم های مأثوره و بسیار مجرب هست که مورد توصیه علما و بزرگان بوده است و حضرت آیت‌الله بهجت هم مطابق اساتید معظمشان، بدان تأکید داشته‌اند. دستورالعمل این ختم، آن‌چنان که در روایات وارد شده، بدین‌صورت است که: چون اول ماه دوشنبه باشد شروع کند به خواندن این سورۀ مبارکه با طهارت و رو به قبله، روز اول یک مرتبه، روز دوم دو مرتبه، و روز سوم سه مرتبه و همچنین تا چهاردهم چهارده مرتبه بخواند. همچنین هرروز بعد از اتمام تلاوت سوره‌های مبارکه آن‌روز، این دعا را بخواند: يا مُسَبِّبَ الاَسْبابِ وَ يا مُفَتِّحَ الاَبْوابِ اِفْتَحْ لَنا الْاَبْوابَ وَ يَسِّرْ عَلَيْنَا الْحِسابَ وَ سَهِّلْ عَلَيْنَا الْعِقابَ [الصِّعابَ]، اللَّهُمَّ إِنْ كَانَ رِزْقِي و رِزْقُ عِیالي فِی السَّمَاءِ فَأَنْزِلْهُ وَ إِنْ كَانَ فِي الْأَرْضِ فَأَخْرِجْهُ وَ إِنْ كَانَ فِي الْأَرْضِ بَعِيداً فَقَرِّبْهُ وَ إِنْ كَانَ قَرِيباً فَيَسِّرْهُ وَ اِنْ كانَ يَسِيراً فَكَثِّرْهُ وَ اِنْ كانَ كَثِيراً فَخَلِّدْهُ وَ اِنْ كانَ مُخَلَّداً فَطَيِّبْهُ وَ اِنْ كانَ طَيِّباً فَبارِكْ لي فيهِ وَ اِنْ لَمْ يَكُنْ يا رَبِّ فَكَوِّنْهُ بِكَيْنُونِيَّتِكَ وَ وَحْدانِيَّتِكَ اِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدیرٌ وَ اِنْ كانَ عَلي اَيْدِي شِرارِ خَلْقِکَ فَانْزِعْهُ وَانْقُلْهُ اِلَيَّ حَيْثُ اَكونُ وَ لا تَنْقُلْنِي اِلَيهِ حَيْثُ يَكُونُ. * در ادامه، از مرحوم مجلسی رحمه‌الله به نقل از امام سجاد علیه‌السلام این عمل را با دعایی در پنجشنبه‌های میان این چهارده روز نقل می‌کند؛ آن دعا چنین است: يا ماجِدُ يا واحِدُ، يا جَوادُ يا حَليمُ، يا حَنّانُ يا مَنّانُ يا كَريمُ، اَسْئَلُكَ تُحْفَةً مِنْ تُحَفاتِكَ تَلُمُّ بِها شَعْثى، وَ تَقْضى بِها دَيْنى، وَ تُصْلِحُ بِها شَأْنى بِرَحْمَتِكَ يا سَيِّدى. اَللَّهُمَّ اِنْ كانَ رِزْقى فِى السَّماءِ فَاَنْزِلْهُ، وَ اِنْ كانَ فِى الاَرْضِ فَاَخْرِجْهُ، وَ اِنْ كانَ بَعيداً فَقَرِّبْهُ، وَ اِنْ كانَ قَريباً فَيَسِّرْهُ، وَ اِنْ كانَ قَليلاً فَكَثِّرْهُ، وَ اِنْ كانَ كَثيراً فَبارِكْ لى فيهِ، وَ اَرْسِلْهُ عَلى اَيْدى خِيارِ خَلْقِكَ، وَ لا تُحْوِجْنى اِلى شِرارِ خَلْقِكَ، وَ اِنْ لَمْ يَكُنْ فَكَوِّنْهُ بِكَيْنُونِيَّتِكَ (بِكَيْنُونَتِكَ) وَ وَحْدانِيَّتِكَ. اَللًّهُمَّ انْقُلْهُ اِلَىَّ حَيْثُ اَكُونُ، وَ لا تَنْقُلْنى اِلَيْهِ حَيْثُ يَكُونُ، اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَىْءٍ قَديرٌ، [يا حَىُّ يا قَيُّومُ يا واحِدُ يا مَجيدُ يا بَرُّ يا كَريمُ] يا رَحيمُ يا غَنِىُّ، صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ تَمِّمْ عَلَيْنا نِعْمَتَكَ، وَ هَیِّنَا [هَنِّئْنا-هَيِّئْنا] كَرامَتَكَ وَ اَلْبِسْنا عافِيَتَكَ. 📚بهجت‌ الدعا، ص٣۶٢-٣۶۴. ١.اللیالی‌المخزونه، ملا محسن فیض کاشانی، نسخه خطی سازمان اسناد و کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران، ص۵٣-۵۵.

رمز این عملیات باید «یا امام هادی(ع)» باشد ✍شیعه را نمی‌شود با کشتار به زانو زد. چون امام حسین(ع) دارد. تهاجم فرهنگی و جنگ شناختی هم حریفش نیست، چون امام باقر(ع) و امام صادق(ع) دارد. دست و پای شیعه را هم نمی‌توان با محاصره و تحریم بست. چون امام هادی(ع) دارد. و هم‌چنین امام حسن عسکری(ع) را. اعجاب‌برانگیز است، اما حقیقت دارد. که یکی از ائمه‌ی هدایت ما شیعیان، امام هادی(ع) است که بیش‌ترِ دوران امامتش در حصر و حبس بود. آن قدر که محمد بن شَرَف، خواست در کوچه‌ای یا بگو خیابانی از او سؤالی کند، که فرمود: بگذارش برای بعد. این‌جا جایش نیست! نه بحث مبادله‌ی سکه و طلا بود؛ نه دشنه و شمشیر. یک سؤالِ ساده نمی‌شد کرد از امام شیعیان! از ترس این که مبادا امام هادی(ع) از مدینه، دور از چشم پای‌تخت شورشی بکند و نشود جمعش کرد، متوکّل به زورِ کادوپیچ شده با ادب و احترام و چرب‌زبانی، حضرت را به سامرا کوچاند. به ظاهر آزاد بود، اما در این شهر که نه، در این پادگان، آن‌قدر که خبرچین بود، مور و ملخ نبود. تازه به همین هم اکتفا نمی‌کردند. هرازگاهی یکی از بادمجان‌ دورِ قاب‌ چین‌های متوکل اظهار نگرانی از حرکت‌های مشکوک امام می‌کرد که مثلا خیلی خاطرخواه جناب خلیفه است. و همین کافی بود تا بریزند داخل خانه‌ی امام و هر چه هست و نیست را بگردند. این حال و روز امام شیعیان بود. خود شیعیان هم در اطراف و اکناف بلاد اسلام، تحت تعقیب و گریز و آزار و اذیت بودند. همین متوکل بود که بارگاه سید الشهدا(ع) و بناهای اطرافش را خراب کرد. همو بود که زمین اطراف قبر الحسین(ع) را به آب بست و زیر کِشت برد. در ورودی‌های منتهی به حرم هم پاس‌گاه‌هایی مستقر کرد که از زیارت شیعیان جلوگیری شود. ابن سکّیت، دانش‌مند و ادیب نام‌دار شیعه را به جرم محبت علی و اولادش(ع) به طرز فجیعی به شهادت رساند. نقل و روایت حدیثی در منقبت و فضیلت امیرالمؤمنین و حضرت زهرا علیهما السلام بس بود که نصر بن علی جهضمی هزار تازیانه بخورد. نیروهای ارتش نوینش به نام شاکریه را از مناطقی برگزید که در دشمنی با علویان زبان‌زد بودند. و کارهایی دیگر از این دست. برخوردهای بگیر و ببند و امنیتی بکنار؛ در زمینه‌ی معیشت و اقتصاد هم چنان بر شیعیان سخت گرفت که آورده‌اند: برخی از زنان علویه‌ی مدینه از شدت نداری حتی یک دست لباس کامل نداشتند که با آن نماز بگزارند. یک کهنه پیراهنی برای‌شان مانده بود که به نوبت دست به دست می‌کردند و نمازهای یومیه را با آن می‌خواندند. حتی دیگران هم از ترس جان‌شان جرأت نداشتند هوای شیعیان و علویان را داشته باشند. اما عجب این که در هم‌چین شرایط سخت امنیتی و اقتصادی که هر انسان مکتبی و مبارزی را از پا می‌انداخت، امام هادی(ع) با رعایت تدابیر امنیتی و حفاظت اطلاعات، شبکه‌ی موی‌رگی و تشکیلات سازمان یافته‌ی وکالت را سازمان‌دهی و مدیریت می‌کرد. با همه‌ی اقطار بلاد اسلام از راه سرشاخه‌ها و زنجیره‌ی به هم پیوسته‌ی وکلا ارتباط می‌گرفت و نامه و سکه می‌داد و می‌ستاند. زیارت جامعه‌ی کبیره، زیارت غدیریه‌ی امیرالمؤمنین(ع) و صدها نامه و حدیث، و هزاران سکه‌ی طلا و نقره، از بیخ گوش مأموران و خبرچینان بنی العباس، با ترفندهای زیرکانه‌ی امام و یارانش بین خانه‌ی محاصره‌ شده‌ی امام(ع) و سراسر و اطراف و اکناف جهان اسلام، رد و بدل می‌شد. لای هر چه بود و می‌شد نامه‌ها و سکه‌ها را می‌چپاندند و به امام می‌رساندند؛ لای عصا و چوب، توی سطل و پاتیل روغن... ای بسا حامل این چوب و هیزم‌ها هم نمی‌دانست چه به دوش می‌کشد. خدا می‌دانست که شیعیان تا ظهور مهدی(عج) با حصر و حبس و تحریم دست به گریبان‌ند. پس یکی از امامان‌شان الا و لابد باید امام هادی(ع) باشد. عملیات دور زدن و پیچاندن تحریم‌های ظالمانه‌ی آمریکا، کم از عملیات دفاع مقدس ندارد. این‌ها را هم باید با رمز آغازید. و جفاست اگر رمز بعضی از عملیات‌های پیچاندن تحریم، به نام امام هادی(ع) نباشد. سید مقدام حیدری