🔺نکته جالب درباره توجه انسان به موعظه ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

🔺 ذکر دعای سفارش شده از مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی به نقل از مرحوم امام خمینی که به شاگردان خویش به جهت دفع بلا و مصیبت توصیه می‌فرمودند: عصر و غروب جمعه، به نیابت از تمام شیعیان عالم ده مرتبه: اللهمَّ صلِّ علی محمّدٍ و آلِ محمّدٍ وَ ادْفَعْ عَنَّا البَلاءَ المُبْرَمَ مِن السَّماءِ إنَّكَ عَلى کُلِّ شَئٍ قَدِیرٌ خدایا صلوات فرست بر محمد و آل محمد و دفع بنما از ما بلائی را که حتمی شده است از آسمان، همانا تو بر هر امری قادر و توانائی التماس دعا @seyedololama

📋 مطالبی در بیان مُعَوَذَتَیْن 🔺 در روایت است که وقتی یکی از کودکان معصوم (سلام الله علیه) به نزد معلمی آیه‌ی «بسم الله الرحمن الرحیم» را آموخت، جایزه‌ی بسیار بزرگی گرفت. ظاهراً این جایزه به‌خاطر این بوده که آن اولاد معصوم، از مطالب کودکی خارج شده بوده و به مطالب واقعی رسیده بودند. مرحوم استاد شهید (در کتاب جهان بینی توحیدی، ج ۲) این مطلب را توضیح داده‌اند و فرموده‌اند جهان‌بینی اسلامی به این است که انسان برای خودش و جهان شخصیتی قائل نباشد، و حقیقت خودش و جهان را از اویی و به سوی اویی بداند، یعنی «اِنّا لِلّه و اِنّا اِلیه راجِعون». 🔹 ما مالِ پروردگار جهان هستیم و سرانجام ما هم به‌وسیله‌ی مرگ، عالم توحید اوست. این‌جا عالم تکثیر است و آنجا عالَمِ توحید. ما از موقع تولد گرفتارِ تکثیر شده‌ایم و خود و پدر و مادر و گندم و جو و آب و اکسیژن و همه‌ی موجودات را بدون صاحب‌شان درک کرده‌ایم. به‌همین دلیل است که نمی‌توانیم «بسم الله الرحمن الرحیم» بگوئیم مگر کودکانه، که یک لفظی یاد بگیریم و معلّم به ما جایزه بدهد. 🔸 وارد کردنِ حقیقتِ «بسم اللّه» در عمل و دل، ما را پناهنده می‌کند به یک چنین اللّاهی که به نامِ او مأموریم که عرض کنیم: «قل أعوذ بربّ النّاس». شما فرض کنید زمانی را که صدایِ بلندگو به گوش ما برسد: «توجّه توجّه! حمله هوائی شده» این‌جا همه، دست کودکان را می‌گیرند و اگر نمی‌توانند راه بروند آن‌ها را در آغوش گرفته و با عجله به پناه‌گاه می‌روند. چرا؟ چون در آن مکانی که بوده تحوّلی رخ داده و انسان تا این مطلب (حمله‌ی هوایی) را بفهمد از مکان خود که نا امن بود به مکانی امن‌تر پناه می‌برد. امّا آن طفل که به دست یا آغوش او بود به‌هیچ‌وجه نمی‌فهمد که پناه بردن یعنی چه؟! و اینکه چه تلاطم و آشوبی در زنگی ایجاد شده که فوراً باید از محل زندگی خود خارج شویم و به جای دیگری برویم؟! 🔘 پس پناه بردن واقعی کار افرادی است که می‌فهمند، و کودکان تنها در آغوشِ آن‌ها پناهنده می‌شوند، ولی نمی‌دانند به چه کسی و چرا پناهنده شده‌اند؟ ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

🔺 آخر ماه یک دعایی هست که: «الَّلهُمَّ اِن لَم تَکُن غَفرتَ لَنا فی ما مَضَی مِن شعبانٍ فاغفِرلَنا فیما بَقِیَ مِنه»؛ (مفاتیح‌الجنان، اعمال ماه مبارک شعبان)؛ یعنی خدایا اگر تا حالا در این ماه شعبان ما کاری نکردیم، توبه‌ای نکردیم، ما را موفق به آن شرط بخشش خودت بگردان والّا خدا که می‌آمرزد، خدا که در آمرزشش هیچ سخنی نیست؛ ما ممکن است توبه صحیح نکنیم؛ چون شرایط توبه را نداریم. 🔸 شرایط توبه این است که انسان حساب‌های مالی، حساب‌های قولی، حساب‌های نظری، چشمی و فکری، همه را روی کاغذ بیاورد و همه را مشاهده کند که کدامش با اصول، مخالف بوده و از آن‌ها توبه کند. اگر این کار را نکند "اِن لَم تَکُن غَفرتَ لَنا فی ما مَضَی مِن شعبانٍ" جوابش این است که تو که توبه نکردی که ما تو را بیامرزیم!. می‌خواهی وارد مهمانی ما شوی، باید پاک شوی؛ پاک شدنت به توبه است. توبه به دانستن بد و خوب و حلال و حرام است. در ماه شعبان چه مطالعه‌ای کردی؟ آیا این رساله [ واجبات و محرمات ] مرحوم مشکینی را از اول تا آخر خوب خوانده‌ای؟ حلال‌ها و حرام‌ها را خوب حالی‌ات شده است. 🔹 معنای تربیت، ترس و خوف داشتن و زبان را به آسانی باز نکردن است، گوش را به آسانی به چیزی ندادن است، چشم را به آسانی به یک فیلم، به یک صفحه، به یک ورزشگاه نینداختن است. باید احکام این مسائل دانسته شود که آیا جزء گناهان و حرام هستند یا جزء واجبات به شمار می‌آیند. این‌ها را که دانستیم و پیش خدا توبه کردیم، این دعا را هم می‌خوانیم. «الَّلهُمَّ اِن لَم تَکُن غَفرتَ لَنا فی ما مَضَی مِن شعبانٍ فاغفِرلَنا فیما بَقِیَ مِنه»؛ ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

🔘«الَّلهُمَّ اِن لَم تَکُن غَفرتَ لَنا فی ما مَضَی مِن شعبانٍ فاغفِرلَنا فیما بَقِیَ مِنه»؛ 🔺خدایا توفیق توبه به همه‌ی ما بده، به طوری‌که خانواده‌های ما، تلویزیون را روشن نکنند مگر به خاطر قرآن و وعظ و ارشاد. این‌طور صحنه‌های پر از جوان‌های برهنه و لخت، برای خانواده‌ها، بدترین تربیت‌ها است!؛ چه انسان یک جوان نخراشیده‌ی خارجی را بیاورد در خانه، چه فیلمش را نشان بدهد!. 🔹آن فیلم را به خاطر این نشان می‌دهند که بچه‌ها سرگرم شوند که خانم خانه به آشپزخانه برسد، یا مرد خانه سر میز کار یا به مغازه‌اش برود. این بچه‌ها و این دخترها هم، با این تلویزیون و تلفن سرگرم می‌شوند، و این کار راحت است؛ پس تربیت کجا رفت؟! تربیت ممکن نیست!. وقتی ممکن نشد، خدایی نخواسته پسر یک وزیر، از ایران فرار می‌کند و پناهنده می‌شود! آن‌وقت اسرار را از او می‌پرسند و در قبال جواب او، یک ساختمان یا یک ماشین خوب هم به او می‌دهند!. این می‌شود حاصل کار یک وزیر!، یک وکیل!، حتی یک آخوند !. 🔸من از یکی از همکارانِ مجتهد، عادل، آقا، شنیدم که فرمود: من نسل مرد ندارم، فقط نسل زن و دختر دارم. نسل مرد من، یکی در خیابان کشته شد و یکی را هم نیروهای امنیتی گرفتند و اعدامش کردند. دو سه تا پسر داشتم، این‌طوری شد. جنازه‌ی پسرم که در خیابان افتاد، به مادرش گفتم من که نمی‌روم او را بردارم. اگر می‌خواهی تو برو بردار!. 🔻این آقا یک مجتهد عادل قاضی بود که به من گفت. به خاطر چه بود؟ چون از بس در انقلاب کار زیاد بود و آخوندها کار داشتند، نمی‌توانستند بچه‌هایشان را نگه‌داری کنند. بچه‌هایشان به گروهک ها پیوسته بودند. یکی‌شان را اعدام کردند، یکی‌شان هم در شلوغی‌های خیابان کشته شد. این بلا برای همه هست. ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

🔺 ورود به ماه رمضان با کفر! 📖 در کتاب مفاتیح الجنان در دعای شب آخر شعبان و شب اول رمضان این عبارت هست: «اللهم ما کان فی قلبی من شک و ریبة أو جحود أو قنوط أو فرح أو بذخ أو بطر أو خیلاء أو ریاء أو سمعة أو شقاق أو نفاق أو کفر...» امام صادق علیه‌السلام دعایی برای ما آورده که آخر ماه شعبان بخوانیم که خدایا هرچه در دل ما از کفر است! این‌ها را خواهش می‌کنم برطرف کنی، مرا پاک کنی. پس زندگی ما، اجتماع ما، وزارت‌خانه‌ی ما، مجلس ما، از بالا تا پایین، درس، تدریس، همه یک جور کفری درونش هست!؛ کفر به نعم الاهی. به این معنا که مثلاً چاقو را بر می‌داریم هلو را پاره می‌کنیم، ولی هنری که این‌جا به خرج رفته اصلاً یادمان نیست. مثل این‌که این یک خشتی است افتاده روی زمین، برداشتیم می‌خواهیم استفاده کنیم! باباجون این یک لقمه‌ی عجیبی است!. هنر است. هنری که سال‌ها و قرن‌ها بشر باید در این ها فکر بکند ولی نمی‌کند. پس کفر است. پس اجتماعات و تمدن‌ها کفرانه است به نعمت‌های الاهی... ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

🔺چرا خداوند مصیباتِ بر اولیای خودش را تقدیر فرموده؟ برای خاطر این‌که دنیا پیش خدا ارزش ندارد، چیزی نیست، اهمیتی ندارد. این مرگ و میر دنیا، زندگی دنیا هیچ است، حتی پیش همه‌ی ماها؛ منتهی وقتی که مرگ می‌آید تمام دنیا، تمام افراد دنیا، تمام اسلحه‌ها و پول‌ها و وسائل دنیا به قدر یک مشت خاک پیش او ارزشی ندارد. چرا؟ برای این‌که می‌فهمد که این‌ها دیگر تمام شد، بازار این‌ها دیگر ور افتاد، کسی دیگر این‌ها را نمی‌خرد. در قبل از مرگ آدم حاضر بود برای این مسائل جانفشانی کند، خدمتگزاری کند، زحمت بکشد تا وقتی یک چیزی از این‌ها گیرش بیفتد. اما مرگ که می‌آید، آدم همان موقع می‌فهمد که بزرگترین سلطنت‌ها با خاک و سنگ و شن چیزی فرقی ندارد... ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

🔘فرازی از دعای شب آخر ماه شعبان المعظم اللَّهُمَّ مَا كَانَ فِي قَلْبِي مِنْ شَكٍّ أَوْ رِيبَةٍ أَوْ جُحُودٍ أَوْ قُنُوطٍ أَوْ فَرَحٍ أَوْ بَذَخٍ أَوْ بَطَرٍ أَوْ خُيَلاَءَ أَوْ رِيَاءٍ أَوْ سُمْعَةٍ أَوْ شِقَاقٍ أَوْ نِفَاقٍ أَوْ كُفْرٍ أَوْ فُسُوقٍ أَوْ عِصْيَانٍ أَوْ عَظَمَةٍ أَوْ شَيْ ءٍ لاَ تُحِبُ، فَأَسْأَلُكَ يَا رَبِّ أَنْ تُبَدِّلَنِي مَكَانَهُ إِيمَاناً بِوَعْدِكَ وَ وَفَاءً بِعَهْدِكَ وَ رِضاً بِقَضَائِكَ وَ زُهْداً فِي الدُّنْيَا وَ رَغْبَةً فِيمَا عِنْدَكَ وَ أَثَرَةً وَ طُمَأْنِينَةً وَ تَوْبَةً نَصُوحاً، أَسْأَلُكَ ذَلِكَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ @seyedololama