بسم رب الشهدا #رزق_ماه_رجب #‌عملیات_بصرالحریر #قسمت_ششم به قلم #شهید_مرتضی_عطایی از اصطلاحا خط القعر( گودترین محل اون منطقه)در اومدم وتو مسیر و دیددشمن قرار گرفتم...تازه فهمیدم تو چه مخمصه ای گیر کردم(از ساعتی قبل هم ضبط صوت گوشیم هم روشن بود وتمام صوتهای حین درگیری رو ضبط میکردو البته اونجاکاملا ازش فراموش کرده بودم)و از چند جهت تیر میومد... به قدری آتش شدید بودکه هرلحظه منتظر این بودم با گلوله ای برزمین بیافتم... به قدری گلوله دور واطرافم روزمین مینشست و خاکهاش به سر و صورتم میپاشید که فکر میکردم اون نامردا هر چی مهمات دارن،رو سر من خالی کردن... و درهمون حالت ،اشهدم رو باصدای بلند میخوندم... به وضوح نفیر گلوله هارو که از اطرافم،مخصوصا از کنار سر وصورتم رد میشدن رو حس میکردم وخدا میدونه دربعضی موارد،اینجوری حس میکردم که تغییرمسیر گلوله ها از مقابل صورتم،اتفاقی نیست و اونجا متوجه شدم که رفتنی نیستم.... خلاصه رسیدم به نزدیک اون دوتا ماشین و درست مقابل اون خونه ای که حاج حسین،سید و بقیه بودن... حدود 30 متری بچه ها،حصار اطراف خونه که ازقلوه سنگهای موجود درمنطقه و به ارتفاع حدود 70سانتیمتر درست شده بود،کنار بچه هایی که پشت دیوار سنگرگرفته بودن، نشستم... میخواستم ادامه بدم و به سمت حاجی برم که صدای فریاد حاجی منو به خودم آورد وگفت:مگه نمیبینی قناص یکی یکی بچه ها رو میزنه،سرجات بشین... از اون فاصله هم نمیشدخشابها رو براشون پرتاب کنم... وقتی زمین گیر شدم،تازه متوجه شدم،سمت راست و چپم کسی نشسته و چند نفر دیگه هم تو همون راستا نشسته بودن وبصورت پراکنده به اطراف تیراندازی میکردن... تازه داشتم نفر سمت چپم روتوجیه میکردم که فلانی سرت رو بدزد که چند نفرقناص بچه ها رو میزنن، دیدم که مغزش پاشید رو سنگهای همون دیوار کوتاه که پشتش سنگر گرفته بودیم ودقیقا به حالت سجده سرش افتاد رو زمین...نگاه کردم دیدم کنار گوش سمت راستش تیر خورد واز سمت چپ سرش خارج شده بود... بله حدود اذان ظهر بودکه دیدم اول وقت لبیک گفت و رکوع نرفته،سجده رفت... سمت راستیم روصدا کردم بهش گفتم حواست باشه کناریمون رو هم زدن که دیدم جواب نمیده،دوباره صداش کردم دیدم جواب نمیده، تکونش دادم ومتوجه شدم که اصلا حواسش نیست و انگار تو این دنیا حضورنداره... بعد که دقت کردم دیدم تو اون شرایط اصطلاحا هنگ کرده...تا اومدم عکس العملی نشون بدم، دیدم به پشت افتاد...تیر دقیقا تو گلوش خورد... منم حسابی کفری شده بودم...از ایمان ضعیفم همونجا داد زدم...خدااااااا این چه امتحانیه که داره سرم میاد؟! یا منم ببر یا یه راهی باز کن... بی ام پی دوم خودش رو رسوند و از روی مهماتی که بی ام پی اول آورده بود و وسط جاده انداخته بود و از ترس هدف قرار گرفتن با موشک،صحنه رو ترک کرده بود،رد شد و تقریبا غیر قابل استفاده شد،هر چند که بخاطر قرار گرفتنشون توی فضای باز و وسط جاده ،بخاطر اجرای آتش تک تیراندازها، عملا غیر قابل دسترسی و استفاده بود... و خودش رو به بچه ها رسوند،تو این فاصله هم کلی به سمتش موشک آر پی جی و اس پی جی و...شلیک شد... و حاج حسین و سید و بچه ها کنار خونه،زمین گیر شده بودند،طوریکه اگه کوچکترین حرکتی میکردن مورد اصابت تک تیراندازها قرار میگرفتن... راننده بی ام پی با عجله و دستپاچگی سعی در عقب و جلو کردن داشت تابتونه درب بی ام پی رو که درعقبش قرار داره رو به نزدیک بچه ها هدایت کنه،که توهمین تحرکات باستون بتنی خونه برخورد وتخریب شد ومنم که شاهد صحنه بودم،هی جوش میزدم که نکنه تو این شیر توشیری،بچه ها رو له کنه... مسلحین کم کم حلقه محاصره رو تنگ تر کردن وکاملا واضح دیدیم که ازسمت چپ مثل گرگهایی که به گله میزنند،نفوذ کردند و از فاصله خدود 10تا 15متری به سمت بچه ها تیراندازی کردن... مجروحین به همراه سید ابراهیم سوار بی ام پی شدن...حاج حسین که مجروحین رو سوار کرده بود،خودش ازهمه آخرتر قصد سوار شدن داشت که مورد اصابت قرار گرفت ودستش از دست سیدابراهیم که میخواست حاجی رو بکشونه تو،جدا شد(سید گفت که خود حاجی دستش رو از دست سید جدا کرده بود)نوادگان معاویه به قدری نزدیک شدن که رگبار رو داخل بی ام پی گرفتن و سید میگفت که گلوله ها وقتی به بدنه ی داخل بی ام پی برخورد میکردن،کمونه کرده و چندین بار بین در و دیوار داخل رد و بدل میشدن ودرست همونجا گلوله ی دوم به پهلوی سید ابراهیم خورد... خلاصه بی ام پی از اون مهلکه خودش رو خارج میکنه، اما بدون حاج حسین... ماهم دیدیم که چاره ای جز شکستن محاصره نداریم، پشت بیسیم اعلام کردم:هرکسی که صدای منو میشنوه فورا خودش رو به ما برسونه و ازقسمت پشتی حلقه ی محاصره رو بشکنیم وعقب نشینی کنیم... در اون حالت از سه طرف محاصره ی کامل بودیم و از ازقسمت پشتمون دشمن در فاصله ی دوری قرار داشت که همونجا تو اون شرایط سخت،سیدمصطفی موسوی اعلام کرد:حاجی قبضه ی SPGرو چکار کنم؟ منبع دم عشق،دمشق

#کتاب 📚 #قسمت_ششم 6⃣ #فصل_‌اول |شما که ایرانی هستی.| |خود گفته های| #شهید_مرتضی_عطایی 📖🌸📖🌸📖🌸📖🌸📖🌸📖🌸📖🌸 حسابی خورد توی پرم😧. هر چه التماس 🙏 کردم، گفتند:نه آقا، امکان نداره.🙎‍♂ اصلا خبر نداشتم که فقط بچه های افغانستانی را از آنجا اعزام می‌کنند. از طرفی چون هویتم معلوم و آنجا تابلو شده بودم، دیگر نمی توانستم بروم🙍‍♂ مدرک افغانستانی جور کنم و بیاورم. آنها کاملاً می‌دانستند من ایرانی هستم. اگر همان اول در جریان بودم، مدرک افغانستانی جور می‌کردم و می‌گفتم افغانستانی هستم یا اگر مدرک هم نداشتم می رفتم چند نفر را به عنوان معرف پیدا می‌کردم؛ ولی با این اوضاع بلیتم کاملاً سوخت و دیگر نمی توانستم کاری بکنم.🤦‍♂ آمدم خانه، از تمام مدارک بسیجم کپی گرفتم؛ گواهی های مربی گری، گواهی های خدمت، تقدیرنامه ها، تشویق نامه ها، از همه اینها که حدود ۳۰ برگ می شد، کپی گرفتم و بردم به همان مسجد گلشهر. آنها را نشان دادم و گفتم: این رزومه کاری منه، بالاخره تو مجموعه آموزش یه کاری از دستم برمیاد🙋‍♂. مجدداً گفتند: نه آقا، این ها فایده ای نداره🙅‍♂. مسئول ثبت نام شخصی بود به نام افضلی که از بچه‌های خود افغانستان بود😒. او گفت: آقا همه اینها که شما میگی درست، ما قبول داریم، ولی نمیشه شما را ثبت نام کنیم. اگر بشه کاری هم کرد، می تونم با مسئولین صحبت کنم، بری تهران برای آموزش بچه های افغانستانی، فقط در این حد. گفتم: آقا، اگر جور بشه، من می خوام برم اون طرف.🙏 منظورم سوریه بود. گفت: نه آقا نمیشه ! خیلی این در و اون در زدم. تا یک هفته هر شب می رفتم گلشهر😶. با اینکه فاصله گلشهر تا خانه حدود ۲۵، ۳۰ کیلومتر بود، اما هر شب نیم ساعت قبل از اذان مغرب آنجا بودم. می‌خواستم هر جوری که شده یک راهی پیدا کنم. در آن مسجد همه افغانستانی بودند. گلشهر منطقه ای در پایین شهر مشهد است که محل تجمع و سکونت افغانستانی ‌هاست. 📖🌸📖🌸📖🌸📖🌸📖🌸📖🌸📖🌸 🔴 ادامہ دارد ... 🔺منبع: کتاب #مرتضی_و_مصطفی 🔺انتشارات: یا زهرا 🔺مصاحبه و تدوین: علی اکبر مزد آبادی