اصلا تاكتيك عباس در واحد اطلاعات و عمليات، ملاقات با سران گروهك‌ها بود و بيشتر وقتش صرف رفت و آمد ميان آنها مي‌شد، غالبا هم تنها مي‌رفت و بدون اسلحه؛ مثلا يك گردن كلفتي به اسم علي مريوان دار و دسته مسلح سي، چهل نفري راه انداخته بود، عباس تصميم گرفت كه «علي مريوان» را وادار به تسليم كند. اراده كرد و رفت پيش‌شان، اميدوار نبوديم زنده برگردد، جلويش را هم نمي‌توانستيم بگيريم، تصميم كه مي‌گرفت ديگر تمام بود، هرچه مي‌گفتيم بابا! اينها كه آدم نيستند، مي‌روي، سرت را برايمان مي‌فرستند، عين خيالش نبود. مدتي با آنها رفت و آمد مي‌كرد، با آنها غذا مي‌خورد، حتي كنارشان مي‌خوابيد! اينها عباس را مي‌شناختند كه كيست و چه كاره است ولي بهش «تو» نمي‌گفتند، بالاخره «علي مريوان» و دار و دسته‌اش داوطلبانه تسليم شدند. دفترچه خاطره علي مريوان كه دست بچه‌ها افتاد ديدند يك جا درباره عباس نوشته: چند بار تصميم گرفتم او را از بين ببرم، ولي ديدم اين كار ناجوانمردانه‌اي است، عباس بدون اسلحه و آدم مي‌آيد، اين ها همه حسن نيت او را نشان مي‌دهد، كار درستي نيست كه به او صدمه بزنم. 🌷 #شهید_عباس_کریمی «اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج» ✌️"مُجاٰوِراٰنِ ڪَریٖمِہ ... مُداٰفِعاٰنِ عَقیٰلِہ"✊ @sh_modafeaneqom 🌹شھداے مدافع حࢪم قم🇮🇷