گاهی که با دلمان خلوت می‌کنیم، پند می‌دهیمش: دلا رو کن به تنهایی که از تن‌ها بلا خیزد. اما واقعاً از «تن‌ها» بلا خیزد؟ یا از «تنها»؟ در جای خود نه از «تن‌ها» بلا خیزد و نه از «تنها». دست خدا با «تن‌ها»ست و خدا را در کنج دل‌های «تنها» و شکسته می‌توان یافت. اما گاهی در میان «تن‌ها»، «تنها»ییم: هرگز وجود حاضرِ غایب شنیده‌ای؟ من در میان جمع و دلم جای دیگر است و گاهی ما «تنها»یانِ میان «تن‌ها» پرشمار می‌شویم. «تن‌ها»ی بسیار می‌شویم در کنار هم، اما هریک فرورفته در «تنها»یی خود. این‌چنین است که «ازدحام تنهایی» شکل می‌گیرد: «تک‌دل»‌هایی که «یک‌دل» نیستند. ShabakeTabligh.ir eitaa.com/ShabakeTabligh instagram.com/ShabakeTabligh شمع #نکته‌قاب شبکۀ مبلغان و عملیات‌های تبلیغی