بسم الله #مرحوم_احسان_معراجی_فر مدتی از عمرم تا به الان را، او را در بخش های مختلف اخبار صدا و سیما دیدم. همیشه قاب و پس زمینه پشت او در گزارش ها، مردمی بودند که هریک به نحوی مظلوم، مستضعف، پابرهنه، فراموش شده و... حساب می شدند. یاد هم ندارم از غیر از همین مردم روایت کرده باشد! به قول خودش #این_مردم_درد_کشیده این مردم #رنج_های_زیادی_کشیده!.... وقتی خبر رفتنش را از همان اخبار شنیدم، فقط یک گزاره به ذهنم آمد: حتما به دعای همان مردم، جایش خیلی خوب است! جزو معدود کسانی بود که مطئنم بدرقه سفرآخرتش تنها و تنها دعای همین مردم خواهد بود!... چرا؟! ازکجا؟ از آنجا که به سراغ همسرجانباز قطع نخاعی دیالیزی سرطانی بدون دو پا رفت و محبت ها و عاشقانه های او را روایت کرد... از آنجا که روایت کرد از غریبی اهالی روستاهای کوهستانی خوزستان... و نشست پای دردودل مردمی که لوله های نفت از روستایشان میگذشت، اما خود را با هیزم گرم نگه میداشتند!... از آنجا که شادی کودکان سرزمینم را بخاطر خدمات گروه های جهادی، به جهانی نشان داد! از آنجا که به جای فرزندان بیشماری، به خانه سالمندان رفت و بوسه بر پیشانی پدران همان ها زد!... و نشست به پای ولیچر همان غریبان خانه سالمندان، قربان صدقه شان رفت... از آنجا که به خانه های حاشیه شهر سر میزد و شادی و غم های خاص آنها را روایت میکرد!... از آنجا که هیچوقت قصد روایت هایش، تخریب کشور و دولت نبود؛ بلکه چشم یاری به خیرین بی شمار سرزمینم داشت! از آنجا که در اکثر روایت هایش، بغض راه گلویش را می بست اما محکم و استوار ادامه میداد!... #روایت_گری همچین #مخلص آرزوست... ان شاءالله دعای همان مردم و دعای خود او، ما را در #جنگ_روایت_ها پیروز کند! روحش شاد... ✍شمع