با تو خودمو از دست میدم؛
تو همونی بودی که تو وجود من رخنه کردی .یک روح بودیم ،روحی که نیمه اش فولادی و نیمه دیگر ابریشمی طلایی..
با وجود تو دیگر من وجود نداشت !
من رفته بود از خودش، در تو گم شده بود.
انتخاب سختی بین روح و قلبِ یک دنده بود و برای بار هزارم قلب پیروز این نبرد بود.
قلبه بی منطق من موفق به باور حقیقت زرده ماجرای ما نشد وکور کورانه تورو انتخاب کرد .
با این حال رفتنت باعثه کابوس جدید من شد.
قلب من باور نداشت که تو به روحم دستبرد میزنی و قرار نیست ادم قبلی بشی.
خب همیشه خیلی تلخه اخرش..!
