منطقیه

زمین،دریاو حتی مریخ را گشتند. گشتند و گشتند تا پیدا اورا پیدا کردند. شاید بهتر است بگویم یادی از اورا.. او جسم خود را به فرشته مرگ هدیه داده بود . شاید هم به زور! اما هر چه که بود ،او دیگر نبود. پری ناباورانه خیره به سنگ یاد بودش نگریست و گریست. اینبار برای صاحب آئینه. کسی که به جای قلبش در سیاه چاله مغزش زندگی میکرد. و راهی برای پشیمانی نبود.. تکه های آئینه پرتغالی را که در دستمالی گلدوزی شده پیچیده بود؛ بیرون آورد و ناتوان و غم زده به آن دقیقه ها خیره شد. ودراخر کنار همان سنگ آن را خاک کرد،گنجش را ! شاید آئینه برای او نبود، با لبخندی که معنی ها به خود گرفته بود رفت دنبال گنج خودش آئینه ای واقعا برای او بود. رفت و چشمهای ما هم به دنبال او؛

اینجا که نشد،اون دنیا باشه قرار منُ تو!

کاش یه اسلحه قلبمو نشونه میگرفت و تهدید میکرد اگر اشکات رو گونه هات جا خوش کنن،میزنم.

بغلم کن.

فقط خدا میدونه تو دل ماها چی میگذره.

نباید از اینکه خودمم خسته می شدم..

من روحمو کی و کجا جا گذاشتم که یادم نمیاد!؟

اگر جواب ''خوبی'' رو نگفتم بدون حالِ خوبم و تو برام تموم شدی'🤝

-

جالب است!پدر و مادر من بیشتر به خواهر برادرم تشابه دارند تا یک والدین.. پدری بذله گو، سیاستمدار و البته سختگیر! و مادری ارامُ صبور و احساسی.. نمیدانم. اما من یک بذله گویِ ارام هستم . همینقدر متناقض. خانواده ای که ظاهر ایده الی دارند و شاید باطن هم اینطور باشد.. اما با همه مشکلات و اختلافات بازهم والدین من هستند.

پیراهن چهارخونه ی پاییزی و بارونی نود :)؟ باز بگو داری اشتباه میکنی.