هر کسی،سلام.
حوصله و توان مقدمه چینی از من گرفته شده است بگذریم و برویم سر اصل مطلب.
این آدمها مسخره اند .
لطفا بیا و ببر من را.
خیلی هایشان که اصطلاحا سنی ازشان گذشته و مویی سفید کرده اند.
شعورشان سیاه سوخته است،ذغالی است،کثیف است.
چه برسد به بچهایی از تخم درآمده که ادعای فرهنگ و ... دارند، بلکه بیشتر آن آدم میانسال.
اینجا یک زمین بزرگ است و مردم برای دل تکه پاره کردن رقابت میکنند.
هر کسیِ عزیزم همه کلمات منفی برای توصیف این ادمها کافی نیست.
نمایی با شخصیت و با فهم از خود عرضه میکنند و با خیال آسوده و ارام توهین میکنند میزنندُ میکشند روحت را و بعد هم میخندند.
هرکسی، این زندگی مضحک و گریه آور است.
من این زندگی را نمیخواهم.
_
کلا دنیارو دو نوع آدم پر کرده.
منطقی ها و احساسی ها.
این دنیا جای احساسات نیست و چیزی به اسم قلب اینجا معنی ای نمیده.
مسئله دنیااحساسات نیست و آدمهای احساسی زیر این استدلال و منطق های خاکستری له میشن.
آدمهای خوش قلب و مهربون که اعتماد میکنن، رابطه برقرار میکنن و اعتمادشون سلب میشه .
بی اعتمادی ها غم میاره رنجُ ترس هم همراهش داره.
آدمایی که مغزشون پر شده از منطق و جدیتِ همیشه کیلومترها تو این خاک جلوترن از آدمهای احساسی.
آدمی که احساسات آبی رنگش مثل یه رود میمونه؛در جریان .
و اون ادم منطقی مثل سدِ جلوی راهِ رود.
آدمهای خوش باور و بدون ریگُ سنگ، خنده ای،بویی، چشمی دین و روحشون رو به نا کجا آباد میبره.
بعدهم که کر، کورُ عاشق.
از اول هم این خشکی ها برای همون آدمای قاطع با افکار پیچیده بود.
نه آدمای ساده که مثل یه جاده بدون پیچُ خم ان...
