نه چیزی میزنم ،نه دیوونه ام.
ولی تو هر شب پیشم میشینی چای کم رنگتو تو همون استکان کمر باریکِ مینوشی و موهای پر موجتو که دریای سیاهیه برای خودش رو میبافی.
رو به روم لبخندتو تا مرز مستی من میکشی تا اون مرواریدای قشنگ پیدا شن.
خودتو شهرزاد گونه میکنیُ قصه هارو میبافی مثل موهات.
و منم که فقط خودمو تو آینه چشات میبینم.
میدونی اون لباس مشکیت که شکوفه های خندون قرمز داره رو دوست دارم ،میپوشیش تا معجزه کنی تو این قلب بی روح.
درسته که سه سالو پنج روزُ ۱۸ ساعت و ۴۵ دقیقست که میگذره از پس دادن قلبم..
ولی من هر شب میبینمت. . .
تو دنیای موازی پیشرو همه اهنگاش احساسیه، به زد بازی میگن سرنگون کننده جمهوری اسلامی ، به جای گل رز گلدون کاکتوس برای ابراز علاقه بهم میدن، افریقا ابر قدرته . خورشید از مغرب طلوع میکنه و منم به تو رسیدم.
هر کجا که شروعی باشد نام او به چشمم می آید.
سر در مغازه ای، دفتری یا تخته سیاهی.
انها هم به یادش صبح بلند میشوند، راه میروند و حتی موقع غذا خوردن؟
گوشه ذهنشان یک اوست که ستایشش میکنندُ نامحسوس فریاد میزنند وصله ی زندگی من است 'او'.
کاش به حرف آن ریش سفیدی که میگفت: او را با خدا هم قدُ حَد نکن جوان .او،اوست خدا هم خدا!
نپرستش.
اما انگار زیاد اند کسانی که او را خدا کردند،بت کردند و بنده اش شدند.
امیدوارم اوی من با اوی آنها یک او نباشد.
