هر کجا که شروعی باشد نام او به چشمم می آید.
سر در مغازه ای، دفتری یا تخته سیاهی.
انها هم به یادش صبح بلند میشوند، راه میروند و حتی موقع غذا خوردن؟
گوشه ذهنشان یک اوست که ستایشش میکنندُ نامحسوس فریاد میزنند وصله ی زندگی من است 'او'.
کاش به حرف آن ریش سفیدی که میگفت: او را با خدا هم قدُ حَد نکن جوان .او،اوست خدا هم خدا!
نپرستش.
اما انگار زیاد اند کسانی که او را خدا کردند،بت کردند و بنده اش شدند.
امیدوارم اوی من با اوی آنها یک او نباشد.
فی الحال غصه صدایم میزند.
وقتی هم برای لبخندِ کوتاهی نیست-
عقلمان هم در آسمان زمین معلق مانده، که مبادا از طرفی خبری رسد.
دلتنگی و خفقان هم دست به یقه شده است.
این خیال های نازک و پوشالی مرا در منجلاب پریشانی به امان خدا وا گذاشتند.
هاله ای خاکستری، تنها در این آشوب چه کند؟
نه کسی است که غم مارا میل کند و نه شرحی است برای تکه ماهیچه ای که تنها کارش پمپاژ خون است و مغزی که بر علیهش کودتا کرده را توجیه کند.
خاطرِ کدر شده ی مارا چه کسی با عسل روحش شفاف میکند؟
