برایش ماه بودیم و میگفت:بخند. ماه را چه به غم بر سر خود ریختن؟ ماه مادر است. مادرِ تنها دلان ،نومیدان و غم زدگان. مادر را چه به اشک؟ مادر باید پنهان کند آوارِ دلش را. لبخند مادر است که جان می افزاند به جان دگر بچهایش. تو لب باز کنی از زخمهایت پس چه انتظار از آنها؟ در شان ماه نیست که سوگوار باشد. پس بخند بگذار مروارید هایت بدرخشند و نور امید را به بچهایت بیندازند.

الانم سختمونه ولی میرسیم به جایی که حقمونه.

آدما نه تو جنگ خودکشی میکنن نه تو فقر؛ آدما تو تنهایی خودکشی میکنن. آدما رو تنها نذاریم!

کاش منم یدونه بیمکث داشتم.

_حالم خوب نیست. +چرا؟ _دلیلی براش ندارم +دوست نداشتی حالت خوب باشه . _

یکی نیست بهم بگه تو که جز پست گذاشتن تو فضای مجازی کار دیگه ای نداری چرا انلاین میشی؟:/

هیچکس،هیچکس اینجا به تو مانند نشد!

مولانا>>>>>>>>>>>>>

یکی میاد تو زندگی ENFP⇦ حرفاتونو تبدیل به رمزایی میکنین که فقط خودتون میفهمین⇦ اون میره ‌⇦ENFPمیمونه و همه اون رمزا.

اگر من بخشی از افسانه تو باشم؛ تو روزی به من باز خواهی گشت(((: کیمیا گر-

سر در زندگی خود داشتیم و یکنواختِ زندگی را ادامه میدادیم. قدم به قدم تا ایستادم. سر را از شمردن قدم های زندگی ام برداشتم. به او خیره ماندم. نمیدانستم محو تماشای آسمان نیمه شبی که روی سر خود راه انداخته بود شوم یا قد بالای به سرو مانَش. چشمانش.. نگویم از آن دو بلای به جان خریدنی. در نظر،حتی پستی و بلندی روی بینی اش هم مایه زیبایی بود. و لبانش را میگذریم که جایز نیست غیرت را یکجا قورت داد و یک آب هم رویش. ظرافت خدا در یاقوت وجودش دیدم و هزاران بر خدا بازگشتم. در سرم غوغایی به پا بود و انگار نه انگار که یکنواخت زندگی در جریان است و اما من ایستادم. از خودم به در شدم و آنگاهی که بازگشتم یقین پیدا کردم تنها عشق است که ناغافل دچارت میکند تا چاره ای جز دربند شدنش نداشته باشی'!

نشد بدم دنیامو برا خندهات.