بعضی حرفا راحته ولی عمقش به اندازه یه چاه صد متریه! پرت میشی تو چاهی که بیرون اومدنش با خودِ خداست. چهار حرف کنار هم چیده میشن،کاملا عادی و تورو پرت میکنن تو دریایی از فکر های بی سر ته..

‏آدم مچ‌ خودشو سر یه چیزایی می‌گیره که یه عمر می‌گفته من؟ من عمرا اینطوری بشم. ‌.

رفتی ای ولی مرا به خود وا نمیگذاری..

آئینه ها دروغ میگویند،تو در کنارمی. .

دیوونه ها که نمیرن،دیوونه ها میمونن،حتی اگر تو نخوای.

اره من بچم، مث بچه ها واسه کوچیکترین کارات ذوق میکنم، مث بچه ها دروغ گفتن بلد نیسم، مث بچه ها دلم پاکه و وقتی میگم دوست دارم ینی از تهِ قلبم دوست دارم ، مث بچه ها زود دلم میشکنه و دو دقیقه بعدش میبخشمت؛ میشه توهم بچه باشی؟

‏اولین واکنشم نسبت به ناراحت شدن، کم حرف شدنه.

از تمام بودنت نبودنت به من رسیده..

تو یک مهاجمی،از خودت به رویای من می آیی..

هر موقع که میرفتم جلو اینه و خودمو نمیشناختم زود خودمو می رسوندم به چشمات و از تو اون چشمای قشنگت و تازه خودمو میشناختم اما الان تنها جمله ای که میتونم بهت بگم... : چشم هایت آینه ی کیست؟ :)

هُوَ رَبُّ المُستَحیل و أنت تبکی عَلَی المُمکن؟ ٬ او خداوندِ ناممکن‌هاست در حالی ك تو بر ممکن گریه می‌کنی؟ ٬

اون همیشه غصه میخورد بخاطر چیزی که نبود..