هر موقع که میرفتم جلو اینه و خودمو نمیشناختم زود خودمو می رسوندم به چشمات و از تو اون چشمای قشنگت و تازه خودمو میشناختم اما الان تنها جمله ای که میتونم بهت بگم... : چشم هایت آینه ی کیست؟ :)

هُوَ رَبُّ المُستَحیل و أنت تبکی عَلَی المُمکن؟ ٬ او خداوندِ ناممکن‌هاست در حالی ك تو بر ممکن گریه می‌کنی؟ ٬

اون همیشه غصه میخورد بخاطر چیزی که نبود..

کله ظهر پیاده خیابونو متر میکردیم که گفتی: _چرا خسته نمیشی؟ +چون با همیم. _ناراحت نیستی که مثل بقیه تو ماشینای گرون قیمت ننشستی؟ +باهم میتونیم؛ میخریم. _اینا همش حرفه بابا،کی پسر بدون پولو میخاد جز ننش؟ +باهمیم،چه تو آسون چه سخت.

همان کودک پیر که آهش لرزه به قلبت می اندازد..

اون وقتی که خودت از خندت لذت میبری هم بحثش جداست.

نصفه شبا>>>>>>>>

_

رفت،رفت اونی که میگفت هیچ وقت؛تنها نمیشی چه تو اسون چه سخت..

ارحم من راس ماله الرجاء و سلاحه البکاء :) رحم کن بر کسی که سرمایه اش امید و سلاحش گریه است.. -دعای‌کمیل

به دیگری اگر که دل نبسته ام ببخش..

تا حالا شده حس کنی یه آهنگ پناهته؟