سلام دوست ماندگار من. خوب باشی. بحثمان شد. میدانی که اسم بحث می آید اولین نفر دستم را با ذوق شوق بالا میگیرم. میگفت سالهاست با غم هایی بزرگ دست پنجه نرم میکنم. گفتم پس با غم هایت یک قل دو قل بازی کن. مصداق همان مصرع که میگوید درد را با جان پذیراییم و با غم ها خوشیم.. گفت حواست کجاست؟زندگی است کتابِ شعر که نیست. گفتم روحم با من زندگی نمیکند؛خانه اش در رویایم است. خندیدُگفت مشخصه،دیوانه ای؟ هر کسی انگار این جمله در نظمِ ساختار زندگی ام نقش بسته. گفتم دیوانه ها همان عاقلانند اما بهم ریخته و مشوش تر. گفت دیوانه اش بودم. پس من هم عاقل ام؟ فهمیدم او بیشتر از من شعر هارا از بَر است.. همان شد که دیوانۀ دیوانگی اش شدم و سوختن را بر تمام فضیلت ها ترجیح دادم. هر کسی جانم مراقب آدم های دیوانه دورت باش،کشش آنها از آهن ربا هم بیشتر است. ایامت به خیر.

تو نثرصریح من حدیث جعلی!

هنوزم نمیشه ازت بکنم.. ولی تو معنی هنوزو نمیدونستی.

همون شعری که کلی دنبالش بودی>>>>>>

میگفت:دیوونه ها تو زندگی باخت نمیدن.

من حاضرم جونم بدم برگردی..

کیه که دوروز میره تو جنگل تا دو ماه شارژه؟منننن🤝

ولی حسم میگه تو قلبت ازم دوره دیگه..

اتفاقای غیر منتظره>>>>

چرا نمیاد بگه دلم برای بینی قوز دارت،چال گونت،چشمای سادتُ موهای مِشت تنگ شده؟

ـ XSTX : چه زمانی یه هیولا، هیولا نیست؟ ـ XNFX : ساده است، زمانی که دوستش داشته باشی.

چگونه تورا به دیگری بسپارم؟چگونه؟!