"و به خاطر اون خود واقعیمو گم کردم" -سانی

اینکه بعضی شبا گذشته برام یاد اوری میشه حالمو بهم میزنه ولی خودم کردم که لعنت بر خودم باد🤝

پیشگویی،پیییشگویی..

_

بزرگترین اشتباه؛ دل بستنه. به حرفی، آدمی، زندگی ..

رفتم بهش گفتم . . + اقا اصلا من سیگارت میشه دیگه ، نمیشه ؟ دیدم هاج و واج نگام میکنه +گفتم :این همه کنت و ونیستون و مارلبورو میکشی من اون بهمن ریز مبادای ته جیبت باشم؟ _گفت: حالا چرا بهمن روز مبادای ته جیب؟ +اخه نمیدونی وقتی نسخی و تو و بی سیگاری موندی ، یهو یادت میوفته به اون بهمن ته جیبت چه بهشتیه داشتنش میخوام من اون بهشته باشم فقط و فقط سهم من باشه نه هیچ کس دیگه ای خندید و داد زد : تو دیونه ااااای دختر +دیونه نبودم که همه حال خوبمو مثل سیگار نمیپیچیدم بذارم ته جیب تو!

کی گفته متنا حافظه ندارن؟ شمال ، اخر شب، هزار بار خوندن برای پادکست کردنش و فرستادنش برای تو ..

رفتی. چرا راحت نمیذاری منو؟

-

یه وقتایی ام فقط دنبال بهونه ای برای غمگین شدن . مثل اون وقتی که یه شیک وانیلی تنهارو تو یخچال اون کافه دیدم حس کردم اونم منتظره، ناکافیه و تنها . مثل اون موقعی که میخواستم این خاطره رو باهاش به اشتراک بذارم ولی حس‌ِ‌بیخود بودن بهم دست داد و گفتم : "یادم رفت"

نصف "یادم رفت" های زندگیم بخاطر حس اضافی بودنه . حسی که فکر کنی اصلا اهمیتی داره براش ؟ برای کسی اهمیتی داره این جزئیات ؟ معلومه که نه . آدما انقدر مشغول جهان خودشونن که جواب سلامتم به زور میدن ‌.

حس ناکافی بودن بخاطر کمبود اعتماد بنفس نیست . بخاطر آدمایی عه که باهاشون ارتباط داری.‌ ‌