بزرگترین اشتباه؛ دل بستنه. به حرفی، آدمی، زندگی ..

رفتم بهش گفتم . . + اقا اصلا من سیگارت میشه دیگه ، نمیشه ؟ دیدم هاج و واج نگام میکنه +گفتم :این همه کنت و ونیستون و مارلبورو میکشی من اون بهمن ریز مبادای ته جیبت باشم؟ _گفت: حالا چرا بهمن روز مبادای ته جیب؟ +اخه نمیدونی وقتی نسخی و تو و بی سیگاری موندی ، یهو یادت میوفته به اون بهمن ته جیبت چه بهشتیه داشتنش میخوام من اون بهشته باشم فقط و فقط سهم من باشه نه هیچ کس دیگه ای خندید و داد زد : تو دیونه ااااای دختر +دیونه نبودم که همه حال خوبمو مثل سیگار نمیپیچیدم بذارم ته جیب تو!

کی گفته متنا حافظه ندارن؟ شمال ، اخر شب، هزار بار خوندن برای پادکست کردنش و فرستادنش برای تو ..

رفتی. چرا راحت نمیذاری منو؟

-

یه وقتایی ام فقط دنبال بهونه ای برای غمگین شدن . مثل اون وقتی که یه شیک وانیلی تنهارو تو یخچال اون کافه دیدم حس کردم اونم منتظره، ناکافیه و تنها . مثل اون موقعی که میخواستم این خاطره رو باهاش به اشتراک بذارم ولی حس‌ِ‌بیخود بودن بهم دست داد و گفتم : "یادم رفت"

نصف "یادم رفت" های زندگیم بخاطر حس اضافی بودنه . حسی که فکر کنی اصلا اهمیتی داره براش ؟ برای کسی اهمیتی داره این جزئیات ؟ معلومه که نه . آدما انقدر مشغول جهان خودشونن که جواب سلامتم به زور میدن ‌.

حس ناکافی بودن بخاطر کمبود اعتماد بنفس نیست . بخاطر آدمایی عه که باهاشون ارتباط داری.‌ ‌

شاید ۸۰ درصد زندگیم رو مرهَم بودم. تسلای دل . همون حس اطمینانِ خاطر .. و کاش از این به بعد نه دنبال اون ۲۰ درصد ناقابل باشم و نه اون ۸۰ درصد ارزشمند اما فرتوت کننده .

خلاصه که درک نشدن، حس کهنگی رو بهت منتقل میکنه . چیزای کهنه ام بودنشون حس نمیشه نبودنشون ام وقتی حس بشه ، یه جایگزین بهتر براش سراغ دارن .

اگر اینارو دیدی. نیا پیویم بگو چرا؟ چیشده؟ اگه میخواستم با کسی صحبت کنم تو روح کوچولو میذاشتم . پس ازش بگذر ، ترجیحا نخونش ..

نیاز دارم اینم بگم . کلی سرمو شلوغ میکنم از این موسسه به اون کلاس . از اون هیئت به اون کافه .. که فقط حس نکنم خلا رو ، این تنهایی جدایی ناپذیر رو . همگی همینیم هرکاری میکنیم برای فکر نکردن برای اینکه این حس همیشه با ماست. اینجا زمینه ، اینجا فراق زمین عه . اصلا باید اسمشو میذاشتن کُره ی ظلم.