شما بارها و بارها به محض این که تلاش کنید زندگی خود را در مسیر ارزشمندی قرار دهید، افکار بازدارنده ظاهر خواهند شد. چرا چنین است؟ پاسخ این سؤال به تکامل تدریجی ذهن انسان بازمیگردد. آیا حکم برجستهٔ ذهن اجداد ما را به یاد دارید: «کشته نشوا» و برای زنده ماندن، فرد باید محیط پیرامون خود را به خوبی بشناسد، و هر چقدر بهتر قلمرو زندگی خود را بشناسد، به طور آشکاری ایمن تر خواهد بود؛ زیرا زندگی در مناطق ناشناخته فرد را در معرض انواع خطرات عجیب و غریب قرار می دهد. بنابراین چنانچه یکی از اجداد ما تصمیم گرفت منطقه ای جدید را کشف کند، فکرش در وضعیت قرمز قرار می گرفت: «مواظب باش!»، «دقت کن!»، «ممکن است در این دریاچه تمساح باشد!»؛ و وقتی به تکامل ذهن انسان نگاه کنیم، خواهیم دید افکار جدید نیز همان کار را، فقط با جملاتی متفاوت تر و ارزشمندتر، انجام میدهند. در نتیجه، به محض شروع فعالیتی جدید، ذهن اخطارهای خود را آغاز می کند: «ممکن است شکست بخوری!، ممکن است کار اشتباهی انجام  دهی!، ممکن است رفوزه شوی!». ذهن با افکار منفی، تصاویر ناخوشایند، خاطرات ناگوار، و دامنهٔ وسیعی از احساسات و عواطف بد، به ما اخطار می دهد. ما در اکثر مواقع به این اخطارها فرصت می دهیم از هدایت کردن زندگی در مسیری که واقعاً میخواهیم جلوگیری کنند  و به جای حرکت به سمت ساحل، به سمت دریا و مقصدی نامعلوم حرکت می کنیم، بعضی افراد چنین زندگی ای را «ماندن در منطقهٔ آرامش» می نامند؛ که البته این نامگذاری چندان صحیح نیست، زیرا این منطقهٔ آرامش، واقعاً آرامش بخش نیست. میتوان این منطقه را «منطقهٔ فلاکت» یا «منطقهٔ زندگی گمشده» نامید. #تله_شادمانی 📕 #راس_هریس🖊 🌸🍃🌸🍃🌸🍃 ─═हई🍂🧡🍂ईह═─ @shafayzndgi