#تحلیل_روانشناسی_خاطره_شهید👆👆👆 🌸 #حتمابخوانید طبق روانشناسی اسلامی تنبیه بدنی عوارض بسیار خطرناکی را به دنبال خواهد داشت و هرگز نباید به آن روی آورد. بعضی از والدین گرامی احساس می کنند تنبیه بدنی می تواند آخرین مرحله تربیت کودک باشد که این عقیده بسیار غلط است. 📌اما یک سوال پیش می آید که آیا باید در مقابل اشتباهات بچه سکوت کرد و عکس العملی نشان نداد؟ خیر اینکه بنده تأکید دارم از تنبیه بدنی جلوگیری شود ، بدین معنا نیست که در مقابل اشتباهات بچه باید سکوت کرد. بلکه باید از طریق دیگری مشکلات رفتاری بچه را کنترل نمود و آن هم تنبیه محرومیتی است 🌸تنبیه محرومیتی چیست؟ تنبیه محرومیتی بهترین جایگزین برای تنبیه بدنی و بهترین عملکرد برای اصلاح رفتارهای ناخوشایند و اشتباه کودک می باشد. بدین صورت که وقتی بچه رفتار غلطی را انجام می دهد به جای داد زدن و کتک زدن کودک ، او را از کاری که دوست دارد تا مدت زمان معینی محروم نماییم. مثلاً شما در طول روز به کودکتان اجازه می دهید که یک ساعت تلویزیون ببیند ، حال اگر کودک شما مرتکب کار ناپسندی شد ، او را از دیدن برنامه تلویزیون در آن روز محروم کنید. یا اگر به او قول رفتن به پارک را داده اید ، به او بگویید چون فلان کار بد را انجام دادی امروز پارک نمی رویم. این رفتار هم کودک شما را متوجه اشتباه خود می کند و هم عوارض تنبیه بدنی را به دنبال نخواهد داشت. البته این نکته هم بسیار حائز اهمیت است که نباید کودک را به خاطر اشتباهات سهوی تنبیه نمود. یعنی اگر کودک شما ناخواسته و اتفاقی کار اشتباهی کرد یا لیوانی را شکست و ... نباید او را تنبیه کرد. بلکه تنبیه محرومیتی را تنها در مورد بروز خطاهای عمدی باید بکار برد به عنوان مثال: کودک شما در جمع کردن سفره سعی دارد به مادرش کمک کند. لذا پارچ شیشه ای را بر می دارد تا به آشپزخانه ببرد. پدرش می گوید : بابا جون تو نمی تونی این رو ببری ، سنگینه ، می شکنی. اما بچه با اطمینان می گوید مواظبم و نمی شکنم. اما از قضا پارچ از دستش می افتد و می شکند. اینجا نباید او را تنبیه کرد. درست است که پدرش شکستن پارچ را به او تذکر داده بود. اما او تمام تلاشش بر این بوده که پارچ را نشکند و سالم به آشپزخانه برساند. لذا کار او عمدی نبوده و نباید او را تنبیه کرد و بر سرش داد زد و مثال های دیگری از این قبیل... 🔴 همچنین پدران و مادران بزرگوار از تهدید کردن بچه به شدت بپرهیزید. متأسفانه بعضی از پدر و مادرها وقتی فزرندشان کار ناپسندی را انجام می دهد ، او را تهدید می کنند که این اشتباه است و باعث بروز عوارض خطرناکی در کودک می شود. مثلاً کودک در منزل شیطنت می کند و مادر به او می گوید: بذار شب بابات بیاد ، می دونه باهات چیکار کنه. یا بچه ای در مهمانی شیطنت می کند، پدرش به او می گوید: بذار بریم خونه می دونم باهات چیکار کنم. این کودک از زمانی که تهدید شده تا زمانی که پدرش بیاید یا به منزل بروند استرس دارد که حالا بابام چیکارم می کنه. حتماً حسابی کتکم می زنه و ... و این استرس و فکر و خیال ها آرامش بچه را خواهد گرفت و عوارض بد و ناگواری را در رفتارش ایجاد خواهد کرد. ✍پس تنبیه برای بچه ها لازم است با چند شرط: ۱) تنبیه بدنی نباشد و تنها به تنبیه محرومیتی اکتفا کنیم. ۲) فقط به خاطر اشتباهات  عمدی بچه ، او را تنبیه کنیم و در اشتباهات سهوی او را مؤاخذه نکنیم. ۳) از تهدید بپرهیزیم و اگر تصمیم به تنبیه محرومیتی گرفتیم ، سریعاً آن را اعلام کنیم تا بچه اضطراب پیدا نکند. ۴) مدت زمان تنبیه محرومیتی طولانی نباشد و به حد لزوم اکتفا کنیم. ۵) بچه ها را از چیزهایی که در زندگی شان کم اتفاق می افتد ، محروم نکنیم... بلکه از چیزی محروم کنیم که اگر امروز آن را از دست داد ، روزهای دیگر به آن دسترسی داشته باشد، مثل پارک رفتن و ... 🍃🌺🌸✨🍃🌺🌸✨🍃🌺🌸✨ http://eitaa.com/joinchat/4043243523C8ee14b51dd