❤️🌱 #خاطرات_شهدا #شهید_محمودرضا_بیضایی ✨ جمعی از شیعیان مستضعف یکی از کشورهای منطقه برای آموزش پیش او آمده بودند. توی محل کارش گفته بود بابت ساعت هایی که به آنها آموزش می دهد حق التدریس به حقوقش اضافه نکنند. آموزش آن ها را وظیفه میدانست. 👤 یکی از همسنگری هایش می گفت : با اینکه بعضی از این مهمان ها گاهی موازین ما را رعایت نمی کردند، محمودرضا با رافت و محبت با آنها برخورد می کرد. یک بار یکی از آنها از عینک آفتابی محمودرضا خوشش آمد و گفت بده به من. با اینکه قیمت زیادی داشت محمودرضا بلافاصله آن عینک را از روی چشم هایش برداشت و به او تقدیم کرد. 😒 من اعتراض کردم که چرا این قدر به اینها بها میدهی؟ 🌷 گفت : ما باید طوری با اینها برخورد کنیم که به جمهوری اسلامی علاقه مند شوند. @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊 🌱❤️

📸 مداح، شهید مورد نظر است. 🌙شبی همه دور هم جمع شده بودیم و از خاطرات گذشته می گفتیم، وقتی نوبت به حاج ملا رسید، مکثی کرد و گفت: 😔من حرفی برای گفتن ندارم اما تنها یک چیز مرا درخود فرو برده، من در این همه مدت که اینجا هستم هیچ مجروح نشده ام. انگار خدا همه را جمع کرده تا یکجا تلافی کند. تحمل آنهمه لیاقت عظیمی می خواهد. از خدا می خواهم لیاقتش را به من عطا کند... 🕊چند شب بعد وقتی بچه ها بدن پاره پاره و دست قطع شده اش را دیدند پی به لیاقت عظمای او بردند. اینچنین بود آمدن و رفتنش... ✨سلام بر وقتی که به دنیا آمد و سلام بر وقتی که ترکش های دشمن پهلوی راست و صورتش را شکافتند او که به عشق مادر سادات #حضرت_زهرا (س) نام تنها دخترش را فاطمه گذاشت. ایشان در دوم آذر ماه سال ۱۳۶۶ درمنطقه پاسگاه زید روحش از کالبد تن جدا شد و به آرامش رسید. #خاطرات_شهدا📝 #شهید_حجت_الله_ملاآقایی🦋 @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊

#خاطرات_شهدا🕊 #کبوتران_خونین_بال_و_خونین_تن🕊 🎒سال دوم راهنمایی بود و ما در کرج زندگی می کردیم. قرارشد که مقام معظم رهبری برای دیدار با مردم کرج تشریف بیاورند. مردم همه جا را چراغانی کرده بودند. من به خانه آمدم و دیدم که  رسول در خانه است. در حالی که نباید در آن ساعت از روز خانه می بود. علتش را از رسول پرسیدم. گفت : امروز معلمشان سر کلاس گفته بود : ما نمی دانیم این حکومت را چگونه باور کنیم؟!!! از یک طرف می گویند اسراف گناه است و از طرفی هم شهر را چراغانی کرده اند!!! بروید ببینید در شهر چه خبر است؟!!! 🔹حرفش که به اینجا می رسد رسول بلند می شود و می گوید : چراغانی که چیزی نیست، جانمان را  هم فدای آقا می کنیم. 👤معلم هم عصبانی می شود و می گوید : خلیلی باز تو حرف زدی؟! در این کلاس یا جای منه یا جای تو! رسول هم از سر جایش بلند می شود و می گوید : شما استادی و من به احترام شما می روم. #شهید_رسول_خلیلی🌿(محمدحسن) @shahid_hajasghar_pashapoor 🕊🌹

#خاطرات_شهدا🕊 #کبوتران_خونین_بال_و_خونین_تن🕊 🍃ابوالفضل، مرد بود.🍃 ابوالفضل، کلاس سوم یا چهارم ابتدایی بود که از من درخواست پول کرد من گفتم: باید از بابا پول توجیبی بگیری. 🔸بعد متوجه شدم یکی از همکلاسی ‌هایش موقع بازی فوتبال، عینکش می‌شکند و از آنجایی که وضع مالی خانواده‌اش طوری نبود که برای او عینک بخرند، چند روزی را بدون عینک به مدرسه رفته و نمی‌توانست تخته را ببیند. این پول را می‌خواست تا برای او عینک بخرد. [ابوالفضل] روی بازوبندش نوشته بود: «یا قاهر العدو یا والی الولی یا مظهر العجائب یا مرتضی علی» و همیشه شعر: «علوی می‌میرم» را می خواند... #شهید_ابوالفضل_نیکزاد #روایت_مادر_شهید @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊

#خاطرات_شهدا #روایت_همسر_شهید #شهید_سید_ابراهیم_تارا وقتی من و ابراهیم بعد از عقد به مشهد رفتیم، در آنجا وصیتنامه اش را به من داد. آن موقع من ۱۹ ساله و یک دختر بسیار عاشق و احساساتی بودم. بدون اینکه وصیتنامه را بخوانم آن را پاره کردم. با توجه به اینکه ابراهیم من را خیلی دوست داشت، دیگر وصیتنامه ننوشت، اما همیشه به من می گفت «فراموش نکن بعد از من بگویی بچه ها در کردستان چه زجری کشیدند.» آن زمان ابراهیم «مسئول امور قضایی واحد اطلاعات منطقه ۷ کشوری» بود. با این مسئولیت سخت به شدت روی مسئله بیت المال حساس بود. ما در کردستان بودیم که جنس قاچاق در آنجا می فروختند. خیلی از مردم این جنس ها را می خریدند. من یک بار گفتم «از این زیر استکانی ها بخریم»، ابراهیم موقع ناراحتی، چشمانش سرخ می شد. او با ناراحتی و چشمانی سرخ شده به من گفت «دیگر اصلاً این حرف را نزن». من به همراه ابراهیم در کردستان به عنوان پاسدار کار می کردم. هر کدام از ما ۲ هزار تومان حقوق می گرفتیم و آن را تا آخر ماه باید مدیریت می کردیم. دخترمان سمیه یک ساله بود. او برای من و خودش و دخترمان فقط یک غذا می گرفت. غذا را من و دخترم می خوردیم اگر چیزی از آن می ماند، ابراهیم با نان می خورد. اگر هم غذا نمی ماند، فقط نان می خورد. با اینکه من همکارش بودم سهم غذای من را نمی گرفت. با مأموریت سخت و سرمای منهای ۲۰ درجه باز هم به همین غذا راضی بود. آن موقع غذای سپاه، تن ماهی یا عدس پلو بود. هیچ وقت گوشه های نان را دور نمی ریخت و می گفت گناه دارد. آن زمان واقعاًَ رعایت می کردند از یک خودکار و یک ورق کاغذ تا مسائل بزرگ تر. مواظب بود که هیچ کدام از این ها هدر نرود. در واقع اگر رزمنده ها توانستند با دستان خالی مقابل آن همه امکانات دشمن بایستند، به خاطر همین اعتقادات بود. به قدری پاک و مخلص بودند که توانستیم پیروز شویم. @shahid_hajasghar_pashapoor🌹🕊

🕊 #خاطرات_شهدا اسفند سال ۸۸ بود. مثل هر سال در تالار وزارت کشور برای سالگرد شهادت شهید باکری مراسم گرفته بودند. تهران بودم آنروز. محمودرضا زنگ زد و گفت : می‌آیی مراسم؟ گفتم : می‌آیم، چطور؟ گفت : بیا، سخنران مراسم قاسم سلیمانی است. گفتم : حتما می‌آیم. و مقابل ورودی تالار قرار گذاشتیم. محمودرضا زودتر از من رسیده بود. من با چند نفر از دوستان رفته بودم. بیرون، محمودرضا را پیدا کردم و رفتیم و نشستیم طبقه بالا. همه صندلی‌ها پر بود و به زحمت جایی روی لبه یکی از پله‌ها پیدا کردیم و نشستیم روی لبه. تا حاج قاسم بیاید، با محمودرضا حرف می‌زدیم ولی حاج قاسم که روی سن آمد محمودرضا سکوت کرد و دیگر حرف نمی‌زد. من گوشی موبایلم را درآوردم و شروع کردم به ضبط کردن حرفهای حاج قاسم. محمودرضا تا آخر، همینطور توی سکوت بود و گوش می‌داد. وقتی حاج قاسم داشت حرفهایش را جمع بندی می‌کرد، محمودرضا یک مرتبه گفت : حاج قاسم خیلی ضیق وقت دارد. این کت و شلواری که تنش هست را می‌بینی؟ شاید اصرار کرده‌‌اند تا این کت و شلوار را بپوشد و الا حاج قاسم همین قدر هم وقت ندارد. بعد از برنامه، از پله‌های ساختمان وزارت کشور پایین می‌آمدیم که به محمودرضا گفتم : کاش می‌شد حاج قاسم را از نزدیک ببینیم. گفت : من خجالت می‌کشم وقتی توی صورت حاج قاسم نگاه می‌کنم؛ چهره‌اش خیلی خسته و تکیده است. محمودرضا خودش هم این مجاهده و پرکاری را داشت. این اواخر یکبار گفت : من یکبار پیش حاج قاسم برای بچه‌ها حرف می‌زدم، گفتم بچه‌ها من اینطور فهمیده‌ام که خداوند شهادت را به کسانی می‌دهد که پرکار هستند و شهدای ما غالبا اینطور بوده‌اند. بعد گفت : حاج قاسم این حرف را تأیید کرد و گفت بله همینطور بود. #روایت_برادر_شهید #شهید_محمودرضا_بیضایی تو شهید نمی شوی📚 @shahid_hajasghar_pashapoor🌹🕊