#روضه_سنگین_شعر آنقدر چکمه به پهلوش زدن نامردا... نیزه و تیر به بازوش زدن نامردا... با عصا بر لب و ابروش زدن نامردا... پنجه در طُره ی گیسوش زدن نامردا... مادرش از نفس افتاد زِ بَس داد کشید. خواهرش رو به مدینه شد و فریاد کشید. هر چه که دور و برش بود به غارت بردند شال سبزی کمرش بود به غارت بردند حتی عمامه سرش بود به غارت بردند آنطرف تر سپرس بود به غارت بردند مادرش از نفس افتاد زِ بَس داد کشید. خواهرش رو به مدینه شد و فریاد کشید. پیش زینب سر او را به سَنان زد، سَنان با لگد بر دهنش خنده کنان زد سنان سیلی بر زینب غمدیده چنان زد سنان غل و زنجیر و طناب دستِ زَنان زد سَنان مادرش از نفس افتاد زِ بس داد کشید. خواهرش رو به مدینه شد و فریاد کشید. بر سر پیکر عریان حسین(ع)خندیدن... بر نوامیس مسلمان حسین(ع) خندیدن... همه بر اشک یتیمان حسین(ع) خندیدن... لحظه خواندن قرآن حسین(ع) خندیدن... مادرش از نفس افتاد زِ بس داد کشید. خواهرش رو به مدینه شد و فریاد کشید. ناله ی مادر او بین هیاهو گم شد... معجر خواهر او بین هیاهو گم شد... دزد انگشتر او بین هیاهو گم شد... به خدا دختر او بین هیاهو گم شد...