✅ شرح و تفسیر حکمت ۲۲۰ نهج‌البلاغه...👇🏻👇🏻👇🏻 ✨مى‌دانیم یکى از دستورات قرآنى و روایى این است که در حق مسلمانان #سوء‌ظن نداشته باشید. 🔺قرآن مجید مى‌گوید: «اى کسانى که ایمان آورده‌اید از بسیارى از گمان‌ها بپرهیزید، چرا که بعضى از گمان‌ها گناه است». 🔹سوء‌ظن پایه‌هاى اعتمادِ عمومى را که سرچشمه همکارى است متزلزل مى‌سازد. حال اگر آن شخصى که انسان به او سوء‌ظن پیدا مى‌کند کسى باشد که سوابق حسنه او بر ما روشن است، به یقین قضاوت درباره چنین شخصى با ظن و گمانِ #بدون_دلیل، عادلانه نیست. ✅البته افراد متهم؛ یعنى کسانى که سوء‌سابقه دارند یا ظاهر آنها، ظاهر قابل‌اعتمادى نیست از این حکم خارج‌اند. البته نه به این معنا که انسان #بى‌دلیل آنها را متهم کند، بلکه به این معنا که انسان از آنها احتیاط نموده و بر حذر باشد. ✨در غررالحکم از آن حضرت نقل شده که فرمود: «سوء‌ظن به نیکوکار بدترین گناه و زشت‌ترین ستم‌هاست». 🔺در حدیث دیگرى در همان کتاب مى‌خوانیم: «سوء‌ظن به کسى که خیانت نمى‌کند نشانه پستى و لئامت است». 🔸در حدیث جالب دیگرى در همان کتاب آمده است که امام (علیه السلام) مى‌فرماید: «بدترین مردم کسى است که به سبب سوءظنى که دارد به هیچ‌کس اعتماد نمى‌کند و (نیز) هیچ‌کس به سبب سوءفعلش به او اعتماد ندارد».