به نقل از همسر شهید: « یکبار خاطره ای برایم تعریف میکرد. می گفت: کنار یکی از زاغه مهمات سخت مشغول بودیم....گرم کار، یک دفعه چشمم افتاد به یک خانم محجبه با چادری مشکی! داشت پا به پای ما، مهمّات می گذاشت داخل جعبه ها... اصلاً حواسم به این نبود که هیچ زنی را نمی گذارند وارد آن منطقه بشود. به بچّه ها نگاه کردم؛ مشغول کارشان بودند. بی تفاوت می رفتند و می آمدند. انگار آن خانم را نمی دیدند... موضوع عادی به نظر نمی رسید... تا رعایت ادب شده باشد، سینه ای صاف کردم و خیلی با احتیاط گفتم: خانم! جایی که ما مردها هستیم، شما نباید زحمت بکشین. رویش به طرف من نبود. به تمام قد ایستاد و فرمود: مگر شما در راه برادر من زحمت نمی کشید؟ یک آن، یاد امام حسین(ع) افتادم و اشک توی چشم هام حلقه زد... بی اختیار شده بودم نمی دانستم چه بگویم. خانم همان طور که روشان آن طرف بود، فرمودند: هر کس که یاور ما باشد، البتّه ما هم یاری اش می کنیم.»(همان: 166) این گونه خاطره ها را نمی شود آنقدر خلاصه کرد تا هم ناقص شود و هم اصل مطلب ادا شود و از سوی دیگر، جایی برای قضاوت نیز باقی نمی ماند؛ پس با اشاره به موضوع خاطرات در این زمینه و ذکر نشانی مطالب، به این فصل خاتمه داده می شود. در خاطره ای با عنوان «شاخک های کج شده»(صفحات 184 تا 187)، صحبت از میدان مینی پیش روی است که نه راه پیش گذاشته و نه روی پس. شهید برونسی با سجده بر خاک و توسّل به حضرت رقیّه (سلام الله علیها)، بعد از مدّتی بی خویشی، دستور به گذر از میدان مین می دهد و درعین ناباوری، حتّی یک مین هم عمل نمی کند و این حیرت زمانی دو چندان می شود که فردای عملیّات و در جریان پاکسازی، بر روی بعضی مین ها ردّ پوتین رزمندگان آشکار بود و حتّی شاخک های برخی مین ها کج شده بود؛ مین هایی که با کوچکترین اشاره ای منفجر می شدند. #خاکهای_نرم_کوشک #شهید_عبدالحسین_برونسی #بریده_کتاب ✅پاتوق کتاب شهیده زینب کمایی @maghar98

اوستا عبدالحسین بنا... 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹#شهید_عبدالحسین_برونسی ما مدعیان صف اول بودیم از آخر صف شهدا را چیدند @shahid_seyed_mahdy